Alle inzendingen over Murdoch OR John de Mol OR Times

het zand is nat, suizend helm vloekende meeuwen rotte planken drijven op het zoute water langs de oude weg een zoekende man gevonden met zilveren lantaarn leidde door donkere dalen smachtend naar gemoedsrust van alle woede, laat hem varen en hem in golven van liefde verdrinken om het ongeloof te bezinken en zijn bescheidenheid te openbaren…

liet John Lennon zich vertwijfeld ontvallen Terwijl zijn handen zich onzeker over de pianotoetsen bewogen En hij voor zijn vrienden voor het eerst het magische nummer Imagine zong Er trok een collectieve siddering door zijn toehoorders geraakt door de onmiskenbare diamant die niemand kon ontgaan Omdat John zo lang dichtbij zijn…

De vuilstort in Hoedekenskerke als John, om ze even te sterken, met Geer en Goor belt. Hij heeft net verteld ‘blijf daar dus voorlopig maar werken’.…

De vaccinaties in De Zwaan verlopen vlot. Vandaag duizend shots.…

mijn voet verzakt doorgrondend nog steeds niet de gang van een mol…

De kleine winkel is donker, de voorkamer – van een oude mol.…

Ik was vijftien jaar toen ik via de radio hoorde, dat John Lennon was doodgeschoten door een psychotische gek. Er ging een koude rilling door mijn lijf en er was verwarring bij ieder mens aan dek. John werd maar veertig jaar, terwijl hij enkel de liefde wilde vergroten en maling had aan elk zinloos gekijf.…

Als reactie op Coenraedts snelsonnet van vandaag, waar wederom alle pijlen op Kuipers zijn gericht èn op een van de vele Haagse rockers van de jaren zestig, Jumping Jewel John Leeuwenhart... _______________________________ John was een 'one trick pony' met dat lied Werd later perschef van Circus Boltini, Met showgirls als Sophietje in bikini…

de mol graaft zijn gang maar als de boer zijn hoop slecht moet hij zich bergen…

gedachten draaien rond en rond en rond in de molen van de geest…

doof als een kwartel belet conversatie, blind als een mol: contact.…

de man bekijkt sip zijn omgeploegde tuintje de mol ziet het niet…

Listig denkt de mol onontkoombaar ondergang de reiger verslindt…

Als ik de moord heb aangezegd, mol: gedaan met leven. Mijn spa en ik houden de wacht. Hij wroet. Ik zwik. Zwart glanst en spartelt bovengronds de onderkruiper. Korte reflex. De spa met één steek breekt je rug. Je ligt. Je ligt gelaten. Slap in mijn hand je dood. Ik sta en kijk. Slechts de verklaring is ontgaan.…

Dat ik woon in de aarde, woel door de grote moeder, kind aan huis blijf bij haar, en dat ik het gevaar schuw van alles onder de zon - goed, maar moet ik niet leven zoals ik ben, blind en met de onrust in de poten van een grond doordrenkt van doden? ------------------------------------------- 'Natuurgedichten en andere', 1970.…

De wieken van de molen Een kind laat ze aan moeder zien De wind waait ze in rondjes Jij bent mijn wind…

Tussen de graven Blind en diep onder de grond Oud was hij nog niet…

ginds voorbij die flauwe bocht waar het riet naar het oosten buigt en de oever rijkelijk ligt in glanzend gras, daar, waar het water schittert met schaduweffecten in haar golfslag, dáár voorbij vind je de molen, die onverstoorbaar al honderden jaren het graan vermaalt tot meel tot welzijn van de mens…

de wind zucht de wieken bewegen het hout slijt, en de tijd draait er als altijd omheen.…

mollen moeten opgetild, in elke rechter, als u links bent linker handpalm past er één, zo heeft het beschikt, overtuig uw kind, maar blijf ook zelf proberen tot u de uwe vindt, ze zijn zo licht, zo licht dat men wel zegt dat zij het zijn geweest die alle wolken ondertunnelden tot ze implodeerden, hecht maar geen geloof aan die bewering, ze groeven…

Er woont een minnaar in mijn tuin, een kompel met fluwelen handen. Hij klopt, betast en streelt de rulle wanden, breekt met zachte vingers de vochtige aarde aan. Zij laat begaan. Zoals hij stijgt en daalt, hardnekkig al haar gangen gaat, lichtvoetig kruipdier van genot dat in haar bekken sluipt, kleine doodgraver van verlangen, blindganger…

Een molen in rust een met het polderlandschap een bewaarde schat Wanneer tijd is gekomen dat het prachtige blauw van hemel vermeerdert waar zon gezelschap krijgt van steeds minder donkere en grauwe wolken gelijktijdig zorgt een opkomende wind voor aandacht en verstrooiing.…

Dat ik woon in de aarde, woel door de grote moeder, kind aan huis blijf bij haar, en dat ik het gevaar schuw van alles onder de zon – goed, maar moet ik niet leven zoals ik ben, blind en met de onrust in de poten van een grond doordrenkt van doden? ------------------------------------------ uit: 'Natuurgedichten en andere', 1970.…

Wie is de mol? Vraag het de mollenvanger maar. Zij willen weten met hoeveel we zijn, en waar! Wat wij onbezoldig doen, is het graven van ondergrondse wegen, We beluchten weilanden en gazons. We produceren rulle tuinaarde. We bestrijden schadelijke insecten. Wij zijn geen plaag! Wie is de mens? Dat is voor mollen een grote vraag.…

Onhoorbaar graaft hij de onderaardse gangen van de molshopen.…

Naar de zon gericht als een blinkende sieraad kleur je de polder.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

------------------------------------------------------------------- uit het geestige werk van John O'Mill (1915 - 2005)…

Met John Hoogerland versteef Nederland maar hij claimt dat hij er morgen weer staat ..…

De mol van Heventol. Zat knusjes onder de grond. Helemaal gerold in een keurige bol. met bovenaan zijn dikke kont. Maar toen een eekhoorn langskwam. Schoot hij "WIEPS" wakker. wat was hij bang. Die arme stakker. De mol was geschrokken. en riep:" LAAT ME ALLEEN". en kreeg (toevallig) de waterpokken. en toen ging hij heen.…