Alle inzendingen over Moeder Aarde

speels zweeft allerlei op warme lucht gesnapt door snelle vogels op hun vlucht zacht wiegt je lach madeliefjes op deze mooie lentedag je ogen dromen zomer in samen wordt het paradijs weer herontdekt dat groeit en bloeit uit moeder aarde er zijn geen klokken omgezet de schepping is voor ons in den beginne klaar gezet…

nu jij geveld bent jij grote ouwe reus lig jij daar met de knieën in ’t water jouw kruin rustend op moeder aarde die jou o zo lief had en voedde vanuit de bron daagde wind je uit jij waande je een jonge God en zwierde net zolang tot de zwaartekracht won…

aarde…

Bijna de helft van de bevolking op Aarde werd weggevaagd. De mensen dachten dat natuurrampen hun wereld getroffen hadden. Maar het waren de Godinnen die hun Zuster, Moeder Aarde, te hulp kwamen. In sommige dorpen en steden bleven slechts een handvol mannen en vrouwen leven.…

natuurlijk nemen wij beiden een bloem mee voor jouw kist uiteraard uit eigen tuin boeketten wil je niet of grote grafkransen want jij lieft de eenvoud geel is jouw warme kleur dus pluk ik gulden roede gave van moeder aarde een stille groet aan jou met zegen voor jouw reis voorbij de sterren…

zo houden ze vast aan wat eens was, eens geweest is aan het goede, aan het mooie voor altijd geborgen in een kruik, een beeld een vaas, een Pyramide in een muur, of toevertrouwd aan de koude schoot van Moeder Aarde omringd door foto’s brieven vol lieve woorden planten en bloemen waar bijen hun hart op kunnen halen evenals ander…

Aarde, wat ben je mooi ja ja, zelfs in de regen en zonder paraplu hou ik van U…

wat zijn we haar schuldig zij die lange tijd met ons heeft rondgelopen zo tolerant en geduldig we lieten als dank slechts puin na in hopen ook al waarschuwde zij ons veelvuldig wat kunnen we haar alsnog teruggeven van enige waarde onze lieve moeder onze hoeder onze moeder aarde met wat we haar tot dusver gaven zijn we bezig ons eigen…

mijn beide benen dragen niet zo ver halverwege de eindeloze tocht staken zij hun moeizame bezigheid trekken terug in de schoot van moeder aarde stuiterend vervolg ik mijn straffe route na korte tijd verlies ik abrupt mijn hoofd laat beide armen zowel de sterke als de lange slap hangen rol de steile helling af…

Nu kust, ontwaakt uit duister, vroege ochtend de tere zon die moeder aarde in nevelige sluier spon. Zachte bries strijkt door haar kapsel masseert golven door zilverglans van zachte zijden draden die deinen als vreugdedans.…

Veilig en verantwoord, zegt Henk Kamp Al gaan we diep en chemisch injecteren En moeder aarde ernstig molesteren Millieufreaks zien in alles wel een ramp 't Is 5 jaar gratis gas, laten we klinken Hooguit is straks ons water niet te drinken (Of blijkt heel Boxtel langzaam weg te zinken)…

aarde omarmd door de gedichtenhemel…

Jacob's ladder hoge monoliet uit één blok gehouwen geboetseerd door het ijs geworteld in oude aarde halsreikend zoekt hij een raakpunt met de hemelse breedte eenvoudig is zijn moeder aarde taal onverzettelijk is hij en fier onbeduidend ben ik mijn ogen omhelzen hem urenlang naakt tegenover elkaar een geduldig…

Ik heb besloten Om maar te accepteren Dat mensen dood gaan Ik heb besloten Om zelfs te accepteren Dat dieren dood gaan Maar ik verdom het Om ooit te accepteren Dat de aarde sterft Moeder Aarde zal Steeds opnieuw leven baren Mens, dier, boom en plant Want er is een wet Van behoud van energie Van oneindigheid Die ons…

