Netgedichten

netgedicht (nr. 33.137):

Kristalwijze

( voor Hans Plomp )

Hij zwom ver de droomzee in zonder om te kijken,
hij dook diep, tot de schattenbodem, zonder omhoog
te kijken, hij nestelde zich voor lange tijd bij
zoenende zeemeerminnen met jonge, stevige borsten,
felgroene staarten en altijd stijve reuzetepels,
bij speelse roggen, krachtige haaien en kalme
walvissen in trance, bij verliefde dolfijnen met
pretoogjes en tussen vrolijke onderwatermeeuwen,
bewegende kleuren in een Atlantis die van zichzelf
is zuiver zichzelf. Toen hij terug kwam nam hij
een lach mee die niemand van hem kende en de
verstarde massa ontweek hem, zoals men vrolijke
kinderen het zwijgen oplegt, wreed en jaloers,
omdat de donkere harten van oorlogszuchtigen
het licht niet kunnen verdragen, laat staan
een verlichte geest als plomp plomp Plomp,
zijn ziel die vrij en wijd is, de enige
echte wandelende hennepplant, ik spreek
van een groot hart in het helderblauw
ver voorbij Pluto.