Alle inzendingen over Karkas

De draak heeft zijn vuur uitgespuwd in de diepste lagen van mijn vrouwelijkheid Verwoest zijn de rondingen van mijn karkas Niets dan een krater gevuld met leegheid Alle waaroms zijn in een mist verzopen en de antwoorden verteerd door het drakenvuur Helse pijnen vinden blarend een weg De draak zal worden bestreden met een gifkuur De draak…

ook in deze vroegte drijft het sterven op het karkas van water, stilte is het moment dat deze morgen spreekt en de dood voltallig is zoals het koren op het land kleine rimpelingen in de grote zee, het besef dat nooit altijd kan zijn en tijd de vrucht is van een afgekalfd verleden, deze morgen leest zich in eerbied gezeteld in de leegte van…

En tussen dat alles het karkas van de automobiel die kort ervoor nog van de rijkspolitie was, verwrongen staal, Een gesmolten stuur.…

De dichter, in zijn afgeleefd karkas, spreekt van de vogel die hij liever was. Hermetisch is zijn lijf tot vlees vervloeid in wat achter zijn vel is aangegroeid. Dicht zich een vogel met alweer een wens: het klaaglijk tsjilpen: “Was ik maar een mens, de boom waarin ik zoveel nesten vlecht is door die zak als kachelhout geslecht”.…

Dit wacht de fraaiste bruidegom: de hardste munt raakt afgeschuurd, en dit karkas, door ons gehuurd, kruipt door ons vel en keert niet om - 't Is wèl! Blijf tot uw laatste grom mijn vriend.…

in haar hoofd woedt het strijdtoneel in de gevechtsopstelling langs de frontlijn zoekt ze dekking in het zelfgegraven loopgraaf dat met de tijd dieper en langer wordt boven het oorlogsvuur in de zuigende modder hoort ze alleen zichzelf huilen ze slaat niet door ze observeert signaleert de heroïsche meesteres…

Eet geen vlees van dode dieren Eet geen product uit de slagerij Wie een karkas op zijn bord wil Is de spil van smeerlapperij Eet geen kip, paard of varken Is het immers dierenlot Slechts te dienen voor onze maaltijd Mensen dat is toch veel te zot Levend door kokend water Hangend aan een vleeshaak Creperen in donkere hollen Voor onze…

jou aan tafel staarde mij radeloos aan de lege plek in jouw bedje huilde in mijn hart gesprongen traanbuizen spoelden sporen in woestijnen de flessen zonder zielen waren geestdodend doof bleven de katers onder gebrande kurken ongeboren kinderen tellen op de vingers van hun handen en tandeloos vreet de tijd het karkas…

' vraag jij bedeesd maar met overtuiging dat hij komen zal; desnoods om slechts je vale karkas op te laden. 's Avonds in een najaarsstorm hoor je het fluiten in aantocht en, terwijl je naar de rand loopt, het dampende stampen der wielen. Ooit dacht ik dat je was ingestapt, meegevoerd in die verlossende mist.…

Ik voel me nog jong van geest, maar het karkas is er geweest. Er zit sleet op, maar niemand die het ziet. Meer dan een halve eeuw meedraaien in het leven en van alles kunnen beleven. Hopend op nog enkele jaren zodat ik voor de hemel kan sparen.…

Aan het einde van de route wacht het gapend, zwarte gat, Knaagt des werelds karkas kaal, ontbindt de Aarde in atomen: verwaait het stof, primordiaal tot afgestorven sterrenstromen Als doler over ’t dode zand, voorbij de weg geslonken tijd. Doelloos dwalend over ‘t strand langs grijze zee van eeuwigheid.…

Ik denk er maar op los gedachten zijn gratuit Ik ben ze te slim af Ik ben een open boek - na schaamte - het besef De anderen laten me koud - te stom om te bevatten Enkel in een stalen doos voel ik me goed Vrij van straling - vrij van anderen Een stalen karkas om te beschermen van al wat de mensheid heeft gebracht Had iemand anders…

zijn muil wijd open gesperd, de ogen diepliggend in het karkas dat leeft en wordt gevreesd, de aarde schudt haar reeds tot hol geworden buik leeggezogen en onthutst schreit moeder Gaya, er is niemand die haar troost, de draak heeft haar genomen met zijn diep gebrul niemand die haar temt, in de boeien slaat of haar woede verstaat hij…

Ondertussen verwijs je ook mijn karkas naar 't knekelhuis en decreteert verder: die verzen van jou, jij schrijft veel te veel zeg, een derde is beneden peil, een derde prachtig, hier, weg met deze.…

Het meeste, oorlog, had ik je lief toen ze in sneeuwvelden sneuvelden ik beminde de bolsjewistische horden ik vereerde de fascistische beul vliegtuigen ontploften in wolken het regende gierend metaal hortende tanks in modder bevroren vlammend karkas van industrie walmende paarden in tuig van ijs vaal masker met bloed geschminkt neuriënd…

