Alle inzendingen over Liefde OR gekwetst

Blind als jij mooie sprookjes vertelde Verbroken beloftes afdeed als incident Dwaas ben ik die ooit oprecht hoopte Jouw warmte op liefde was gebaseerd Ik niet het meisje was voor tussendoor Mijn gevoelens zomaar hebt genegeerd Wakker ben ik nu en zwaar gekwetst Rollende tranen dragen diepe sporen Liefde een gevoel van geluk en winnen Heb…

Een wolkenwaas trekt voorbij Gedachten vol met mist Mijn hart gekwetst en eenzaam Liefde zomaar weggegrist Vertrouwen zachtjes verloren Zo kwetsbaar als een kind Dwalend in een doolhof Waar ik jouw schaduw vind De echo van het verleden Verliest langzaam aan kracht Dagen opgevuld met leegte Niets wat het gemis verzacht De wereld lijkt…

en jij mij onmerkbaar achterliet, in een driedimensioneel krachtveld, raakten onze gekwetste zielen de waarheid van het universum.…

gebruik verstand en dialoog houd de ander altijd hoog geef de Liefde, neem het niet bezorg de ander geen verdriet.…

Het Lijkt Scheef Oneerlijk Pijnlijk genoeg Is het de waarheid zijn leugens gevangen In een driehoek van woorden En ik voel me gekwetst Ben steeds bewust Van de leegte Het verdriet De stilte Zonder Jou…

Ik werd gek Ik word geen Ik werd geest Ik word geleid Ik werd geliefd Ik word gekwetst Ik werd gedragen Ik word geleefd Ik werd gekend Ik word geuit Ik werd geel Ik word gek Ik werd .. Ik ......…

Het leven was soms niet fijn dan voelde ik mij verdrietig en klein bang voor woorden die mij raakten gekwetst worden deed heel veel pijn toch heeft het ook inzicht gebracht waardoor ik weer mezelf kon zijn.…

Bang om weer gekwetst te worden, nu nog meer omdat deze liefde te groot, te overheersend en te overweldigend is. Maar weet je... lieve "onbereikbare"... dat ik waanzinnig veel van je hou... té veel... en dat altijd zal blijven doen…

Met anderen Over anderen Ze is niet van belang Nooit geweest en nooit gevoeld de liefde waarvan ze beseft dat die bestaat Pijnlijk loopt ze naar de spiegel En kijkt ze in mijn ziel Gekwetst, verdrietig en terughoudend Beschermd door een grote muur Staat daar een zelfverzekerd meisje Open en sociaal Zo wordt zij beschreven Kijkend naar haar…

Mijn hart, verborgen achter een wand van gekwetste dagen. Herinneringen die geen herinneringen mogen zijn, doen zich te goed aan open wonden die niet willen helen.…

zonder dat ik het wil horen luister ik naar wat je zegt doch de pijn kan ik wel voelen daar waar jij je vinger legt zonder dat ik iets wil zeggen praat ik door je woorden heen diep gekwetst zoeken jouw ogen of ik wel mijn woorden meen en je warmt je koude handen tevergeefs aan wat er was waar eens de liefde brandde rest alleen nog smeulend…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Je was er ineens en niet tot mijn ongenoegen. De vleugels die jij gaf werden mijn ogen. Vloeibare verliefdheid doorsijpelt het al, er is niets meer verborgen. Ik ben wie ik ben. En ach, die scheuren door beweging – Roering in de diepten van je vezels. En de mijne natuurlijk – sluiten zich keer op keer. "Net marmer" zei je, "Aderen…

Toch kon 'k het niet verkroppen, maar 't doel was goed en ze was niet gemeen Nu zit ik thuis, gekwetst, en vraag me af Is mijn ego te groot of was ik te laf?…

Je was in de rouw van de vrouw met je zwarte t-shirt en broek, nooit was ontgoocheling zo diep je kwam en kreeg medeleven ik ving je meer dan moedig, in mijn hart nog steeds een plaatsje vrij kan de vrouw je blijven boeien na zoveel pijn door het spel van venus die plaats vraagt geneest als haar rol juist is gespeeld…

