Alle inzendingen over Mijnhart huilt

Als ik je zo zie liggen, met amper een ademhaling, de zwoegende borstkas, en ik me afvraag of die nog wel een keer opbolt dan huilt mijn hart als dan eindelijk de ongelijke strijd gestreden is huilt niet alleen mijn hart.…

praten kan ze nog niet een klank lijkt soms een woord ze kijkt met grote verbaasde ogen wat heeft haar rust dan verstoord zoëven lachte ze, kirde ze waar je geen genoeg van krijgt nu huilt ze tranen met tuiten een klank die alles overstijgt ik troost haar, neem haar op stil maar kind, wat is er dan ze schudt na tegen mijn borst ik krijg…

Ze huilt Ze huilt om alles Ze huilt om niets Soms is ze even stil Ze denkt Ze kijkt me aan Ze prevelt zachte woorden Ze denkt hardop wat ze wil Ze lacht Haar verwart haar blik Toch weer tranen Iets wordt haar teveel Daar dwarrelt ze In mijn dromen zie ik Haar zachte voetjes ver Ver weg van de grond Ze snikt Ze treurt om…

Vandaag ga je naar de notaris voor de sleutel van je eerste huis Je vraagt of ik met je mee ga de eerste stap naar je eigen thuis maar mijn hart huilt ... Alle papieren zijn doorgespit ik heb je geholpen waar ik kon Maar waar ik het meeste mee zit ik wilde dat ik loslaten kon maar mijn hart huilt ....…

Woorden lachen tranen ik lach om verdriet had ik maar geen wanen woorden lachen tranen een weg zal ik banen geplaveid vanuit het niet woorden lachen tranen ik lach om verdriet --------------------------------------------------- Note: Het triolet is een achtregelig versje met slechts twee rijmklanken (schema: abaaabab) waarvan de eerste…

het licht beroert en hoe onvolgroeid was ik het dromende kind er werd gespeeld, gekneed, gevormd onder de schaduw van witte onderkleren het schreeuwt het beeld in mij verdwenen toen ik wilde huilen om de pijn die ongetwijfeld komen zou er was niets meer dan lichaam en een volle, vuurvluchtende maan…

vrouw buigt haar moede armen hangen neer haar ogen droef maar droog haar voeten blaren bloed doorweekt de raaf strijkt neer plukt aan zijn zwarte veren wijl haar ogen zoeken glinsteren de zijne met een geheimzinnige mysterieuze glimlach in een vleugje van de wind dan zinkt zij ter aarde ontvangen in de moederschoot de wolf huilt…

Niets aan mij te zien Toch huilt mijn hart om papa en soms, Als ik alleen ben, huilt mijn gezicht mee, En dan zie ik mijn papa om mij heen, en dan voel ik mij tevree en dan lacht mijn gezicht meteen! ik hou van jou papa voor altijd xxxjes je dochter mientje…

De wind huilt om de bergen. Klein gevangen in het dal. Ben ik één van die zeven dwergen onwetend van de reden ik hier ben in het heelal. De wind huilt om de bergen. Klein gevangen in het dal. Niets kan uiterlijk verbergen; ik zal dit nimmer weten in geen geval. De wind huilt om de bergen. Schoonheid slaapt in het dal.…

Je plan zegt: linksaf, oké, je voeten lopen -- en je slaat rechtsaf.…

Kantoor is een plaats van samenkomst waar men praat -- en zo ontstaat werk.…

Wat de slopende nachten mij brengen zal nooit iemand te weten komen, omdat ze het wel kunnen horen maar nooit zullen begrijpen.…

Onzichtbaar voor ieder ander Beloop ik mijn zelf gecreëerde wegen Ontworpen en ingekleurd Met zwart bloed en rode stenen Tijd ben ik verloren in de ruimte Die is ontstaan bij het maken Van alles dat nooit heeft bestaan Lang gewacht en zoekgeraakt Grenzen verdampen in de lucht Bij het trekken van verbanden Tussen wat ooit is geweest en…

Een storm van gevoelens en schreeuwende gedachtes maar enkel de klanken van de doodse stilte die volgt Zwijgzaam stopt de zon plots met schijnen en vinden eenzame tranen hun weg naar de kille grond Beetgenomen door het donker verstrikt geraakt in mijzelf en de hoop verloren met de tijd Omarm ik mijn verlossende einde…

Mijn schuilnaam gegeven uit blijk van vertrouwen als enige krijg je te lezen wat er zoal in mij omgaat Hoop wel dat je goed beseft dat het slechts gevoelens zijn wat ik met dichten uit, vat het dus niet te zwaar op Leuk vinden doe ik zeker om te horen wat je ervan vindt maar weet wel, ik typ liever dan me verbaal te moeten verwoorden…

