Alle inzendingen over Honderd jaar

als je thuiskomt zo moe dat je bijna onzichtbaar bent geworden honderd jaar ouder dan toen je vertrok ogen geblust de witte blik waarmee je even naar mij kijkt valt tussen ons op de grond je gezicht is klein en strak als een steen ik weet niet ik weet niet wat ik doen moet hoe je te omhelzen…

Straks ga ik je kussen Dan blijven wij bij echt elkaar, wel honderd jaar Onze liefde die is eeuwig schat en niets komt daar nog tussen. Lieverd, ik laat je nooit meer gaan.…

Jaar', 2011.…

Kop en schotel delicaat klein details mooi en fijn kleur delfsblauw honderd jaar oud randje lichtversleten goud grote trillende hand van opa kopje te klein maar ik heb het nu zijn kop en schotel bij het eerste gebruik trilt mijn grote hand.…

in mijn spiegel kom ik je tegen in vlijmscherp schorpioenen vuur herken ik mijzelf en ik besef zo ver en zo nabij was jij al meer dan honderd jaar mijn alter ego en ik denk jouw gedachten terwijl in schaduwspel ieder zich in eigen dans synchroon en vloeiend voortbeweegt zijn vragen overbodig…

. -------------------------- Naar aanleiding van "Honderd Jaar Eenzaamheid" van Gabriel Garcia Marquez…

Gisteren een bloempje in het gras Vandaag staan er tien Morgen zullen het er duizend zijn Om daarná niets meer te zien Zo zal het ook ons vergaan Als we geen andere weg inslaan We verstikken eerst wat weerloos heet Dan verstikken we elkaar Op een geplunderde planeet Zijn we klaar in honderd jaar…

Afgelopen weekend overleed de schrijfster in Japan, 101 jaar oud. ------------------------------------------------------- Uit: 'Honderd jaar'…

Als in het kasteel van de schone slaapster hangt in alle hoeken een web en tussen de spijlen van het hek een landschap dat sinds honderd jaar verlaten lijkt. De geluiden bevroren aan het gras, de bomen gesneden uit melkglas.…

ginds voorbij die flauwe bocht waar het riet naar het oosten buigt en de oever rijkelijk ligt in glanzend gras, daar, waar het water schittert met schaduweffecten in haar golfslag, dáár voorbij vind je de molen, die onverstoorbaar al honderden jaren het graan vermaalt tot meel tot welzijn van de mens…

Ik ken een allee met oude bomen eiken bijna honderd jaar te schoon om niet op zondagochtend er door te rijden met koets of ook te paard de tand des tjd heeft ook hier zijn sporen nagelaten de eksters zwijgen de eekhoorntjes leveren geen commentaar Vivaldi had er best zijn jaargetijden kunnen schrijven het zou de eiken veel deugd hebben…

Het was misschien een man die honderd jaar dood is, en gestorven zonder ooit te zijn afgebeeld. Er zijn er zoveel. ----------------------------------------- uit: 'Tirade Jubileumuitgave' nr. 200.…

honderd kleuren blauw strelen stil jouw stranden onstuimig groen herrees waar eens de bossen brandden de pijn trok weg het uitzicht bleef een dal vol nachtegalen in de hitte rond het plein zwijgen de platanen hun middagslaap verstoord door het kraaien van de hanen de tijd staat stil het leven duurt al honderd jaren eeuwig…

Nooit meer thuis… Haar leven verstoft en bijna vergeten IJzeren wetten dwingen tot oversteek Van bed naar stoel Bijna honderd jaar ingesleten gebaren Het brood naar haar mond Haar ogen zo blauw En verwarrend helder…

jaar kuste ze je wakker…

Die kleure verander en die warmste maand uit honderd jaar verdwyn as mis, wat sonder wind hang bly Die maan is aan die kwyn en daar klink die krake van blad en slakkehuis, dat in die oorschelpen van mense klim Dit vorm hom tot kristalle, slaan neer versamel in verstrengel herinneringe word vas nog eens uitgebrei vertel…

Al zullen ze hem nog jaren vertrappen, een gedachte dooft veel van de pijn. Zullen de zolen die op hem stappen er over honderd jaar ook nog zijn?…

