Alle inzendingen over Onze handen

Door water, wind en modderstromen Is onheil, dood en verdriet gekomen Duizenden mensen lieten het leven Door de kracht die de aarde deed beven Wij denken alles maar naar onze hand te kunnen zetten Maar de natuur heeft zo je ziet nog steeds zijn eigen wetten.…

als ik het je vraag wandel je dan mee samen door de sneeuw langs bevroren water is er warme chocomel dan stoppen we even voelen onze handen en praten over later heb je me ooit nodig denk dan aan me ik zal vliegen over bomen om naar je toe te komen…

Onder de lamp aan tafel zwijgend eten wij: onze handen als witte vlekken komen en gaan; onze beringde vingers achteloos met het vertrouwde brood spelend. Geen vreugde niets ongewoons is er in de klank van onze messen en vorken.…

Onze handen tegen elkaar met enkel een raam er tussen. Het klapraam gesloten, sprekende tranen en onbeweeglijke lippen. Beiden moe van de gestreden strijd, laten wij onze blikken niet los. Ik herinner mij... De verademing van mijn lang verwachtte, hoopvolle vrijheid, gaandeweg wordt die genomen.…

buiten zie ik de prunus gevallen, verkreukt en gebleekt door een zon die de lente vergeet en schuilt achter wolken het naderend groen vraagt om de zomer een warme wind maakt me in donkergroen ruisen steeds lomer daar aan de voet van die boom wil ik rusten samen met jou terwijl onze handen elkaar verontrusten maar ik ben een dromer…

Als onze handen teder strelen, de gevormde lijnen van ons bestaan, als onze lippen drinken, onverzadigbaar van de bron van het wezenlijke zijn - als onze woorden stilaan zwijgen doch we spreken door het aanraken; en twee harten zich begeven, naar daar waar hun zielen leven.…

Loof en groen in onze handen opgaan naar Jeruzalem. Verwachting in ons hart misschien zien we Hem. We roepen mee of kijken uit daar komt Jezus! Hij lijkt moe. Hosanna klinkt het luid wachtend op respons. Maar dat gezicht is niet van een koning. Meer een van ons!…

De beker glipte net uit onze handen. Hoewel het team in de finale strandde, ontving Oranje toch een huldeblijk. Terwijl ik keek naar dit terecht gebaar, maakte m’n vrouw een inktvismaaltijd klaar.…

Bonjour ma chère, 't is inderdaad een feit het pièce de résistance zit in de uren- en minutendans van de durée, de innerlijke tijd de zinnenprikkelende buitenkant is tijd die slijt verglijdt als brandend zand dat glipt, verdwijnt door onze hand Voor M.W.…

Onze handen samen, in een intiem en teder gebaar, uiten gevoelens zonder woorden, we houden zielsveel van elkaar…

We houden onze hoofden koppig, kijken star en hullen ons in wierook. In onze handen klemmen we de draagbaar. Zo hard hielden we nooit , was iets ons meer. Geslagen verdragen we de leegte. Wij zijn geboren om mannen te zijn. Onze naam met zachte hand gegrift, met trots. We rechten onze ruggen : wij zijn zonen, moederwezen.…

Een eeuwige stroom dreigt over te gaan in de kater van de eeuwige haast dammen dwingen in de plannen kabbelend water tot verleden als onbelangrijk weggezet het heden laat zich daartoe winnen wij zijn aan zet maar wassen onze handen in de stroom die Judas spiegelt…

Ze zeiden: “Kijk, dit geld in onze hand, Dat sturen we als steun naar Griekenland.”…

Loof en groen in onze handen opgaan naar Jeruzalem verwachting in ons hart misschien zien we Hem we roepen mee of kijken uit daar komt Jezus Hij lijkt moe hosanna klinkt het luid wachtend op respons maar dat gezicht is niet van een Koning maar één van ons…

De wind zal ons meevoeren, terwijl we verder spelen, onze handen gevuld met een laatste troef; niet bang meer nu voor de dag van morgen.…