Ik heb een vijand, zelfs in deze dagen al is dit ook niet christelijk van zin, maar 'k ben gekwetst tot heel diep binnenin en weet niet meer hoe dit nog lang te dragen. Maar plots heb ik de lente weer gezien en langzaam groeit vergeving zelfs misschien. Snelsonnet…

Om ongewenste humor te bestrijden Zoekt men in Groningen een vakjurist Liefst één die elk gevoel voor humor mist En die ons van “gekwetst zijn” gaat bevrijden Dus Sam en Moos en Jezus in de kast Ook Mohammed is ons nooit meer tot last…

Ik doe dat masker af en toon mijn ware ik en dan hoop ik maar weer dat jij daar niet van schrikt Zo anders dan ik misschien lijk zoveel zachter bovendien maar als ik dat altijd toon gelijk word ik gekwetst misschien.…

gekwetst, verwond en angstig is ze dus wordt Cupido weggestuurd voordat de kleine liefdesbode ook maar een voet tussen de deur krijgt moedeloos bergt hij zijn pijlen op het doel wordt niet geraakt tranen stromen over zijn wangen om het gebarricadeerde hart in oorlogsuitrusting…

Maar toch moet je weten: Mijn liefde voor jou lijkt nooit voorbij tegaan!…

Je harde blik verstikt woorden die je mikt Loodrecht in mij ziel geen dialoog geen deal Mijn hart jankt kraakt diep heb je mij geraakt Alsof je me intens haat nu je liefde mij verlaat Geen greintje tederheid jouw kil en koud beleid Breekt en beukt me kapot ik voel me gekwetst rot Boos ben ik dat is zeker jij roekeloze hartenbreker…

zo dichtbij en toch, zo ver van hier zie ik je schuilen in 't sprookjesbos achter de zon met ineengekrompen lijf staar ik in open heldere ogen die vertellen over eeuwige jeugd och, regenboog vogeltje met gekwetste vleugels het was niet jouw schuld…

Arme man in schaatspak gekwetst door weergoden draait zich om naar huis. Wees gerust de zon gaat schijnen binnenkort.…

Elke dag als ik weer stil om je ween, terwijl jij onwetend liefde beloofd. Elke dag speelt wisselend succes om liefde, allermooist bescheiden parten. Mijn bloedend hart, ik geef het jou, adem sterk gekwetst zo echt emotie. Het centrum diep gewond getroffen, toch slaat mijn diep bloedend hart.…

roodbruine bladeren dwarrelend voor betraande ogen de kracht van de herfstzon zal ze niet kunnen drogen verwarrende gedachten en onuitgesproken woorden zoveel verlangens tranen die alles smoorden gekwetste gevoelens door gevlochten verhalen in eigen emoties steeds weer verdwalen…

Was ik maar de dochter die ik nooit was De liefde die ik nooit gaf Was ik maar de moeder die kon geven Dat wat zij zelf nooit had gekregen En stel als, ik vraag me af Stel je voor, dat ik zo was Zouden dingen anders zijn? Zou duidelijk worden, ja, alles kwam door mij?…

me en zei dominee wat moet ik doen ik zing en luister zo graag in de kerk is het vaak fijn alleen in mijn geaardheid mag ik niet ik zijn dan voel ik me bekeken gekwetst en geschonden we praten en bidden nog na over een tijd die zeker zal komen een tijd dat de kerk haar gezicht weer heeft gevonden…

Zo ver het oog straalt, weg van elke weg, wij als mensheid zoeken hulpeloos een oordeelsvrije, liefdevolle plek aarzelend en gekwetst stromen de sprankelende watervallen als woelige rivieren in tranendalen over onze ziel een constante observatie van de geest onveilig en opgejaagd, met een toenemend gevoel van liefde, verkwikken ze…

Een kerk zonder gezicht of identiteit waar ik luidkeels mag zingen over liefde en licht maar waar angst is voor moderniteit hier zijn wij waar staan wij fijn dat u er bent bij ons wilt horen onze prediking is opgewekt natuurlijk en blij er is echter één probleem wat wordt onderkend we hebben ons gezicht verloren ze…