Alle inzendingen over Liefde met een randj

iets van mij voor jou verpakt en met een strikje mijn liefde en trouw!…

Achter de wolken schijnt de zon en geeft deze een subtiel gouden randje. ik wou dat ik hem pakken kon daar op het veerse strandje. Ze schittert zo prachtig in het meer het zijn net diamantjes. Wat is het toch heerlijk om hier te zijn met die wolken met gouden randjes.…

verstikkend het keurslijf waarin ze zich opgesloten voelt zij is niet iemand van regeltjes het zijn de vormen waartegen zij zich verzet graag wandelt ze op het randje om haar horizon te ontvouwen vergroot haar visie de speelruimte waarin zij zich laaft aan al het goede…

Ik pluk de dag, bij morgenstond, maar heb geen vaas, waar ie in past ik pluk de dag, snij het randje schuin, zet hem in de vensterbank zodat de dag, die ik plukte, genieten kan van de dag die ik plukte!…

je weet weer schaduw te waarderen niet als keerzijde van licht dat donker geeft maar in accentueren voelt de kleur dat zij echt leeft alleen op het randje van bestaan en dood geeft zij zichzelf bloot…

Op de reis door mijn verleden kwam ik mooie dingen tegen zoals de liefde van mijn ouders en mijn eigen kinderzegen. Ook zag ik soms een randje zwart wat echt niet uit te wissen is zo is het overlijden van mijn broer nog steeds een heel erg groot gemis.…

voor je klaar gezet Pak vast dat lekkere baasje Die zit op het randje van je bed En laat ons lekker zweven op de tonen van dit lied En laat ons lekker dromen tot je niets dan liefde ziet Geef dan elkaar een knuffel dat gevoel wat zou dat zijn Je dronk mijn liefdeswijn op valentijn.…

De liefde die in mij blijft, ze gaat niet weg en groeit alleen sterker naar haar doel zo goed als ik me bij jou voel.…

tot ik een randje licht zag verschijnen Jouw splinter klopte pijnlijk geruststellend in mijn hart…

Als Ochtendgloren Goud in de mond heeft Wil hij Die vrouw wel 'ns zien Als ze dan gaat krieken Gaat hij Met haar en de Dageraad Op zoek naar de Zingende Merel En als er dan ook maar één haan Gaat kraaien Dan krijgt de dag Een gouden randje…

op ’t randje van de nacht leun ik nog even lekker achterover tegen de aangename gloed van de avondzon rozig van de wijn en jouw dieprode glimlach wens ik me even niets anders dan dat heerlijk gevoel ogen wiegen mij…

Maar paal of lat of randje buitenspel Bepalen straks de hemel of de hel.…

een web van substraat en synchroniteiten op de kleinste voorschoot ligt een diepe wereldhaven nucleaire onderzeeërs gedijen er in wulpse weelde Ik leef in een frigozakje het licht van buiten voorbij stralen naar binnen trekken uitwaarts inkrimpen van inwaarts uittreden Daar tussen in ligt mijn stad van licht en evenwicht op het randje…

balancerend op 't randje van de dood sloeg je wartaal uit die niet de jouwe was heette de koude grond je welkom waarop je voor dood gevonden bent kleurde een avondje uit anders dan leken glazen leger, en het aantal minder dan het resultaat waarin je je overgaf aan de gezelligheid van zo even te voren…

als magere Heijn handhaaft Appie zich nog graag in volle schappen…

Ken je het gevoel dat je op het randje van de afgrond staat en ieder moment neer kan storten Terwijl je juist zo goed ging dacht je Ik zoek dan houvast In mijn Zijn In mijn diepste wezen Mijn diepste kern waar alles goed is Hoe mijn stemming ook is daar is alles vredig en goed Daar zit mijn kracht en puurheid…

Niet meer stoeien in de morgen nooit meer dansen in de nacht elke dag heeft een zwart randje warmte wordt niet meer verwacht Ook de zonnestralen lijden schijnen zacht gebroken licht willen duist're gloed omarmen glans geven aan jouw gezicht 'n Rail van tranen door het leven trekt een wissel op jouw geest zelfs de sporen van de liefde…

In de sauna zweet ik deze kerst uit Loop een rondje extra met onze hond Want we bunkerden tot maandagavond Op vijfde kerstdag neem ik dit besluit Ieder jaar dat randje te betreuren Dat gaat me volgend jaar niet meer gebeuren…

Gelukkig hebben wij samen een liefdevol leven Onze liefde en harten aan elkaar gegeven. Als ik mijn leven ooit nog mag over doen Maak ik dezelfde keuze net als toen.…

razend maaien ze het gras 's nachts zoemen zij en zuigen aan mijn armen klokslag zes beginnen ze te koeren op het randje later zetten ze de radio aan bij de buren olifanten: hoe krijg ik ze weer klein? druppel voor verdomde druppel…

Als een schim balanceer je op het randje van leven en dood. Vechtend, verlangend naar het leven voel ik je vragen door je ogen. Het heeft geen zin om oorzaken te zoeken, verwijten te maken of te oordelen. Het balanceren kost je al genoeg de inzet is hoog het is leven of de dood.…

morgenrood is poëzie de kleur van warmte in de verte een klein geluk voor de alerte een glimlach op het vroege uur zo'n morgen met een gouden randje 'verwondering wellicht' waarbij je best eens stil mag staan... het komt nog voor hier in dit landje…

ze duwde hem tot het randje daagde uit, observeerde de reactie die hij geven zou rode vlekken werden geboren vuurspuwende ogen versus triomfantelijke glimlach kookte bloed van woede er viel een onvoorziene klap even was 't stil…

een zoete stem van liefde neuriet door het januarilicht ik strik de tonen schrijf ze tot een gedicht lentekriebels, ja lente waarover zou ik anders dromen… kleine vlinders komen leggen zich te slapen in de boezem van een tere bloesem warme bekommering brengt elke twijfel tot rust het vragend hart ontvangt de liefde waar het naar…

Toen samen met jou. Rode lippen, gras zo groen. Zorgeloos die tijd.…

balanceren op het randje van vandaag als een V van vuurvliegjes langzaam danst schaduwbeelden bestrijken morgen met hun zacht trillende glans wordt gisteren voorzichtig opgenomen in een werveling van weerschijn zij klopt op open deuren waar de chamsien haar letters licht…

balanceren op het randje van vandaag waar een V van vuurvliegjes langzaam danst bestrijken schaduwbeelden morgen met hun zacht trillende glans weggestopt in papieren droomgezichten sluit god de deur en donker bedekt de ramen wat als de wereld valt…

je balanceert op het randje van een zelfverheffend voetstuk wankelt slechts heel even tijdens het omhoogvallen draait rondjes als een volleerd model met als toeschouwer een partijdige spiegel je denkt je onweerstaanbaar en ik knipoog naar je zodat maar één oog hoeft te liegen…

We zijn en blijven vooral mensen: liefde die ons deed voortdrijven... in eeuwen der eeuwen.…

Waarom zoekt de mens nog liefde, als dit allemaal zo is? Omdat die liefde een nog veel krachtiger wapen is. Ze laat zich nooit verdringen. Daarom weet elk mens, die zijn eigen kleinheid vindt... Dat liefde overwint.…