De boom vertelt een groot verhaal Van honderd jaren lang Zijn takken bergen nesten En zijn vogels zijn niet bang Zij weten niet van dreiging Van hun vredige bestaan Van mensen die natuur en wind Hun gang niet laten gaan Ik hoop dat je mag blijven Want jouw zuurstof geeft ons lucht Nog eenmaal schuil ik naast je Afscheid met een diepe…

wat ik wil zeggen: het leven gaat door, om de honderd jaar moeten de paleizen branden, de dolende monsters gedood. ik ben zo moe, zo ongelofelijk moe. jij ook?…

De houtpulp, die zo'n kleine honderd jaar als drager dient voor al wat wordt geschreven, begint het met de jaren te begeven, dus vallen alle boeken uit elkaar. De pulproman maar ook het meesterwerk, want als de zure tand des tijds gaat zieken stoort hij zich niet aan oordeel of kritieken, die knaagt aan ieder genre even sterk.…

. -------------------------------------- Als je de honderd jaar bereiken mag, Dan komt de burgemeester in Almere Je met een welverdiend bezoek vereren, Maar ’t zijn nu eenmaal mensen van de dag. Dus is het van tevoren even checken: Valt er nog iets van leven te ontdekken.…

‘t Is honderd jaar geleên, ‘k en was nog niet geboren, en Gij, o goede God, Gij wist me, in uw gena; wat heb ik toch gedaan, hoe ben ik uitverkoren, dat honderd, duizend niet bestaan... en ik besta! ‘k Besta!…

morsen lang en kort drie honderd jaar op en neer wolken van babies fietsmaker´s lente gerepareerde fiets nooit gerepatrieerd lente in het zuiden met doorgestoken kaarten de waterlinie hongerwinter en de hoop op herstelbetaling zeg maar vlagjes dag we gaan op en neer zoals rood opgaat in blauw wolk in oranje…

Koningin van Het solitaire vers - Dichtkunst in volle Eenzaamheid geschreven Die zo velen Ook na jouw Heengaan honderd Jaar en meer Nooit ging vervelen - Jij die je aan De hoop nauwelijks Durfde over te Te geven, wist dat De menselijke geest Verder dan het Uitspansel reikt Schreef dit vers Om de medemens Die in…

Maar ach, wat maak ik me toch naar, het duurt bij mij nog honderd jaar voor ik een keertje dood zal gaan. Ik laat vannacht een lampje aan.…

Schoonheidsslaap van honderd jaar maakt mijn lichaam wonderbaar, uitgerust en opgefrist; slechts de prins wordt nog vermist… “Kom maar met je rode rozen, laat mijn bleke huid weer blozen; enkel zo kun jij dit doen: kus mij wakker met een zoen!”…

Het stuk papier dat ik eens, belijdende mijn leegte, onbeschreven dichtvouwde, en verzegelde, en verborg tussen de bladen van een boek om iemand over honderd jaar te verneuken – dit papier vond ik vanmorgen terug.…

Soms moet ik zo verlangen naar blauwgras, wimperparelgras, zoals ons tuintje vroeger was, honderd jaar, duizend jaar, liesgras, trilgras, liefdegras, duizend jaar geleden, maar kweldergras, knolbeemdgras, kijk daar eens even, daar scherpgras, hardgras, tandjesgras, een lege kleine zoogdiervacht, kamgras, baardgras, borstelgras, zo onaantastbaar…

Wanneer: je nog had geleefd, de mijlpaal had gehaald, was je honderd jaar geworden. Wanneer je niet gestorven was, waren we vast te weten gekomen wat of er in 't struikgewas lag. Een mens, een dichter, schrijver ook een vader, man, een opa eveneens een liefdevolle, simpele man zoals maar weinig mensen kunnen.…

de avond gloeit nog even na een laatste haal aan de sigaret de wereld zucht en rekt zich loom weer is een dag voorbij maar niet voor mij, niet voor mij golvend lava versteent mijn vlucht de tijd tikt ongenadig verder als doornroosje laat me slapen honderd jaar respijt en dan maak me…