Alle inzendingen over Kleinkinderen

Citaat Een mens is maar onvergetelijk Zolang iemand overblijft Om hem niet te vergeten. Claire Vanfleteren…

zingend en springend na zwangerwaai ontplofrijk zweven naar het plafond,daar zwetend gelukkig bij worden leven is een lustig damesfeest van leuke permanentjeskrullen als je vrouw bent of durft te zijn en je kleinkinderen op de thee oma, zijn kraaienpootje net als de papagaaienziekte, en je lacht met je rimpelmondje, nee hoor aan die…

En mijn kleinkinderen, slaan opgeslagen in mijn hart…

Ik wil jouw armpjes weer eens voelen om het niets even lekker kroelen twee handjes héél hoog in de lucht gevolgd door een diepe zucht ik wil die lach weer eens écht horen misschien omdat het zonnetje schijnt ik wil schapen en lammetjes met je kijken zodat het verdriet langzaamaan verdwijnt ik wil mooie bloemetjes met je plukken samen maken…

“Ik zag twee beren broodjes smeren”… WAT!? Een wonder! Nee, gewoon waarachtig trek ze mikten alles gulzig in hun bek (Maar kleuters willen meestal toch patat) Zo’n simpel wijsje doet aan poëzie en is in kindertaal zijn evenknie…

jij bent op op formidabele wijze verrast zij hebben de kleuren van hun leven gisteren jou gegeven in tal van leuke composities in een veelheid van combinaties op de meest uitgelezen locaties kijken ze jou liefhebbend aan gezin kinderen en kleinkinderen die tussen de generaties door- en op zijn gegaan in hun subtiel verschil…

Ze zeggen dat het slijt en gun het jezelf de tijd het is al lang geleden mam ik mis je tot op heden in de jaren dat je er niet meer was kwamen je adviezen goed van pas je zou trots op ons zijn geweest en ik denk op je kleinkinderen het meest wij zijn nu ook al wat jaartjes ouder ik weet je kijkt mee over mijn schouder maar toch zou ik nog…

Met familie, kinderen en kleinkinderen, in kleine kring, geven wij elkaar een ring. 'n Ring zonder begin en eind, hopelijk tot de dood ons scheidt. Dankbaar dat wij elkaar vonden en weer samen een gedicht inzonden! Thea en Anne Jan.…

Jij mag mij met tedere handen aandachtig uitkleden en liefkozen, dikke kussen geven, hitte en kou deren mij niet, ik geur vruchtbaar in jouw armen open je met mijn huid ontdoe je van eelt en stijfheid, ja ik wil zonder verleiding van jou zwanger zijn elke dag begeerd worden door jou, ik wil alles van jou, kinderen en kleinkinderen…

Ongekende kleinkinderen, vergeten geliefden komen en gaan; het verdriet blijft voelbaar hangen. Er wordt gedwaald in mist, gebeden, geleden, gewacht in zware stilte; hier duurt het leven lang. Het eind van de tunnel: een leeg zwart gat, rust in onwetendheid, eindelijk.…

dat had ook nooit gekund want ze rookte sigaren dikke sigaren, en dat viel op want zij was klein en mager heel mager en klein wij noemden haar moe ze was de grootmoeder zonder kleinkinderen het gaf niet, ze had ons de straatkinderen die haar sigaren zagen roken en haar moe noemden moe en haar hond die had ze wel, een hond haar…

mijn dochter waar ik zo van hou gaf jij te kennen dat je me haat en nooit meer wil zien zelfs niet op straat moe gestreden als ik ben is er niets meer wat ik herken aan mijn kind mijn vlees en bloed en kwijn ik weg door hoe jij doet slaap ik pas na uren huilen kan dan even in mijn dromen schuilen wacht ik hoopvol op die dag mijn kleinkinderen…

Mijn kleinkinderen zijn engelen hier en hangen als engel voor mijn ramen!…

Liefs, je man, kinderen en kleinkinderen.…

en het rinkelen van de telefoon: en of ik nog weet, straks de kleinkinderen, tijdig ophalen aan school, en je weet toch dat...…

Zijn naam is zwart gemaakt dus moesten de kleinkinderen hem wel loochenen, nee hun grootvader was Set de enige echte zoon van Adam en Eva die kanaaltjes groef en ledikanten maakte die schiep wat hij bedacht…

