Alle inzendingen over Overgave OR Mijmering

steeds weer mag ik jou genieten in de langzaam groeiende berg van opdiepende herinneringen die gelijk herontdekte brieven zich steeds opnieuw lezen laten steeds weer wordt ik beter in de kunst van herinnering door almaar nieuwe beelden die als afgestofte filmopnames mij blijvend terug bij jou brengen steeds weer nieuw is de expositie…

aan de ringvaart in het park gelegen waar ik mijn eigen buitenplaatsje vind maak ik dagelijks de herinneringen die ik flierefluitend ze verwonderend als lunchpakketje uit mijn rugzak haal om ze uit het vuistje dan weer te eten als ik op safari ga in mijn eigen buurt om de jachtigheid ermee te onthaasten die mij zo dwingend doorstappen laat…

het geluid van de hemel stil en sereen als een vredig zachte bries de fluistering de sterren in donkere nacht een symfonie van rust de zonsondergang kleurt stil dansen in ongestoorde dromen het geluid van de hemel eeuwig gehoord lied in de stilte van ons zijn…

aan de overkant van tijdelijkheid in een warme schoot verborgen huist ons verleden in de verhalen van hen aan wiens stam wij wortelen een tijdloze schatkist zonder bodem vol van de herinneringen en sporen die hen in onze geschiedenis bewaart aan de eeuwige overkant van het nu dierbaar verscholen in hoofd en hart leven de mensen en momenten…

Mijmeren over toen, nog meer toen wat later en dan ineens over nu, overdenken, peinzen, dit soort dingen be-mijmer ik nu, alleen in de vallende avond, is dit een stil moment van mij....…

Overgave aan het Leven Betekent ook: Overgave aan de pijn Die er tragischer wijs Bij hoort En gelukkiger wijs Weer wegvloeit…

Ben je vluchteling of ben je gelukzoeker dat is de vraag Hamlet dacht aan zelfmoord alleen daarom was het 'to be or not to be' als je aan mij vraagt of ik gelukzoeker ben dan zeg ik ja als je aan mij vraagt of ik wil zijn of niet zijn zeg ik wil er zijn 'er' is een plaats die tegen de dood is grammatica van het…

N or; ...... E r ... K linkt een . E is; men vraagt N iet geld maar recht.…

De zee is onweerstaanbaar, ik schop mijn schoenen uit; ontdoe mij van mijn kleren bij bruisend stormgeluid. De drang is onbedwingbaar, naar zee die ik bemin; geen koude kan mij weren, ik ren de branding in. Het treffen onontkoombaar, ik gooi me in de strijd; reeds word ik weggezogen, zodat ik onderglijd. De golven onverslaanbaar,…

Onderga dit heksenuur: overtreed jezelf, speel met vuur dat lichter maakt en duister; duik onder en daal af, betreed de cirkel van innerlijk gefluister; gebruik je adem, ontstijg dit aards bestaan en verken je diepste oorden, ontsteek een kaars en breng een stilte-offer aan mijn woorden.…

ik, dwalende, met bijna gesloten ogen half ziende over haar kwetsbaar lijf heeft zij, ontegenzeglijk mij opgezogen in haar overgebleven zijn, omkleed met blanke, gelaagde togen Sanfte Hingabe ich, herumirrend mit beinah geschlossenen augen halb sehend, über ihren verletzbaren leib hat sie unweigerlich mich aufgesogen mit ihrem…

door de muziek van het hart, de "ouverture" van de ziel, waarbij zinnesnaren trillen. en ik ver weg kan zien heb ik niet te willen als een draaiend wiel met zoemende tonen en zilverglanzende spaken ga ik door het heelal zonder van mijn plaats te geraken begeleid door schone klanken van een engelen partituur raakt dit het wonderlijke…

och, ik mijmer maar wat, turend achter een raam en het water al dagen spoelt wil eigenlijk niet weten hoe zo'n vroege ouderdom voelt ben ook niet wezenlijk met de toekomst begaan wat komt dat komt, zo wordt gezegd verpakt in een verbeelde droom in die zin ben ik niet overjarig gelijk de verwachting naar morgen die evenzo in de jeugd…

