Alle inzendingen over Ontluikend OR Liefde OR Verlegenheid

duizend mooie woorden zweven door mijn hoofd maar mijn lippen volgen niet want jij hebt me verdoofd verdoofd door al je liefde de stem van het verlangen de warmte die je hart me schenkt jouw streling op mijn wangen ik wil je zoveel zeggen maar ik krijg het er niet uit en als ik toch probeer gaan kriebels door mijn huid…

Woorden komen om Maar niet aan Zoveel in je hoofd Weinig uit je mond Wisten ze maar Wat je denkt Of niet Altijd de twijfel Niets zeggen Niet zonder reden Bang om, Hekel aan Nietszeggend te zijn…

Alhoewel hij er van droomde danste zij niet met hem hij vroeg zich af hoe dat zo kwam wel hij droeg geen stoute schoenen…

Mijn monster heet verlegenheid... Eens, eens komt mijn tijd...…

Mijn haar danst caleidoscopisch op de hoogglans van het licht als de wind mijn droefenis uiteen dwarrelt Ik scharrel vol verwachting rond in je timide wateren en strijk mijn hand over jouw zandkleurige dromen van ziltige verlangens en schaapachtige wolken We verdoen onze tijd met onuitgesproken liefde in een storm van verlegenheid waar blosjes…

deinend op de geurige muziek dwing je me, je aan te staren en ik heb geen repliek op je allesomvattende gebaren: je handen, ze schrijven geheimen rond diepe bas-tonen en ik draai mijn hoofd blijf kijken, jou ontcijferen bekijken, als een peuter die een prinses tussen rozen aanschouwt en ineens... na oogcontact begint te blozen…

Jij hebt met mij de dagen gedeeld die zich aaneenregen tot een band van uitgesproken momenten jaar na jaar het heden beweegt mee met elke ademsteun waartegen woorden leunen houden van blijft ongezegd maar in die basis wortelt toekomst cliché’s worden vaker stilgezwegen als zijnde bekend noviteiten blijven ongehoord die maken verlegen…

Wat heb ik lang verlangd naar jou toen we eindelijk samen waren wist ik echt niet wat ik zeggen zou zat daar te draaien en te tollen en lachen als een schaap. Toen jij zachtjes op mij aankwam schoof ik beleefd een stukje op hield mijn handen angstvallig op mijn schoot want om je aan te raken geneerde ik mij dood. Maar toen jij met…

In gedachten Huppel ik naast je Houd je hand vast Geef je een zoen Maar in het echt Is alles heel anders Nee, dan durf ik Niets te doen!…

In gedachten Huppel ik naast je Houd je hand vast Geef je een zoen Maar in het echt Is alles heel anders Nee, dan durf ik Niets te doen!…

Het echte leven bestaat niet, het is bedacht -- uit verlegenheid.…

langzaam herleef je, mijn hartediefje wanneer ik je teder in de ogen kijk je mondje hervleest zich tot verlegen glimlach je kuiltjes verdiepen, je stugheid verdwijnt je frons vlakt zich uit en verzeemt zienderogen wijl stilaan een tintel aan je blik ontspringt je wimpers en neusje verraden ontluiking sluiten de driehoek die zich punt in jouw…

een bloem komt te ontluiken als ze in liefde wordt omringt schenkt je haar mooiste kleuren wanneer een hart haar bemint breekbaar in zachte handen buigzaam naar liefde toe broos maar vol verlangen kleuren in het hart genieten telkens weer in verschijning zacht en teer één bloem kan mij bekoren die bloem gaat nooit verloren…

waar handen raken ogen zoeken stil verlangen ontluiken wil schuilt in het heden de roep naar morgen verdwijnt mijn verleden waar toekomst begint verstrengelen harten in verzonken ogen stil verlangen ontluikt vandaag…

