Alle inzendingen over Plomp

vetgele knoppen breken gesteeld tussen blad de waterspiegel…

In het Aarkanaal vissen met handgranaten: beetje plomp…

Toen hij terug kwam,nam hij een lach mee,die niemand van hem kende en de verstarde massa ontweek hem,zoals men vrolijke kinderen het zwijgen oplegt,omdat de donkere harten van oorlogszuchtigen het licht niet kunnen verdragen, laat staan een verlichte geest als plomp plomp Plomp!…

Zoals de gele plomp zo nodig ik je uit om ook te drijven zo op een vijver zorgeloos en straks te bloeien weergaloos…

Toen hij terug kwam nam hij een lach mee die niemand van hem kende en de verstarde massa ontweek hem, zoals men vrolijke kinderen het zwijgen oplegt, wreed en jaloers, omdat de donkere harten van oorlogszuchtigen het licht niet kunnen verdragen, laat staan een verlichte geest als plomp plomp Plomp, zijn ziel die vrij en wijd is, de enige…

Vanaf zijn vorstelijk plompenblad plompte hij plomp in-plomp uit realiseerde zich dat hij veel bezat maar helaas had hij nog geen bruid.…

Ik was een waterfiets balorig in de plomp gereden Ik voel me nu 'versierd' met de groene franje uit het onderwaterrijk Ik heb -in 't slijk- vissen gezien kikkers, zelfs 'n schildpad Ik ben nu best tevreden ik zag 'wat van de wereld' een wereld onder water.…

Ze heeft de brui eraan gegeven, stopte domweg met wat ze deed ’t was niet zo dat ze zat te zweven, maar de auto waarin ze reed, gleed de plomp in zo pardoes alsof het gewoon zo wezen moest, nu ligt het daar met het dak boven water zal nooit zeggen tussen nu en later, dat niet meegeven ook een verhaal op zich is.…

op die gebieden betrekking hebbende schuld die op iemand drukt klein binnenschip -in het bezit van een schuine man met grote, plompe voeten en schuimachtig speeksel- bezorgt het vruchtenijs voor een vallend lichaam op een uitgestrekte inzinking onder licht dat van boven invalt komt men tot besef van in hoge mate zoete fouten…

Te zwaar voor de takken van de elegante dwergmispel zakt de plomp neerdalende houtduif door de bladeren. Spreidt zijn vleugels. Paniek vonkt binnen de witte randen om de ogen. Pikt in willekeur al vallend naar het lichtrode. Hier is de houten duif niet voor gemaakt.…

Daarnaast de Gele Plomp brutaal verheft de groene knots zich boven water de gele geile bloem toont de wereld trots haar pronte stempel met haar zoete nectar. Slootsloerie.…

Ooit raakten groenen het blauw van de einder stonden bonte koeien en wollige schapen als gepoot in de grond omgeven door kwakende sloten waarin plomp en zwanenkruid welig tierden het mooiste onkruid de bermen sierde daar is natuur verstomd het uitzicht is versteend door huizenblokken stoepen en straten door horizonnen verlaten en mijn…

puik panklaar pasteitje praat me niet van plomp pedant protserig pompoenen eten pinda's achterover gooien pepsels knauwen omdat uien prat gaan op pruttelend vlees protesteer, mijn lieve profileer je ongenoegen potentie in overvloed punt is hoe plezier je die pleit voor fijngevoeligheid per pc of per se bij precaire, culinaire…

Zit ik rustig aan de oever van mijn stille binnenzee komt een scheepje langs gevaren met aan boord mijn liefste fee roept de stralende gestalte van de kleine boot mij aan loopt het tegen hoogtij, vraagt ze anders moet ik verder gaan. Gooi het roer om lieve dame ga in godsnaam niet voorbij ik heb hier de dood gevonden hem met huid en haar…

zoals tere druppels van verlate lenteregen zachtjes glijden langs hunkerende bladeren dat geluid nauwelijks waarneembaar maar wat oren doet spitsen klinkt als je, op jouw manier zacht mijn naam zegt in mijn linker oor…

vanwaar komt wat mij doordringt? met gesloten deuren en ramen is het er als een doorzichtige houtworm vreet het zich gestaag naar mijn binnenste niet te stuiten knagend vol genot geen verweer maar zin in morgen meer het leven laat zich zien zonderling kronkelend maar helder als glas flonkert het diep in mij handen voor de oren ogen strak…

zeewaterwind zweept golf op golf woest tot zoutige vlokken en wij schuimwind vangend wij lopen daar tegenwind treitert ons gelaat zoutvangende wimpers als vegende wissers met zachte zee ogen hand in hand lopen wij daar gehoorgangen gehuld in geraas de adem afgesneden lippen opeen geperst de tanden zandknarsend…

