Alle inzendingen over Ontspoord

Betonnen woorden verzonken zinnen genagelde kreten ontspoord beminnen Rottende klanken gebroken verhaal een hek om de hemel gevoelens van staal De punten omhoog ijzeren spiesen het eeuwige raken de grip verliezen Instortingsgevaar verbreekt het geheel de grondslag doorgronden bouwt ieder zijn deel…

laat me niet dromen over ontspoorde letters als het bloed niet sterven wil doorheen al mijn zinnen want onbespreekbaar wacht ik op vleugels en armen vol rood gestold licht omring me niet met dichtbije nachten die het sterven verbergen in het opwaaiend stof want in het schreien en voorbij gaan vallen de letters in mijn…

Een ontspoorde ridder viel van zijn paard pakte de degens en zijn zwaard Ik ga de hemel beklimmen ik ga vooruit zei hij luid andere mensen lachten en mopperden weer zo één Blijf jij maar voor je paard zorgen zeiden ze zodat het te eten krijgt en schoongemaakt wordt Dan ontspoor je misschien niet meer ook al doet het zeer…

Terwijl een ochtendzon nieuw leven schetst op jouw gezicht duizelen woorden als een wervelstorm over een ontspoorde natuur. Sneeuwvlokjes en bloesem dromen en zinnen en tegengestelde dingen. De aarde beweegt onze grenzen voorbij maar onderhuids zetelt een intieme wens in een inner aller oerstilte zijn we pas vrij.…

bracht je weg de laatste trein zwaaide je vaarwel terwijl ik bij je wilde zijn wist dat we ontspoorden als ik je zo liet gaan voelde dat we bij elkander hoorden surfde met je mee de buitenkant hield niet mijn hand en in de bocht was ik verloren heb je blik van schrik door het beslagen raam gezien ondanks alles voelde ik me…

Woestijnen van wuivende winden betokkelen z'n slaap en verdwaasd klautert hij aan wal Op marmerwitte galerijen van gekauwde steen 'n verlaten interesse deint een machinaal aloha doelloos op en neer In 'n schicht van hebzucht lanceerde hij fortuinlijk 'n ontspoorde industrie en was weer een illusie rijker toen hij jammerlijk werd…

kerk uit de jeugd van die vent Het Huis waar wij ’s zondags verbleven De lucht was voor tachtig procent Van mirre en wierook vergeven Die vent in de kerk uit mijn jeugd Hij leidde een stichtelijk leven ‘Beschermer van alles wat deugt’ Zijn ambt werd kritiekloos vergeven De jeugd van die vent in de kerk Bezoedeld door handen die kleven Ontspoord…

heb je dan niet gezien dat ik al jaren geleden ben uitgestapt terwijl jij op dezelfde manier doordenderde verloor ik in de loop der jaren het plezier ontspoorde mijn wagon al snel en hoe ik ook probeerde jou te waarschuwen voor het rode seinlicht om ons te behoeden voor een ongeluk trok je een zware wissel op mij langzaam…

met tijd gebroken, wellicht ontspoord op de trein gestapt een oude liefde opgedoken in de kroeg gezeten met halve vrienden een vleugje ander leven gezien van Sander, overdag herenkapper ‘s nachts onbetwist de Queen divine Jasmien en dat allemaal dankzij een vlieg die na een dag het licht niet meer zag ze viel dood op tafel en ik zweer het…

Ik geloof het niet, waar komt hun preek vandaan Ontspoorde jeugd die ouders niet verstaan Hen slechts met grote nitwitmond pareren Door juf of meester niet te corrigeren Volwassenheid is moeilijk aan te leren Is dat wat in verkiezingstijd nu geldt Voor 't CDA dan oorlog en geweld?…

Ontspoord op de rails passeer ik het rode sein. Het volgende station: eindelijk, overstappen naar de stoptrein.…

Ontspoord op de rails, passeer ik het rode sein. Het volgende station: eindelijk, overstappen naar de stoptrein…

Blind en struikelend over woorden Een nutteloos geweld Letters die uit verzonnen zinnen ontspoorden Door het geweten gekweld Een geheim alphabet Gevangen in een leugen In een vreemde taal omgezet Zinnen die niet deugen Muren van onzekerheid Gebouwd in een duizeling De liefde raakt zijn glans kwijt Bij de schaduw van herkenning…

Warme dagen zijn voorbij Allerlei rijke kleuren vullen d'herfst als jaargetij Regenlaarzen stappen door plassen Gewassen veranderen van kleur en geur Beukenoten en kastanjes verrijken de wegen als franjes Regen en wind zijn onbemind Wolken bewegen naast elkaar Ze omvatten 't dek door een vogeltrek op weg naar 'n warmer oord Nooit ontspoord…

ik spin het gewin spreek woorden van jaren ouder sprokkelend soms met kwakkelen zin en tegenzin ik spin het gewin spreek woorden van liefde die ontspoorde van tegenwind en hakkelen over onbemind ik spin het gewin spreek woorden van jaren ouder van liefde, sprokkelend of ontsporend soms kwakkelend in tegenwind met zin…