Aan het water staat een meisje een jaar of vijftien, hooguit zestien Diep weggezonken in gedachten proeft ze de leegte om haar heen Donkere haren hangen treurig langs haar natte wangen Ogen rood en opgezwollen beschenen door het maanlicht Woeste golven trekken haar aandacht Lijken haar mee te willen nemen terug naar de verre horizon. Aarzeling…

eenzaam slentert ze door donkere en verlaten straten met hangende schouders en een hart vol pijn. afgesloten van de wereld en immuun voor aanrakingen aan morgen denkt ze niet voor haar is vandaag lang genoeg geen enkel doel voor ogen en niet wetend wat ze wil brengen haar emoties haar daar waar ze nooit wilde komen…

Zo graag zou ik een gedicht willen schrijven dat tranen over jullie wangen laat lopen Die jullie de diepste pijn laat voelen op plekken waarvan het bestaan nooit geweten is Zo'n gedicht die jullie meesleurt in momenten van doodsangst en jullie op het einde doet hopen Maar woorden schieten tekort in een overvloed van emoties en zo blijft…

verlaten ruimte, gebroken spiegel rode lippenstift, oorbellen ernaast spoor van vers bloed en tranen vergeten uit te wissen in alle haast omver gelopen stoelen, horen als verlamd de akelige stilte aan zo snel mogelijk weg van hier is er de laatste ogenblik gedacht verlaten ruimte, ongezien geweld reflectie van vernietigende woede - maar…

Wat als de nacht je zodanig sloopt je vurig het licht van de dag wenst Wat als je in de morgen breekt hopend op de rust van de avondzon Jezelf door de middag heen slaat Wensend op de stilte van de maan En je in de avond op zoek gaat Naar het vroege ochtendlicht Wat als je `s nachts niet kan slapen Met de gedachte aan een nieuwe dag…

De cello huilt de glazen van de avond breken de cello huilt onophoudelijk zoals regen huilen kan of de wind de cello is ontroostbaar en huilt om verborgen gevoelens om verre stranden om magnolia om alles wat mooi is en onbereikbaar om de dode vogel in mijn hand huilt de cello het hart wordt gewurgd door zilveren snaren.…

Afscheid: we eten niet echt, dat zie je ook wel -- in toneelstukken.…

Mijn vaderhart huilt hoe vaak nog...? Mijn vaderhart huilt... Gebroken gezichten vertellen nieuws dat nooit nieuws mag zijn of worden. Hoe kan een mens in godsnaam kinderen vermoorden? Was er echt geen andere weg af te leggen niemand die dat weet, niemand kan het me zeggen. Mijn vaderhart huilt hoe vaak nog...?…

De middag straalt er spelen kinderen op straat papa is vrij vandaag en mama ook de zee lokt het is druk, druk, druk de aarde werkt ik niet en kijk tv schrik op en dan komt de vloed als een dief in de nacht de wereld en de mensheid huilt, huilt, huilt zeeën van tranen…

als vader schreit huilt de kinderziel hulpeloos als het kind huilt troost moeder zijn geschrei als moeder schreit brengt het gehuil het gezin bijeen…

Leun rustig jouw hoofd vol tranen op mijn schouder -- dan wordt het lichter.…

Kun jij de stekker met wegen verbinden, het nog prille voorjaar helder verlichten, wellicht ook een munt bij de randen, bijen wachten ook daar al zo lang. De hemel wordt steeds een bewolkte maar zij willen de bermranden tonen, ogen roodoranjegroen wellicht klonen tijd ook in één leven prijzend helpen deze zielenpijn bij de inwoners stelpen…

Je hoort als je goed luistert, dat ze in stilte huilt en bij haarzelf vanbinnen voor de gevaren schuilt. Ze is een huis waar telkens een deur voor altijd sluit en langzaam gaan de lampen in de vertrekken uit. Als straks de nacht haar toedekt, betreedt ze aan Gods hand, na zoveel donk’re jaren, een ander, schoner land.…

Een buurt, die wel veel zorgen had, maar die ook vol verhalen zat, vol humor en gezelligheid, die buurt zijn we voor eeuwig kwijt. Daar waar het vol van kinderen wat, verschillen van geloof en ras, maar in hun spel gelijk gezind- loopt nu geen enkel kind. In de oorlog stond de stad in brand op pathmos, Zwik en hoogeland: meer dan een halve…

Ik voel me vreselijk alleen Al zijn er zoveel mensen om mij heen Vrienden kunnen niet vervangen Als mijn hart brandt van verlangen Als je houdt van die ene persoon.....zo onbereikbaar Al staan ze allemaal voor je klaar Je lichaam huilt, heeft groot verdriet Maar er is niemand die het ziet.…