Zij brengen het Licht in een donker deel van het leven en zorgen voor hoop en geluk doordat hun handen onze handen aanraken. Zo worden wij verbonden met de Schepper. Je hoeft de handen niet ver uit te strekken God heeft je altijd vast, ook al weet je dat niet.…

onze handen versmolten en ogen strelend in elkander een zwevende stap door de rustige zomer jouw lippen zachtjes fluisterend in mijn huid en mijn dagdromen beleven mijn neus slapend in jouw zoete geur en mijn ogen open voor de schone hemel de weide vol bloemen die buigen onder onze spelende lichamen…

ik hoef geen zaadjes te planten die bloemen laten bloeien voor jou met onze handen vouwen we licht uit warme zonnestralen vragen wind en wat regen om ze kleurrijk te bewegen ze vervliegen weer snel tussen sluiers van druppels in de vrolijkste kermis van de hel…

jij telt de sproetjes op mijn wangen ik kus de twinkeling in jouw gezicht verstrengeld tussen witte lakens laven we ons in het ochtendlicht onze handen die liefdevol strelen geen plek blijft ongekust kronkelend van hartstocht monden we uit in serene rust…

je loopt me voor mijn hand in de jouwe sensueel de trap op waarbij je halverwege inhoudt en stilte zoekt in mijn ogen neen spanning overheerst gezonde spanning waarbij onze handen rusteloos in elkaar spelen visueel ook tastend verkennen stof heeft nu geen nut meer plagen ontsluiten heerlijk zacht je huid verwent me…

langs de sterren zullen we zweven door de wolken zullen we gaan, met zijn tweeën samen reizen in het zonnestelsel staan samen hand in hand onze handen op elkaars buik je liefde maakt me gek kom we trekken er op uit ik blijf altijd reizen altijd op weg naar jou overal waar ik ook ben, ik ben toerist op het eiland vrouw…

Onze handen verstrengeld zo willen wij de tijd tot stilstand brengen dat laatste moment waarop ogen de waarheid herkennen die monden vergeten zijn maar als jouw blik een glimlach opent, teer als de bloemknop die het zonlicht herkent, wijken mijn lippen uiteen en fluisteren afscheid…

De hand die boven de toetsen hangen blijft omdat de speler weet dat muren horen. De pen die letters absorbeert om het verhaal onleesbaar te doen zijn voor een geheime dienst. We moeten onze woorden doven en onze handen zwijgzaam maken en hopen dat het licht zo helder om ons is dat niemand vonken waar kan nemen.…

in de schaduw van je wimpers rust je blik op mij vroege vlinders boven onze hoofden door de pergola heen giet een blauwe hemel de dag in repen een teder spel van zon en schaduw valt uit onze handen op de grond uiteen langs okergele zuilen nippen jonge rozen met gave lippen aan het prille licht…

in de vlam van honger ben je nu geveld aan koperen geuren je haren wapperen als een vlag je borsten half ontbloot en ik jouw jongen die jou gedurfd kuste in een hunkering van nazomer ik heb je nooit gekend, maar getroffen in een liefdevolle wind een vrouw van liefde het donker legt nu licht in onze handen…

Tintelende ontroering zich zelf genoeg, en met de volontloken wangen en met de forse wrong der haren met het hoofd aangeleund stond zij zwaar, zwart; rijke rozenbottels oranje en rood, schat bij schat, o de (weet je nog) barstten, bloemenknoppen des harten, het ongekreukte bloemenblad lag in onze hand…

ik pak een hand de jouwe ook we dansen, springen ons plezier nog hoger dan je denkt we landen in het zachte van muziek kijken woorden uit elkaar verlegen onze handen vegend in een misplaatst gebaar de kring gaat open met een stil gezicht vertrouwen wordt gemist we stappen achteruit als iedereen zijn cirkel sluit…

epifanisch vermogen is niet meer dan wat de kijker aan inbreng van vertoon hebben kan maskers op uit eerbied voor het spel in schone rollen brengen wij dragers van epifanie met onze handen en gezichten zoveel buiten categoriaal aandacht vangend in beeld dat beoogde betekenissen verloren gaan is een vraag die onbewijsbaar rechtop…

Op die avond keek ik, zag ik helder mijn dwaallicht ben jij, mijn allerliefste lief deze blauwe ruimte is onze onbekende wereld traag voelen onze handen aarzelend leren wij kennen schemergedachten fluisteren over vertrouwen wij worden vreugde nog een keer, deze laatste maal strooien we liefde rond in deze na-zomertuin mijn dwaallicht…

We zoeken naar de woorden waar geen wereld meer voor is, de stilte die de stilte op onze lippen legt. Dat twee mensen zo zeldzaam kunnen zijn. ---------------------------------------------------------- uit: 'Een volle maan en onze handen ernaast', 2005.…