De zacht rode volle maan neem ik onder mijn armen mee naar binnen doe er een kleedje om heen hij is nu van mij niemand mag hem meer zien genoeg onrust is gezaaid vooral bij mij hij houdt zich stil voor even de splinters in mijn ziel maan beschenen nemen gigantische vormen aan van draken en doders worstelend om het grote gelijk dat niet…

waar je woont wil ik weten welk blok om welke hoek? welke voordeur in rood? doe open! ik wil je vinden en de deur achter ons sluiten…

wind waait heldere lucht zwiept en zwaait bomen tot buigen gedwongen kreunend van genot het blauwe zwerk wordt wind geveegd dode naalden vliegen rond vormen slordige hopen op onmogelijke plaatsen het water dat gevallen is maakt nieuw groen vele vliesvleugeligen sterven een voortijdige dood zo is het beschikt daartussen sta ik ik kan…

Rood raakt niet elkaar opgelijnd in orde houden ze afstand zuiver zijn ze niet beiden zwartigheid laat sporen na ingegroefd de onuitwisbare tekens van ander leven Rood wordt vloeibaar bloed dat stroomt zwartgalligheid zuiver zevend De satellieten in Crème wachten als engelen voor de poort te worden toegelaten om Zwart te verzachten…

dollende draken spelen met mijn gedachten hun tongen vurig gespleten likkend in de verholen hoeken van mijn brein zo zonnig zoenend bloembladeren verstrooiend richten ze hun spleetogen op de diepten van mijn ziel daar waar ze willen zijn pianonoten gezang klinkt daar niet bekeken wil ik worden driftig speel ik door hun hete adem strijkt…

Vrijheid Zij hadden de vrijheid te kiezen waarheen ze wilden gaan Zij hadden de vrijheid te kiezen wanneer ze wilden gaan Zij hadden de vrijheid te kiezen met wie ze wilden gaan Zij hadden de vrijheid te kiezen hoé ze wilden gaan Allen gingen Tezamen zittend in hun riemen op hun stoelen omhuld door een aluminium buis…

Het landschap luistert Hoort komen de wind Ziet vallen de vlokken Voelt zich ontsmet Vriendelijk is de sneeuw Geduldig blijft ze liggen Wachtend op het moment Van betreden, de ontluistering Daar komt de donkere man Met de lichte treden En de zware gedachten De mond strak gestreken Hij betast met voeten Het ongerepte landschap Een…

Daar tuimel je uit je ziel Drollig draaiend verspijkt puntend Kies kas gekozen hazenpad Manliefde druppelig vergooiend Spetters op klevende oogharen Knipperende knaspige pupillen Blind blad blader zijn fijn venijn Wiegel weg gevlogen warmte Met glasvensterige scherpe stukken Steek je wulps woest stotend In zeisige zolvende zachte man Hieper…

waarachtig waargenomen heb ik U wezenlijk was ik niet zo voorbereid ik deed gewoon mijn ding ging daar helemaal in op en juist op dat montere moment waarop ik even helemaal niets meer wist de vele gedachten voorbij stopte het denken abrupt vastgenageld werd mijn geest de blinddoek afgetrokken en heel even mocht ik zien de hevige helderheid…

Daar ben je dan dreigend rood verstoppen kon ik me niet dus krab me maar open krijs me onder met je afschuwelijke stem kwijl je vochten over me heen lik me met je ruwe tong beknel me om je harige borst bijt me in mijn vlezige nek omfloers me met je hete adem trek uit mijn haren duw je hoorn in mijn zachte buik wat ben je duivels ik kreun…

het hoofd buig ik nu buiten in de kou en voel de kleine glinsterende vlokken neerdalen met schroom alsof ze zich bedenken zich weifelend neer leggen op mijn ruige trui even kunnen ze bestaan mijn warmte zal ze smelten dra zoals Mozart´s noten neerdalen in mijn gehoor even blijven liggen en dan gaan teloor gesmolten in mijn oor druppelend…

waar ergens in ons feilbaar denken bevindt zich de waarachtigheid de onaantastbare gepantserde kern waar vuile dingen niet doordringen waar een schimpend woord op afketst en snijdende zinnen afbrokkelen waar boze blikken smelten druipend omkeren naar zichzelf waar gloeiende toorn zijn driftig gemoed verliest en zo tot inkeer…

mijn warme wens is dat ik je vind in dit lichtblauw labyrint mijn rood gemoed schaamrood op de kaken doet me naarstig zoeken opgewonden passeer ik die blauw stralende lichtheid van jou sporen van een rein verleden ik ploeg door je gele afstandelijkheid heen struikel over je opgelegde paarse spiritualiteit tot ik je zie verschijnen…