Het hart bloedt van onbegrip. Zijn mama zal Deans toekomst nooit meer zien. Hun stenen voor hun gezin zijn verpulverd. Lafheid van een kerel die zij vertrouwde. Dat zo iemand dat kan? Drugs of haat heeft zijn hart opgevreten, had die man wel nog een geweten. Zijn mama is voor de rest van haar leven getekend Dean zal in haar geheugen ontbreken…

Al hadden we soms geen werk en zaten we weken zonder geld we waren altijd gelukkig en dat is alles wat telt Toch zijn we ondanks alles nog steeds zo ontzettend rijk als ik elke dag weer naar onze kleinkinderen kijk. Die lieve stralende snoetjes met hun heerlijke lach zorgen 's avonds weer voor een verlangen naar de volgende dag.…

Als oma naar hem lonkt met blote billen, Hem kond doet van alweer een kinderwens, Wordt opa woedend: “Er is ook een grens, Je moet dat op jouw leeftijd niet meer willen”. Moet opa opgenaaid dan aan de bak, Krijgt opoe van hem onderuit de zak.…

Ik hoor mijn kleinkinderen rustig spelen. Ze brengen mijn eigen kindertijd terug. Torenkraaien zwermen suizend als de wind. Boerenzwaluwen maken Boeings belachelijk. Een oude vleermuis fladdert als een kind. Ruimte en tijd zijn tijdloos geworden. De avond is aan het vallen. Recht omhoog kijk ik nu de hemel in.…

Er was een tijd dat ook zij verkering kregen graag of niet, na de ' blijvertjes' kwamen de kleinkinderen graag, geen niet. Er was een tijd, dat we dachten genoeg tijd te hebben Maar DIE hebben we dus niet!…

later wil Jeppe het allemaal weten hoe lief hij was, hoe stout wat hij wel en niet mocht eten wat was goed en wat was fout of hij vaak huilde en voor het eerst lachte of hij dronk met zijn hèle mond en of hij soms op kusjes wachtte al zat zijn luier onder de stront wie toch die leuke liedjes kende met wie hij speelde, kleuren kon wie hem…

U hebt nooit mijn kleinkinderen gezien en dat doet best wel zeer maar het is goed nu zo u bent nu thuis bij onze lieve Heer.…

wij zijn verguld met de sprankelende geest van onze achterkleinkinderen wij zijn vervuld met de frisse stimulerende elan van onze volwassen kleinkinderen wij zijn gelukkig met de redelijke gezondheid van onze al oudere eerstgeborenen wij zijn tevreden ondanks de huidige krakemikkige staat van ons lichaam en ons tanend geheugen wij…

als een gezwel door de geschiedenis zal het verworden en blijven roepen om wraak kinderen en kleinkinderen zij zullen opgroeien met de erfenis van ontelbare doden tegen volkeren van Judassen staan zij in geschokt ongeloof als in de steek gelaten wezen sla je verraderlijke ogen neer voel het vuur van schande op je wangen en wend je…

Op ééntje na die ontdaan van de aanslag van de tijd oogverblindend staat te blinken in de voorjaarszon: alleen kinderen of kleinkinderen kunnen het zijn geweest die gewapend met schoonmaakmiddel en schuurspons helemaal uit Rusland zijn gekomen om dit zinloze wonder te verrichten, maar waarom toch en waarom alleen zij?…

Dan blijf je met zijn tweetjes over de kinderen hebben kinderen, jullie ( wij dus) hebben kleinkinderen zo snel kan het gaan. Je bent met zijn tweeën niemand weet voor hoelang want de enige zekerheid is: alles is tijdelijk, niets is voor eeuwig, want het KAN ME TOCH SNEL GAAN!…

Ik zag vandaag mijn kleinkinderen gezond van lijf en leden en ook hen beschouw ik weer als wonderen van het heden.…

Elke dag als een geschenk zien, genieten van je gezin, je kleinkinderen, familie en vrienden. Geloof me ik had jullie méér gegund en dan vooral samen, maar ik ken jullie goed genoeg, om te weten dat alles eruit gehaald gaat worden.…

Toen onze kinderen ter wereld kwamen, werd ik “de moeder van” Maar jullie hebben je kleinkinderen nooit kunnen zien. Voor mensen van vroeger ben ik nog steeds de dochter van Maar voor mensen van nu zijn jullie slechts een verhaal Een zwartwitte trouwfoto op de piano. Een piano wiens snaren jij ooit beroerde.…