Water omspoelt mijn knoken, Vult gans mijn lede karkas Mijn zeis meegesleurd de diepte in Ik kan net met mijn vingerkootjes De rand van de aardkloot begrijpen Ik wil schreeuwen! Hulp vragen aan u, maar u Hoort mij niet… Eenzaam en alleen zal ik De verdrinkingsdood sterven… En dan plots, ontwaak ik!…

De honing van mijn ijl geblaat Lieten haar twijfelend achter Een meisje nog Dat haar voddenpop martelt En niet maalt om mijn hoofs gezwets Ze wet het mes en dartelt Ongenadig om haar prooi Drijft het diep in de strot Het lam ligt spartelend op het offerblok Haar greep wordt slapper Door mijn ader gaat een koude schok Zo schoor nog het karkas…

verleden week vond ik een versteende geliefde tussen wat geuren van gisteren die het liefhebben verleerd was in nevel verpakt de decoratie van een stad zeven gedichten heb ik geciteerd ze verrees niet huilend heb ik het karkas omarmd de lippen gereinigd met toverspreuken maar de leugens bleven de sporen van de tijd gevolgd toekomst…

Ik klemde het karkas vast, streelde de vacht. De kop kriebelde mijn hals Met de tong tussen de tanden. Een bloedvlek op mijn schouder. Ik danste een brede wals om de rouw te vergeten. Haar staart wiegde over mijn buik.…

iets anders getracht dan dit: het zacht maken van stenen het vuur maken uit water het regen maken uit dorst ondertussen beet de kou mij was de zon een dag vol wespen was het brood zout of zoet en de nacht zwart naar behoren of wit van onwetendheid soms verwarde ik mij met mijn schaduw zoals men het woord met het woord kan verwarren het karkas…

Hoe deernis wekkend schouwt ons Schoklands' noordpunt tal van iepen in karkas voor eeuwig verloren op een rij het kimportret schaduwt takken bladerloos en vogelvrij tijd dat-ie eens gumt zo de Heer hier heeft gestunt Schokkers korenwijn staat om klaar te schenken eenmaal droog kwam ziekte via stadsbomen binnen reden wellicht te overwegen weer…

op het aanrecht, die zich niet alleen laten eten, buiten wacht nog een volle moestuin, huilen de hoge dahlia’s maar ik weet waar jou armen zijn waar ze liggen, hoe je gezicht in puin is veranderd, in een breekbaar uitzicht op het zilte land, kermend tussen de sabelheften en de meeuw die strandde tegen de wind in, zijn kaalgevreten karkas…

straks als het afkoelt, en donkere motieven de aanblik bepalen - de vrolijke rimboe van het karkas - zijn we net zoals afrika. men is daar één met de natuur, men wacht er al jaren op regen.…

Het is de taak verder om voort te zetten en dat karkas, die catacombe achter me aan te slepen en vooral zorgen dat de geest, de vluchtig werkelijk waarlijk levende ziel: niet loslaat! Dolgedraaid? Neen. Levensmoe verward in "hogere geestesbegrippen". Niet los te maken, of los te weken van: voorlopig!…

Hij ruikt Naar een karkas dat oplost In een bloedbad.…

kringen van het moederland willen de koningin uitkleden tot in d'r blootje voor ceremonieel als de koning van swaziland dat is toch hard voor de liefhebber van bontmantels livrei kroon epauletten goud bestikte inlegkruisjes op het Haagse Koningsplein ingericht ter ere van Willem de Derde staat het koninklijk paard als zwart karkas…

de schatten van mijn kindertijd als wrakhout op het strand Het heden is een niemandsland een eiland in de tijd een weg van niets naar nergens te zinloos nog voor spijt Maar ik raakte ergens onderweg al mijn zekerheden kwijt De toekomst neemt mijn adem weg een stil en dood moeras van alles wat mijn leven was alleen het leeg en zwart karkas…

bordes de stripteaseuse zoekt haar kleren wijl travestieten zich gaan scheren brandbommen worden uitgedeeld er wordt om haat en wraak gekeeld het vuilnis stapelt zich op hopen de melkboer gooit zijn poorten open Sarkozy spreekt harde taal en toont zich als een man van staal en op de boulevard Montparnasse doemt het station als een karkas…

zodoende: de crypte van het Niets is ons een voorname kamer in het hart. het kraakbeen der zinsbegoochelingen ondersteunt het rottende karkas van de waarheid. niets dan is er nog echt, wel? verscheidene leden zeiden reeds hun verhouding op. de held Herosalem?…

gifwolk de keizer keert zijn vlakke hand een halve meter boven de schoot een wenk die kwade tongen sust onder hem een ovalen bekken de walm van ranzig zweet zuilen stutten de gevels met een krullend blad bekroond gieren staan vleugel aan vleugel te reikhalzen naar het aas dat nog wemelt als wormen in de gasbel in de blaas van een karkas…