Alle inzendingen over Klanken klinken klot

" C'est le ton qui fait la chanson " Wat is het verschil tussen klanken en tonen en wanneer klinken die als muziek in de oren? That is the question, dear Watson. Muzikale klanken gedragen zich als beweeglijke vormen, die bestaan uit een samenhang van tonen.…

Nog eenmaal kijkt zij achterom geeft de laatste uren enkele verschillende klanken die klinken als een klein restje wijsheid wanneer seconden bijna vertraagd naar morgen lopen gooit zij snel een medeklinker in de kist waar, om de zin van de allerlaatste zin te doorgronden, de schop over gaat een rode roos bloeit de doornen laat zij achter…

Wonderlijke melodieën bespelen mijn gedachten ze zijn als vreemde klanken die vals noch zuiver zijn harde noten worden gekraakt in de nachten en als het dag is klinken ze door in refrein Een samenspel van witte en zwarte toetsen kruisen de zwarte mollen in mijn hoofd proberen de zuiverheid weg te poetsen waardoor de melodieën worden geroofd…

splinterend dwarrelt de rijp, bedekt de bronzen klokken met zachtsprankelende witte vlokken de diepdonkere contouren van deze robuuste kerk tekenen zich scherp af tegen het volle maanlicht de klokken mompelen koperkleurig, hun gebronsde klanken klinken dof, diep en wijds over stil land elk van hun klanken markeert scherp en helder de…

Er is iets gebleven van het idee van de piano in de nacht muziek die in je geest verschuilt en klanken klinken, hol en zacht alsof stilte tussen toetsen zweeft de geest muziek weer leven geeft als adem zich in mist verspreid weer terugvalt in genegenheid en zielentoetsen, woordenstil verliezen zo hun tijdelijkheid.…

jouw slanke vingers spelen strelen met fluweel de toetsen je tipt in pianissimo het zwart en wit een lach op je gezicht slaat aan om temperamentvol in adagio op te gaan stuurt de klanken van de bron langs beek en waterval laat ze rivieren en meanderen hun melodieën klinken overal uitbundig golft de zee finale als slanke…

Zo klinken zacht de klanken uit orgel, koper en van koren en wonder schone zang der tenoren in ruimte met mooiste akoestiek daar klinkt straks de boodschap na “Wees gegroet. Ave, Maria!”.…

tijdens de nacht van 18 op 19 november 1975 Vannacht dringt een beschonken maan diep in mijn heelal wij drinken grote glazen witte wijn klinken ritmisch bijna op Gérard de Nerval die in de Hallen ging en zachtjes zong en danste in het schijnsel van duizend klanken die in de Hallen hing geborgen voor de hondse koude van een…

Ik hou van de weemoed in een lied als van mijn lichaam dat zich buigt over het jouwe en met fronzend reiken zich verzucht…

Zoals je me aanraakt maar even mijn wang beroert vingertoppen op mijn huid, zo zweeft soms een klank tegen me aan vervolgt zijn baan of blijft me bij. Ik laat ze zo. Niets wordt tot woord. Zo zijn ze het mooist.…

Flarden tot rozen Binden in de lente liefst Met sprankels kleuren…

er is zuchten van gene zijde ze stuurt klanken die ik nog nimmer hoorde vrije taal naar eigen hand ze legt haar bloot in duistere onbekende driften evolutie kent geen stilstand in de trein van creativiteit scheppend in kansen laat zij de wereld vollopen in wijsheid van krachten zo zal het zijn……

De klanken van de zomer, zoemen voorbij mijn raam De lichte tonen beroeren het gras De muzieknoten van de herfst zijn in aantocht Te horen aan de blaadjes die vallen De zware galmen van de winter, komen er achteraan Maar voor we ’t weten, zal de symfonie van de lente Weer hoog in de top veertig staan.…

Ademloos luister ik naar zijn betoverende klanken als hij met dansende vingers de witte en zwarte toetsen bespeelt m'n hart zacht streelt vertelt hij het leven in hemelse tonen met z'n virtuoze spel zo subtiel en word ik meegenomen naar het diepste van m'n ziel Ode aan Ludovico Einaudi die in Carre een soloconcert gaf op 7 december…

In mijn hart zweefden akkoorden ze dansten van vreugde, maar bij het verdriet verstilden alle klanken. In mijn hart klinkt nu een lied vol met warme zachte tonen, samenspel van het gelukkig zijn.…

