Alle inzendingen over Onze handen

God onze Vader heeft een parel in onze hand gelegd het steentje van David in onze hand; opdat niet wij maar Goliath strandt En als wij niet voldoende hebben opgelet zonet in de verwarring van 't corona gruis toen duisternis ons huis overschaduwde realistische en onrealistische publiciteit nauwelijks te onderscheiden viel tegenstrijdige…

In de verte, in de landen, Daar ligt wat goud, - De nacht maakt onze handen Zo stil - zo oud. Schoonheid hebt gij ons leven Eenmaal gekust, Dan gaan wij 't avond even Zwijgend te rust.…

onze armen stevig om elkaar, om de huid het bloed en de botten van onze zielen…

Kom nog eens zo tussendoor, houden onze handen zich weer vast, en laten wij samen nog eens onhandig gelukkig lopen zijn.…

en we zeiden tegen elkander dat het eerste woord stil is en vol vertrouwen het zoete avontuur waarin we onze handen kwijtraken over zee en huid porseleinen pauzes die laten voelen hoe zacht liefde volgt en hoe jij fluistert: ga met me mee, ik lig aan je zij waarheen dan, vraag ik me af als de maan onze dromen al opraapt jij…

Het groene hout van olie vergeven haar in linnen gewikkelde lijk het kan van iedereen zijn Brandstapel ontsteken en de hitte raakt met een klap het gezicht fakkel valt uit de hand Er was een tijd dat onze handen in elkaar grepen als acrobaten loslaten, salto's maken, vastgrijpen Onder de vleugels warmte verzamelen…

in de onderlinge verbondenheid druppel ik naar binnen door de poriën van je zwoele lichaam in de meren van je ogen weerspiegelt nog het levensverhaal en in de schelpen van je oren ruist nog donkere verwarring maar innig onder je wuivende haren bloeien wij op de liefdevolle woorden vanuit mijn mond strooiend over onze handen gevoelens…

we schreven elkaars naam in de palm van onze handen we sprongen van vloer naar zolder en terug levenslange beginners waren we we leerden later stapsgewijs van boom tot boom te denken de loop van de tijd voerde ons in een korte schittering met zich mee stilaan werden we een keerrijm van ons verstilde zijn…

Onze ogen zoeken elkaar in vertrouwen. Onze handen raken elkaar zonder woorden, heel even maar, ’t is goed!…

een vogelscherm is ruisend afgedreven nu de winterkoude is ingetreden naar de zon de warmtebron van leven de huilende vragen van het kind meegedragen door de wind tot aan de einder de rood gouden gloed ‘t water stroomt de avond zingt tussen onze vingers de veder in onze hand de vlammende mantels van papavers wij willen…

de Waarheid en het Leven aan al Uw schapen gegeven de wortel Davids leeuw van Juda onze handen de handen van al Uw kinderen zijn naar U opgeheven…

ons goden rustend op het zand in paradijselijke kleuren aten ze uit onze hand…

in de woelingen van een tijd waarin nog niets vastligt rijgen we momenten aaneen tot een bestaan op zachtmoedige dagen zoeken we woorden om te zeggen wat we misschien bedoelen niets nog staat vast de dingen lopen zo schitterend uit onze handen zachte briesjes verstoren de schijnbaar strakke oppervlakte alles nog doorstaan we met glans…

ik ook Als ik je hand pak Laat me je dan omhelzen Je nooit meer loslaten Om er voor je te zijn Als je me nodig hebt En als onze blikken elkaar kruisen En onze handen elkaar binden Voel dan dat een plek in mijn hart Altijd voor jou bestemd zal zijn…

je bent de weg wat kwijt in deze laatste uren een woord je hand de oogopslag dat in de verte turen de ferme stappen zijn vergeten net als drinken en het eten verbazing en verwondering als je weer even bij ons komt in herkenning om je mond we weten dat je los moet laten om alleen te gaan maar met onze handen vast kun jij die…

zo klein zo kwetsbaar lag jij daar dan in jouw warme, glazen cocon ik wilde je dicht bij mij in mijn armen koesteren maar dat was te vroeg zo'n pijn slechts af en toe onze handen door een raampje jouw kleine vingertje in mijn handpalm zo kon ik wel uren zitten, gewoon kijken naar jou toen al wist ik deze liefde kan nooit…