Regen geselt mijn voorruit, Ik rij naar huis Goddank, de dorte is voorbij Voeding voor het droge land En mij Het voelt goed Zoveel water Zoveel vocht Wat het slecht had komt weer op En recht zijn rug Zo ook ik Tijdens deze natte autotocht Langzaam stel ik mij weer open Als een voorjaarsbloem Steeds weer De sapstroom is nu aan het lopen…

ruisende regen dwarrelend in lentevlucht schildert levenskleur…

in hogere krachten brengen onze woorden geluk het oog begint te lezen liefde ontluikt door waarneming werkelijkheid in verdieping in waarachtige zaligheid…

ontluiken bloeit uit haast dode takken, nog in donkere kamers met beschimmelde ramen daar schuilen tere knoppen in schuldloos schamen de adem van buiten zuigt aan wanden die zijn opgebouwd uit dichtgetimmerde ruiten en waar licht botst om dan in het niets te verzanden totdat mijn vogels roepen en ik ze verder draag in mijn…

de zachtheid in haar stem raakt hem aandachtig luisterend naar de tongval woordenstroom die hem beroert blijkt het slot van zijn hart roestiger dan dat het was nu het sneller klopt omhelst door de klanken versmelten zij…

ruik de stilte in de morgen kleur de bomen Lente groen laat lammeren geboren worden want er is zoveel te doen zie krokussen gestaag ontluiken veranderd veld in bloemenzee kus de sterren van de hemel ochtendgloren neem me mee…

langzaam ontwaakt de lentelucht in mij voelt nog wel als naakt en soms kil af en toe zeg maar bij vlagen weet ik weer ja, dat is het wat ik wil de geur van natte bladeren of vers gemaaid gras parfum naturel zo als het in wezen bedoeld was en kleuren zien rijpen van groen naar wonderlijke tinten groots en onnavolgbaar eigen…

laat de lente ontluiken opdat ik me kan verliezen in de boezem van Moeder Natuur mij te laven aan ongekende kleuren geuren zullen verleiden alleen nog omhoog te komen om adem te halen voor heel even lente overspoel mij…

in het prangen wrijft het dringen het omhelzen open dat te knellend is, en drukt, en breekt een leegte aan waarin de ruimte zich ontvouwen wil, en zuchtend zich ontvouwt. zo herinnert zich het bloeien dagenlang het prangen nog in het licht dat nu in nachtblauw open flitst.…

blijft wel de liefde in het niet te duiden gemis maar ontstaat op sommige ijle takken iets van mos dat als lentelucht wil ruiken…

De nacht nadien verdween, een ontluikend begin alsof de wereld haar noden nooit gekend heeft, mijn boodschap niet had mogen ontvangen. De eerste voorzichtige schreden vervolgen het verdwijnen.. hoe kon ik denken, dat haar adem ons weer feilloos zou vinden, mijn besef voorgoed zou veranderen..…

Op het donkerste moment keek ik naar haar De lach, de blik, het tedere gebaar Met oneindig veel snaren is zij een instrument dat zij zelf altijd bespeelt met zo veel talent Elke snaar produceert emotie die vibreert en betovert Haar emoties hebben me voor het leven en geluk heroverd Haar tonen duren eindeloos voort De melodie die nimmer smoort…

oneindige liefde voor jou bezaaid…

de zon is vrolijkheid kleurt al je gedachten ze verjaagt het rotte dat steeds in je bijt je ziet nu alles goud de hemel in het blauw het diepe rood van bloed maakt alle zwart weer goed ze vinden je wel lief en soms een beetje vreemd ze zijn begaan met jou maar zien je nooit als vrouw je vroeg mij om je vriend te zijn in een wereld…

je bent zo jong lijkt schuchter en verlegen je ogen willen achttien zijn ze hongeren naar leven je lijf telt veertien streken borsten zijn alert op zelfbewuste blikken heupen draaien zijn gewend om zich te schikken je lijf is klaar maar jij, jij bent pas veertien jaar…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…