Een lamlendige zomerhitte Vertraagde zin van alledag Verschroeiende zonnesteken Een natuurlijk rouwbeklag Verdorde fletse einders Trillende zompige lucht Een bodemloze droogte De lome leegte zucht Meedogenloze stralen Zinderen de hete grond Barsten in moeder aarde Een uitgedroogde wond De oorverdovende stilte Een verstikkende atmosfeer…

je raakt me en vraag me niet waarom ik heb geen idee hoe het antwoord te vinden je raakt me diep niet alleen tot in mijn hart of tot in mijn tenen maar tot ver in moeder aarde waar mijn ziel veilig schuilt met een stil verlangen uit een ver bewogen leven en ik heb geen idee wie jij was of wie ik was of waar we zijn…

Nederigheid moet ik nog leren, humus worden zonder woorden, zonder te zien, te voelen soms maar dicht bij moeder aarde. In deze meimaand staat alles weer in 't groen en bloeit. Kan ik wel echt zwijgen? Ik hoop dat rust een beetje groeit.…

Nu kust, ontwaakt uit duister vroege ochtend de tere zon die moeder aarde nevelige sluier spon. Zachte bries strijkt door haar kapsel masseert golven door zilverglans van zachte zijden draden die deinen als vreugde dans. Als tranen van ontroering hangt dauw in berkenblad, klinkt door eik en beuk in vervoering lof in vogelzang gevat.…

laten moeders zijn als de natuur op moeder aarde die met fijnzinnige spitsvondigheid in elke jaargetijde van het leven ons steeds haar zon schijnen laat…

aarde want haar kinderen doen mij nu zoveel verdriet…

als aan mijn oog zich een regenboog ontvouwt blauw intenser is dan hemelsblauw het rood van karmozijn fluister ik pril is de jeugd goud van haar zilver het ouderschap in het pure grijze vind ik jouw warme armen kijk in het maanschone van Moeder Aarde in een ogen blik puur en zacht het morgengloren God wat…

ik kus de krullen en hoor rauw klinkende stemmen zonnestralen kietelen van grote hoogtes banen zich 'n weg door langs tegen omarmen de weelde van Moeder Aarde bloemen kruipen voorzichtig uit hun schulp kleuren de dag nog mooier dan dat ze begon pril groen ontrolt zich zienderogen dansen bolletjes wol bokkig in de wei het wachten is op…

ik doorkruis telkens mijn zee wissel woorden met eb en vloed ik heb windeieren gelegd en een strand geoogst schepen vallen achter de einder verdwijnen zonder troost de mast verdwijnt als laatste Moeder Aarde, klamp mij aan welk schip daagt de branding uit?…

staan er tot de zon opkomt het is misschien van nul en generlei waarde en toch: is het grootser dan Moeder Aarde.…

aarde – te kort, niet de moeite waard om er een hand naar uit te steken voor een kosmisch krabje…

De hele wereld vloekt en scheldt en overal vloeit rijkelijk het bloed: moeder aarde is weer ‘ns ongesteld.…

De geuren van verval en heimwee, van niet te begrijpen vergankelijkheid en toch toekomst en perspectief versmelten met een vleugje romantiek want niets is voorgoed afgelopen, gedaan, niets zal oeverloos vergaan; moeder aarde draagt haar kinderen tot zij zelf kunnen lopen, praten over wat er achter de horizon wordt vermoed; zo is het goed…

in louter klaarheid zichtbaar leunt de dag door ‘t licht van blauw wit verbond de mantel van liefde ligt diep geborgen verankerd in het groene van moeder aarde de tong van de taalwind liegt niet in de oksels van tijd dat maakt het uitzicht 'gastvrijer' in december waarop elke dauwdruppel het pad van stilte zegent voor het nieuwe seizoen…

Hier heb ik de as van zijn dochter, die mijn lieve moeder blijft, aan moeder aarde teruggegeven. Waar verleden overleden is. Waar toekomst ongeboren is, heerst rust. In het moment waarin we staan. Waarin bomen blijven wortelen. Waarin aarde zaden kiemen laat.…

zelfs haar blote voeten smaakten subtiele succesjes in het raken van moeder aarde iedere stap ontbond een stukje contact herstelde dat snel in de volgende trede ritmisch dansten ogen en lach in het zwierig passeren van zoveel vitaliteit met alle gemak zelfs de choreograaf applaudisseerde voor de kunstzinnige interpretatie…