We vinden iets terug, het is niet meer dan een scherf van die veel te jonge en te mooie te grote god van de liefde alsof hij brak toen onze handen loslieten we hebben hem niet gezocht maar daar ligt een verdwaald stuk van zijn gezicht alsof we misschien toch om ons heen is alles hetzelfde gebleven de wind het waaiende helmgras het witte…

de diepte van jouw zondvloed is voor mij onpeilbaar, de stroom te sterk en het moment triggert de tijd ver voorbij onze afstand we liepen in lege ruimtes ontvreemdden de zwaartekracht vermenigvuldigden onze handen en kaatsten de dagen erna terug in het boeket dat verloren in het veld vormloos van de dood werd verlost god was eentonig…

Jouw warmte verwart mijn hand Ik voel de kou weer verdwijnen Onze handen weer in elkander Het is goed Kom maar bij me Ik maak me geen zorgen Alles komt goed! Sluit nu mijn ogen Ga maar slapen.... Zonder te zeggen....tot morgen......…

aan de overzijde van de stilte de overkant van de taal vallen grote woorden uit onze handen de schone is gekomen onstilbaar mooie ogen als sterren als wit glas haar gezicht de maan vaart de wereld voorbij zachte stappen tussen de schelpen de nacht sluit ons in haar armen de schone is gegaan we leren afscheid nemen nooit van…

We zitten naast elkaar Ik geniet van je aanwezigheid We zien elkaar Onze ogen tasten elkaar af Onze handen raken elkaar aan Ik voel je warmte Een innige omhelzing volgt Wat een intens gevoel Met mijn hoofd streel ik je hals Ik voel je adem in mijn nek Je lippen zoeken de mijne op Ik proef je Onze ogen dringen diep bij elkaar…

handen niet meer aan kunt raken raak j'onze harten nu nog duidelijker aan…

handen naar een griezelig stil rangeerterrein tot onze gillen schrokken van het zwart van de nacht die koud en donker op ons had gewacht…

Wijsvingers laten handen de handen en geen woord over “vroeger was licht witter” glipt over de lippen. Slome tango’s slingeren benen heen en weer terug naar elkaar voor samenhang en stevigheid wroeten voeten in verloren ogenblikken. Geen steen blijft onbeheerd. Tuinen vol puin drijven uit onze handen.…

Dat op zijn stam onze hand zich soms neervlijt in een groet of is het een slinkse poging om van zoveel standvastigheid toch iets te ontvreemden. -------------------------------------- uit: 'Oog van de tijd', 1997.…

Zee te zien als kind zee te zien Het schuim van branding van schelpen zilte smaak Eb en vloed vloed en eb dat zich als vastgrijpt Aan nat zand wij schepten wij schiepen Zandkastelen met onze handen, schep en emmer Wij zagen een zwemmer,dood drijven tegen het basalt De zee neemt en geeft het zout aan m'n bestaan.…

handen in onschuld…

Toen waren wij samen in de nacht waren wij onze handen en voeten onze ogen tedere lippen één adem één ritme uitgestrekt in het hoge gras boven wolken uit zonken we in de diepte van de zee de tijd vooruit gevlogen hebben we gelachen waren we dronken van de aarde waren we dronken van de wijn dag en nacht dansend zijn we moe geworden…

Zoals een trage tuinslak die spoorloos verder glijdt, verdwijnen onze dagen, stil, langzaam in de tijd. Verstrengeld onze handen, gekoesterd, lijf aan lijf bezweren we de angsten: blijf bij me, liefste, blijf!…

Dat op zijn stam onze hand zich soms neervlijt in een groet of is het een slinkse poging om van zoveel standvastigheid och iets te ontvreemden. -------------------------------- uit: 'Oog van de tijd', 1997.…