En menigeen en een en een Van homogeen naar molensteen Eerst vrij en blij dan zij aan zij Een eendenei en weer een ei en Dan nog een en dan alleen Van luchtkasteel naar groen en geel Van zielsveel naar pikhouweel Meestentijd steeds weer strijd Van sluitertijd naar eenzaamheid Machtssystemen afscheidnemen Van lief naar leed naar hartenkreet…

In gedachten hoor ik nog jouw stem, tussen de chaos in mijn hoofd van het niet begrijpen, droefheid in mijn hart voelt als muziek zonder klanken.…

hoe kan je onmenselijkheid begrijpen wreedheid nog dieper dan zonder grenzen stilte in alle mogelijke vormen wanneer de dood er niet meer toe doet het kan niet ik zwijg uit respect meer dan één minuut 1,1 miljoen keer ween ik zwart Auschwitz-Birkenau 20 februari 2012 (4)…

Witte muren dragen sporen van raak etterend in verdampte jaren onderhuids als dat al kan klinken klanken als roepende wanhoop in die éne woestijn waar zand allang geen vijand meer is geschoten in gevangen lucht vlucht het alfabet langs kindergeesten overleven is de eerste letter van de schrift kom maar kom van links of rechts…

Door mijn kleren heen voel ik het wuiven in mijn longen de halmen achter het riet en ik huiver met de zeeën en het gras het ontoegankelijke moeras Flarden meeuw en wij stemmen van het lied van de aarde, adem van haar getij echo van haar zang wij geschutte havens osmotische enclaves personerende huid Kadootjes geluid in en uit…

de schepper schonk de oude meester van de klank ook geduld: wachten op een wonderlijk rijpen is aldoor in geheimenissen gehuld…

Kristallen klanken vlammen door een toren van Gotiek bij elke piek. Ze priemen door mijn schedeldak en walsen door de kamers van mijn hart met jubelende golven naar de oevers van mijn ziel. Jouw tinkelende lusterbelletjes klinken en dansen in het rond en landen op het zachte mos in mijn hoofd.…

Op een eigen verzonnen rivier drijf ik van berg naar dal en hoor mijn klanken klinken in ieder uitverkochte hal. Dit alles zegt niks over de pijn in mijn hart of al die stomme liedjes over de smart maar dit hier is nu eenmaal het leven Keihard.…

als ik moet gaan en eens moet ik gaan laat mij dan vergezellen met tonen van gezang die verhalen van liefde een cantate in Gloria als licht zuilen van geluk laat de stemmen klinken als ik moet gaan en eens moet ik gaan breng mij dan weg op klanken van muziek zij vertellen over schaduwen de vleugels van verdriet die het hart beroeren…

Een klootschietersvrouw nabij Sloten Vertelde onlangs onverdroten: Ik zeg hem altijd Als ik overlijd Dan gaat al ons geld naar de kloten…

De bomen ruisen zacht de melodie en woorden het golvend koren deint in stille regelmaat aan stille oever klinken zacht door ‘t riet d’ akkoorden een zang van vrede tot het eind der dageraad. En als s’avonds stilte valt na de laatste klanken dan rest mij slechts de handen vouwen…. en te danken.…

Gitaren klinken gaan. Kunnen we lieve streeltalen, van harte leren beminnen, als zevende hemeltaal? Als warme liefdesbalsem, voor onze dorgesproken ziel.…

als ik er niet meer ben lief lees jij dan mijn letters nog of stoppen plots de zinnen zal de zee dan nog zee heten zullen strandkorrels mijn naam nog vinden in verdronken zand als ik er niet meer ben lief zal het zout jouw lippen laten zwijgen in verloren toekomst zal "answer" dan klinken op klanken van ooit waar vragen nog geen…

Nieuwe klanken klinken luid verbonden in echo’s woord Het gevoel van binnen voluit stroomt door het bloed ongestoord Vragen zweven vrij naar buiten geurend door de wind gevangen Het hart vol van besluiten in het antwoord stil verlangen De geest luistert met open oor innerlijke stem spreekt goed De groei vind zijn eigen spoor…

Of is zij zoals jij en ik en is diep van binnen haar ware aard wachtende op wat haar gouden klanken doet klinken?…