Bedankt voor al die mooie jaren met alle momenten van licht voor de tijd dat we samen waren het gezin wat we hebben gesticht Bedankt voor je mooie ogen waarin ik heel diep mocht kijken waarna ik ben weggevlogen om m’n eigen droom te verrijken Bedankt voor je lieve woorden voor je troost en je zorgen zelfs toen we ontspoorden verheugde…

een glazen bol kaarsen flakkerden door koude tocht een slanke hand met artistieke vingers verstrooide licht uit tal van ringen haar donkere stem legde mijn leven feilloos bloot hoewel ik weerstand bood zij slechtte de muren rond mijn hart het gelag dat ik betaalde in mijn bestaan duidde de plaats waar ik ontspoorde wissels die…

Die nimmer ontspoord een einddoel kent; voor de verdwaasde ziel die niet met zijn reisdoel instemt.…

van dikke snert sfeerlicht rond kribbe en stal met de namaak beesten en af en toe een verdwaalde knal behaaglijk binnen terwijl het luiden van kerkklokken buiten bevriest in het roepen om samen te komen met onze dromen die dit jaar ruw zijn verstoord door doodslag en moord in een oorlog waar alle menselijkheid vreselijk is ontspoord…

woorden rijden zich klem in de korst van mijn keel ze hebben verleerd hoe een vrouw planmatig te bedaren het onvermogen is totaal verdwaasd kijk ik naar hemel en aarde mijn klamme voeten vatten vuur rook verast de kleur van mijn ogen ik word als heilig te vroeg geboren en veracht ondertussen heeft de trein je reeds ontspoord…

Ontspoord door het gebrek aan fatsoen. De eenzaamheid lees je af in de ogen van hen die zoeken naar het mededogen, of naar de kunst om het anders te doen. De wereld draait door, ik denk té snel, tijd staat niet meer stil voor een tel. Niemand is nog naar zichzelf op zoek.…

wandaden die te snel worden geschoond het is eigen in voor en tegenspoed maakt geen vrienden tenzij belonen dat doet zij dwaalt door de koude gangen van het slot dat eens geliefd was door zijn feesten het is leeggehaald omdat de rekeningen zijn blijven liggen naar de oorzaak blijft het gissen zij voelt waar de genen zijn ontspoord…

bijna al weer april waar ik liever nog niet aan denken wil die maand schonk ik jou het leven maar dat is jou nu om het even zo gelukkig ik was zit ik alleen nog in zak en as zie jij mijn liefde als onecht bestempel jij mij als heel slecht digitaal moest iedereen lezen dat ik geen moeder was en niet kan wezen ontspoord ik radeloos…

De rokerige rook kringen kringelen om mijn vinger zodra de sigaret het vurige vuur heeft kunnen vinden De inhalerende inhalen laten verlangende longen zingen van vieze viezigheid die 't binnenste binnen komt dringen Verterend teer maakt de ontspoorde sporen verdachter de ruwe ruwheid maakt het meest verzachtende zachter Verslavende verslavingen…

willen slaan Ze kunnen haar taal niet verstaan De kruisridder greep ooit de degen Streed tegen Alláh, nee veel zegen Bracht dat niet Bijbel versus Koran Uit roosvensters stromen de tranen Het lichaam toch heilige tempel Werd smerig door tastende handen Kan de vrouw zich nog veilig wanen Hoe laag werd voor gruwel de drempel Hoe leg je ontspoorden…

er werd gewuifd met uitgestoken hand in een breed lachend gebaar je losse haar verwaaide blond in wind en lentezon ogen die verrast ineens de mijne vinden uitbundigheid in lichaamstaal we kwamen samen in een zinderend omhelzen zonder enig woord pas later verhaalde jij je leven dat voor even was ontspoord ik wist nog van de…

had zijn natuurlijke souplesse verloren in een afacies samenspel brak de realiteit in slecht passende stukken uiteen ooit hadden kleur en geur in harmonische balans met de tijd het bestaan van talloze generaties vorm en inhoud kunnen geven was leven ingedaald om er evolutionaire volmaaktheid aan te geven maar de ego’s zijn ontspoord…

Totaal door dit schouwspel mee gezogen, leek echt alles in je te zijn ontspoord... dan opeens zo,n briesje dat langs je ogen glijdt, en de werkelijkheid je weer toebehoort.…

Ontspoorde zielen. zijn al even de draad kwijt op automatische piloot dwalen zij door dat, wat leven heet al langere tijd helt de balans over naar de donk're kant niet wetend hoe boven te komen, happend naar adem die lijkt te stokken verliezen ze langzaam grip op de realiteit moe van het dagelijkse gevecht, dat nooit helden op zal leveren…

Pas twee jaar later is er daar een trein ontspoord. Ook iemand zag, terwijl hij sliep een auto zinken in het diep, een heel gezin. Precies de plek heeft hij gezien: de auto reed een dag nadien het water in. Soms is er vage lampenschijn uit ramen waar geen huizen zijn, alleen maar grond.…