Alle inzendingen over P.C.

Stil, wees stil: op zilvren voeten Schrijdt de stilte door de nacht, Stilte die der goden groeten Overbrengt naar lage wacht... Wat niet ziel tot ziel kon spreken Door der dagen ijl gegons, Spreekt uit overluchtse streken, Klaar als ster in licht zou breken, Zonder smet van taal of teken God in elk van ons.…

Hersens die vloeiende Gedachten niet meer Kunnen leveren De doorgang stokt Boek dat niet meer Te lezen is, na Een halve pagina Gaan mijn ogen nog Wel door, maar houdt Mijn brein er mee op Favoriete programma Dat voor mij al na Vijf minuten de deur Dichtgooit - Het denken wil Niet meer, Woorden blijven hangen En zijn…

Het waren zilvergrijze Novemberdagen daar in Zeeland, Geen zonlicht viel op bomen, Huizen, struiken, zodat ze In zichzelf rustten, Niet anders waren Dan ze zijn…

Liefde mij vaak ontsnapt, ongewenst ontnomen, nu dan de uitzondering, als uit wildste dromen Menig vrouw zou wensen zo te mogen boffen, zoals ik bof met jou, zoals ik 't heb getroffen Ex-partners verbleken vergeleken met jou, jij op eenzame hoogte, bent oneindig trouw Totaal gericht op mij, zoals ik het graag wil, neemt wat ik geef en gaat…

de baljuw bekend van de PeeCee Hooft schreef in zijn Nederlandse Histooriën 'aen die kaecke of int pellorijn setten' is gewoon een hoofd in een halsring aan de schandpaal sluiten vel echter nimmer een oordeel zonder schouw van haken en ogen zo was geschreven op een Oud Raedhuys 'ziet rechts de kaak op het bordes' daar was echter geen…

Ik heb de schim des drossaards aangeschouwd. Groot schreed hij voort, het lokkig hoofd omblonken Van ronde gloed en geluw-glanzend goud, Gelijk een god, in mijmerij verzonken. Hoog, van de schoudren opwaarts, rees zijn leest De schaar te boven, die, van vreugde dronken, Bijeengevloeid was tot zijn heugnisfeest. En waar zij…

Goede Dood wiens zuiver pijpen Door 't verstilde leven boort, Die tot glimlach van begrijpen Alle jong en schoon bekoort, Voor wie kinderen en wijzen Lachend laten boek en spel, Voor wie maar verkleumde grijzen Huivren in hun kille cel, - Mij is elke dag verloren, Die uw lokstem niet verneemt; Want dit land van most en koren Is mij immer…

Wanneer de Vorst des lichts slaat aan de gulden tómen Zijn hand, en beurt omhoog aanzienlijk uiter zee Zijn uitgespreide pruik van levend goud, waarme Hij nare angstvalligheid, en vaa, en creple drómen Van 's mensen lichaam strijkt, en berg, en bos, en bómen En steden volkrijk, en velden met het vee In duisternis verdwaald, ons levert op haar…

Zydy van minnaers smert een onverzaedlijck vraetjen, O Min? so gaet het my noch al voor wint voor stroom, Hoe naeu men waect mijn lief met grendelslot en boom, Ick stae noch niet met u in 't alderquaedste blaetjen. Ghy komt en steeltse my door 't aldernauste gaetjen, En buyten moeyten van mijn slapend' lichaem loom, Voer dyze lieflijck by…

Sonnet ‘Mijn lief, mijn lief, mijn lief,’ zo sprak mijn lief mij toe, Dewijl mijn lippen op haar lieve lipjes weidden. De woordjes alle drie, wel klaar en wel bescheiden Vloeiden mijn oren in, en roerden ('k weet niet hoe) Al mijn gedachten om, staag malend nemmer moe; Die 't oor mistrouwden en de woordjes wederleiden. Dies ik mijn vrouwe…

Nijdige Tijd, waarom is 't dat gij u versnelt Meer dan gij zijt gewoon? Laat gij het u verdrieten Dat ik de Hemel van Liefs bijzijn mag genieten? Wat schaadt u mijn geluk dat gij u daar in kwelt? Een grijsaard zijt gij, Tijd, en proefde nooit 't geweld, Van 'tgene, dat ze Liefde en zoete Weerliefd' hieten. Helaas, de tranen blank over mijn…

Zo scherp van smaak, zo zoet van name! Spraak-vormers, eij, hoe gaat dat samen? 'K weet niet hoe 't anderen verstaan, Ik proef er niets most-aardigs aan.…

Uw ogen waren er niet, Uw stem was zo ver, zo ver, Het was een avond zonder lied, Nacht zonder ster. De stilte was zo diep, zo groot, Boven en onder en overal, Dat iedre windeval Moest brengen dood. Mijn ziel was als een bloem naar u Grootopen, Weerloos als doodschaduw Ze had beslopen... Hoe heb ik wreed verstaan In één stil even…

Het zal je maar gebeuren, Getroffen door rassenhaat. Je sluit je ogen en denkt, dat de wereld vergaat. Je kunt je ogen sluiten, dat de wereld niet voor je bestaat. Maar wat doet je dan besluiten, als je deze maatschappij aanvaardt? Een pak op m'n sodemieter, het helpt allemaal geen reet. Wat denk je dat ik moet worden? Toch niet zo'…

Aan de Joffren* Anne en Tesselschae Roemer Visschers gesonden naer* haar vertreck vanden huijse te Muiden, in 't jaer 1621, spreekt Orpheus* met sijn stem en vinger Maeckte eertijdts den* boomen voeten, Datse* bij gekroonde* stoeten Liepen nae* den soeten singer. Ist dan vreemdt, dat ick verslinger Op uw speelen, Op uw queelen, En loop achter…