Als ik weg ga uit dit leven, liefste dan leg ik mijn hand in die van jou Je moet nu weten dat ik alleen dan me kan overgeven aan het onvoorspelbare Op weg naar de eeuwigheid zal ik zo zeker weten dat wij van elkaar geleerd hebben met overgave lief te hebben…

ik hoef de ogen niet meer te sluiten eb en vloed zijn binnen in mij zelfs bewegen zij de dromen en ik, ouder geworden, laat de getijden bescheiden, dat wel, gaandeweg in overgave stromen…

jij komt tot mij in nevelen je ogen dicht, ik laat mijn handen aan de wind het lichaam aan de golven de voeten aan de nacht giet mijn bloed in de rivier zodat het stromen kan ik werp mijn schaduw achter en draag de zon voor mij…

het blad gedragen door de wind tot waar de wind wil ligt het stil wacht…

het is een lange zwarte jas met diepe zakken ik kocht een nieuw huis om in te verblijven mijn handen wilden niet meer wuiven naar zwijgende takken die in het water verder en verder drijven…

de dag rust al ruw op mijn dak in de bevalling van het licht en voor het spreken houdt mijn mond het denken dicht een wiel draait ongevraagd door met verdoofde spaken ze gaan aan mij voorbij zij aan zij in kleurloos waken…

sterven in de nacht of wordt voortdurend in eenzaamheid gebaad ik ben aan mijzelf gebonden in stilte ver van aanwezigheid ook ik raak daar niet aan gewend het blijft hongeren naar geluk dat mij vaak schemerig verraadt ja, ik ben vrij maar iedere keuze is slechts in het ongekende bekend mijn ziel is daarom, denk ik, slechts met overgave…

Binnen aardse muren, op de eindige flanken van leven en gedurig verduren, valt de avond over de dag zonder morgenlicht. Een onbewogen stuiptrekking tart het laatste beter weten. Een gelaten vertwijfeling ten hemel gericht. De handen ineengevouwen tot een onafwendbaar lot.…

niet zelf heb gekozen vaak hoef ik ook niet meer te zeggen wat ik eigenlijk bedoel om me heen immers herhaalt zich alles in wezen weliswaar regelmatig in een kleur getint en met wisselend gevoel eens hoop ik te kunnen zeggen: ik heb niet alle seizoenen volledig begrepen maar uiteindelijk wel door verworven overgave…

in de donkere kamer onthullen zich bij tijd en wijle beelden van onbekende aard ook al lijkt de waarneming zuiver en belicht onder de juiste hoek soms groeit er ongewild een boze duistere geest waarvoor ik ernstig huiver zou een slang zich verbergen duivels van zin die plots enkel schaduwen baart en, zo lijkt, mij met stuurloosheid willen…

Zo dicht op de huid het afstaan van je lichaam in overgave…

ik ben gloorsnikkend hoor haar damp slaat neder de warme schaal derwijze de snik valt achterover over de tong sprakeloos de larynx in de zeep melkwit haar wassende ter zijde op ’t halzen beneveld' ogen was ik haar uit wellend onuitwisbaar slempt zij mijn overgave de put in mij glorend' is zij zijnde haar kleed lakend' doende alsof het…

leeft en de dood, op sterven na stokkende zuchten weeft terwijl jij en ik uitzien naar de ochtenstond waar 't zachte in de warme hand, en de omhullende arm, in het innerlijke weer landt het neemt zijn tijd als ware het een eeuwigheid doch sterker is de wil die zich in de hoop nedervlijt op het rad van avontuur: ik draai mee, tot overgave…

Zee van golvend zilt gebruis Neem me mee in je gewoel Wild klotsend langs de rotsen Voer mij ver het diepe in Door kou en warme stromen Mijn mond en lippen zout van smaak En met immense kracht laat jij Het blauwe donker van jouw macht Mijn wezen binnenkomen…

Vloeiend ga je op in ons spel Je adem voelt in mijn borst Je hart klopt in het mijne Stroom van verrukking Vloeiend ga je in mij over…

Nu mijn zoektocht ten einde loopt sta ik stil en verloren als aardling in deze nacht zonder einde Verwonderd toch in bange verwachting richt ik mijn ogen naar de hemel waar in het nachtzwartfluweel sereen flonkerende sterren mij toefluisteren wees niet bevreesd nu het einde van uw wil nadert. Mijn herinneringen verzamel ik om…

Daar sta jij dan met een warme lach. Ik snap niet hoe het kan, wat jij in mij zag. Toch achter mij aan hopend op mijn stem. Zal ik stil gaan staan, laten zien wie ik ben. Ik sla mijn ogen op en zie een leven. Alles staat op zijn kop, jij wilt mij rust geven. Waag ik de gok en pak ik jouw hand. Of roep ik dan weer stop en gebruik…