De koele zwoele wind door de haren Nooit eerder weer gevoeld sinds jaren Machtig alles kunnen klaren En toch weer woelig bedaren Standvastig bij de fok Fier en ferm, lijf rechtop Jagen we het zeil in top Starend naar de spits voorop We hijsen alle zeilen Wat mij betreft nog zeemijlen Uren lekker maat-loos varen Ik hoef mij niet te scharen…

Rode lippen, blanke leden Wijken uit hun eng omhelzen Naar de koele heldre grenzen Waar zich oog en oog ontmoeten In der ziele kus. Als de diepe blauwe heemlen Duren over zee en landen, Duren over dood en leven, - Over liefdes dood en leven Duurt der zielen kus. Toch, ons zielen konden nimmer Tot elkaar in ogen reiken, Konden niet uw…

Des middags steekt de Zon, die zoet is als het daagt*, Zo wast* der Minnen brand*, hoe men ze langer draagt. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - dag wordt neemt toe Liefdesvuur…

Dit is geluk: Dit is de vreugde die langer duurt Dan de eigen dag, dan overnacht; De vreugde die groeit in dromen onbedacht En, voor de zon de witte morgen vuurt, Om roereloze slaper wacht In al der aardedingen donkere pracht; Dit is de vreugde die zich niet meer bezint: O onverwonderd wonder, heilige macht Van 't dagelijks herboren kind…

Weet ook gij dat stille diepe huis? Achter brede blinde poort Kruisen eindeloze gangen en portalen Waar men tijdeloze tijden kan verdwalen Tussen echo's die men klaar vermoedt en nimmer hoort. Weet ook gij dat stille diepe huis Door welks schaduwige vree Voet zo licht en onvermoeibaar stijgt en daalt langs tree na tree? En zijn plotselingen…

Nimmer zal de ziel vergeten Schone wereld waar zij leerde Wat gemis niet had geweten Dat zij de eeuwen lang begeerde: O te lachen, o te wenen, Zich in lach en tranen geven, Tot te lachen of te wenen Wordt der lichte ziel om 't even: O te wenen, o te lachen Tot de neevlen zijn doorschenen, En haar wenen wordt als lachen, En haar lachen…

Als een wolk van zalige ogen, Uit het land waar 't eeuwig zomert Opgevangen in de teerheid Van matzilvren spiegels, hangt het Wonder van de goude middag Over winterzee en -stranden, Aureool van weinige uren Om de lichtheid onzer ogen... Die de dalen uwer stilten Bedt temidden van de stormen, Die de schrijnen uwer heemlen Boven…

Wij die onze eenzaamheid Droegen als goden, Wij kunnen minnen Eindeloos. . . Zie welk een huis ons Verlangen gebouwd heeft: Landen en zeeën Plaveien zijn vloeren, Zonlicht en maanschijn Zoldren de kameren, Achter de sterren Wijken de tinnen - Wij kunnen minnen Eindeloos. . . Lief, dat gij mijn zijt, Lief, dat ik uw ben, Wat is het…

Niet meer hoop ik uit dit schemerduister licht: Al de heemlen sloten achter uw vervluchten luister dicht. Wat bedoelen al der aarde, al der sterren prachten nu? Geen der groene dagen, geen der zilvren nachten wachten u. Waarom wil ziel niet berusten, waarom blijft zij immer kind? Waartoe voortgeloven in de zegen die zij nimmer vindt?…

Het maanlicht vult de zuivre heemlen Met glanzende geheimenis, De luisterblauwe verten weemlen Van Die alom en nergens is. Alleen de grote zonnen hangen Als feller kaarsen in die schijn: De ziel herdenkt haar lang verlangen In niets-verlangend zalig zijn: Alsof van achter diepe slippen Haar dolend tasten eindlijk vond Met hare…

Mijn bleke denken dwaalt tot u door diepe nachten Als moede schapen naar haar eindelijke stal; Zij maken wit de nacht met schemerblanke vachten, Weidend de duisternis van het welig donkere dal. Ik troost wel iedere dag met zon en zachte praten In eigen weide en kooi haar stomme droefenis, Maar in de avond breekt haar leedgerekte blaten…

Spreek over dit leed niet, geef het geen naam. Hoe zou het leven in de helle glans Van uwer ziele goedheid? Als eens mans Oud en verkommerd lijf zal 't zonder faam Sterven, als een die na lang, donker trekken Hief tot uw licht zijn brekende ogen wond, En in het land van uw geluk maar vond Een plaats om zijn dode voeten te strekken.…

Nu gij ver weg zijt , komen al de nachten Sluipen door schemerstraat, arm en gehavend, En zij die vroeger zielsverblijde brachten, Bedelen aan dichte deur in late avond. En als ik stille paden wandel, lopen Dagen mij na met uitgestoken handen, Dat 'k voor mijn goud hun povere praal zal kopen, Prijzend hun waar met stemmen van ellende…

O land van bergen, in wat drang naar vreugde Mijn wilde stroom door uw valleien snelde: Een diep stil water dat in 't Noorden welde, Wie maar van ver zijn sneeuwen oorsprong heugde. Daar werd ik heel van de aard, en uit me zelve Waakte ik als uit een droom, een veelvereeuwde, Toen bruisend barstte en wit in schuim versneeuwde Spiegel…

Wanneer komt de Westenregen? En de zoele zonneschijn daarop? Honderd wonderen winterlijk verzwegen Wachten hartediep in knop. Zoveel jaren die almeer ontvankelijk Uwe bodem murwden voor Gods zaad, Stelden u te hulpelozer afhankelijk Van dit aardse getij en zijn verraad. Wat in liefdes hartdoorzonden morgen Tierde tegen weer en wind…