Alle inzendingen over Rustplaats

de vele leestekens we tellen ze niet langer vertelden over ons samenzijn ze zijn vervaagd zoals de namen op een verweerde, vermoeide grafzerk van een vergeten rustplaats zo nu en dan probeert een van hen verbleekt en haperig onze levens te verlichten de vele leestekens ze tellen niet langer we zijn samen…

Zo draagt hij de tekenen des tijds naar een laatste rustplaats, tussen plakband en kruisverband. Daar rest stilte.…

In stuivend zand ver overzee zullen wij een rustplaats vinden voor ons geteisterd tweelinghart De wind neemt onze parels mee om ze tot een snoer te binden rond de oesters van de smart Ik krijg antwoord op de vragen over al wat ik niet wist nu jouw wijsheid is bezonken Aan het einde onzer dagen zijn wij als nagels in een kist onwrikbaar…

We begeleiden je eendrachtig tot aan je laatste rustplaats. Levend in de tijd voor Pasen lopen we naar de stille hof. Door Zijn beloften richten wij ons op. Dag lieve zus, voor jou is het begonnen gezien de uitdrukking op je gezicht, een stil bericht van God.…

bij de laatste rustplaats van Albert Camus ik had de eer aan zijn graf te staan zijn sobere steen te betasten de sfeer te ademen van het vergaan in het zuiden van Frankrijk mag de tijd misschien trager lijken doch vluchtigheid is ook hier van alle dag wij wanen ons onaantastbaar en klampen vast aan het leven en kijken bewust niet naar…

Licht streelt de zefier kattenstaart: aan zijn stengel beiert haagwinde. Hete nazomer: dicht loof verbergt nog een bloem van de magnolia. In al zijn pracht rust de pauw tevreden op een mesthoop.…

Ontcijfer de naam en knik dan bedeesd ooit is dit hier, op deze gewijde plek de laatste rustplaats van een mijner voorvaderen geweest.…

Paars en groen wiegen zacht, in verschillende maat: dennen op de hei.…

zo zij nog één enkel maal, Mijn rustplaats mocht betreden, Verlicht dan dáár met matte straal, De bloempjes voor haar schreden! Zij zette wenend zich op 't graf, Waar roosjes nederhangen, En plukke er zich een bloempje af, En drukke 't aan de wangen!…

Laten we daar nou eens over filosoferen helemaal juist en waarom? het bed is de mooiste plek om in te slapen er zijn nachtbrakers en kortslapers ’s avonds wil men er over het algemeen niet in en ’s morgens wil men er niet uit de geestestoestand zweeft er altijd boven lichamelijke ontspanning speelt een grote rol. het leven voelt zich hier…

Breda 's grote begraafplaats bloeit vol geuren van krachtig lover en verfijnde plant. Wil dit het denken aan vriend of verwant, reeds gegaan, maken tot verzacht treuren? Wilde bijen zoemen lustig, keuren bloemen, bovenal de aarden lavendelwand, waar de waterlelie rood en geel brandt: vijver vol libelles liefdesgebeuren. Het alom kleine krioelende…

Breda 's grote begraafplaats in het late zwart wordt kleurig gestreeld door zachte handen uit Hemels licht, die liefkozend landen op dit oord, waar men rust na vreugde en smart. Lampen vol glanzend groen bemoedigen hard het verlegen roze, dat teer wil branden naast lage schimmige loverranden. Helder blauw schijnt verspreid: een verblijd hart…

Lachen van binnen huilen nergens kunnen schuilen, zou je een vlinder willen zijn die ook verlangt naar warmte van de zon en zoekt naar een rustplaats voor de nacht. Zoek ook naar een plaats zodat je net als die vlinder de rust terug vindt in je hart.…

zij hebben luchten met lange vluchten kleur gegeven wolkten soms met groepen in een fladderend ontmoeten pas toen de zon hun kleuren bleekte en de warmte was vergeten kozen zij voor lange pozen rust vleugels nog gespreid wachtend op de wind die in meevoerend waaien voor hen een laatste rustplaats vindt…

De zelfde woorden De zelfde zinnen Op de dag, naar je laatste rustplaats Waar de hemel huilt De zon ons verlaat Wil ik het niet denken maar de waarheid heeft mij niets meer te schenken Waar je nu bent vast beter dan hier Willen wij je nooit vergeten Waarschijnlijk kijk je op ons neer als een beschermengel Wij willen je nooit vergeten…

Ergens echter in mijn verste dromen, Weet ik dat een rustplaats op mij wacht, Waar de ziel tenslotte thuis kan komen, Waar ze wachten: sluimer, sterren, nacht.…

Ik plukte zo maar achteloos wat letters langs de beek verborg ze in een hoedendoos en kuierde nog een week Toen ik later heimlijk blikte door een spleetje langs de rand zag ik hoe God de woorden schikte in een bovenaards verband Zag zijn hand de taal beroeren zoals geen schepsel roeren kon liet mij op zijn Woord vervoeren naar een rustplaats…

het glas zong transparant in verfijnd kristallijn pas bij de hoogste toon kwam plots de barst leek vertraagd te breken uit de spanning van het vormgeven de dissonanten deden pijn in flonkerend vallen het duurde lang voordat scherven hun rustplaats konden vinden het laatste breekbaar nootje nog kristal kon zingen…

Alhoewel ik moeder niet meer mis, het was mooi en genoeg geweest, zou ik wel en graag juist nu met wijlen mijn moeder een kopje opgewarmde (k)oude koffie willen drinken Een van haar rijke levens-crisis-toepassingen; ik doe het nog dagelijks met een knipoog naar haar: oude koude koffie nog effe opwarmen Ze zou ongetwijfeld meer overlevingstips…

Hoe zacht was het mos onder onze voeten toen wij hand in hand het pad betraden dat ons leidde naar een land waar enkel wij de beelden van herkenden hoe warm voelde het zand waar we vol verwondering een rustplaats vonden voor verlangen zeg me lief of je dat nog weet nu de weg bevroren is en scherpe stenen ons verwonden…

ooit zullen de geesten zich wreken op hen die hun laatste rustplaats hebben verstoord vermoord is de eonenlange stilte vernield zijn de zuilen en poorten van de stad die eens het centrum van cultuur en beschaving was nog kleurt de woestijn maar de winden huilen pijn om wat verloren is gegaan aan schoonheid en kracht zij strelen…

Op je laatste rustplaats aangekomen kijk ik om me heen. Zijn er meer die zich zoals ik voelen, of ben ik maar alleen? Peinzend buig ik me weer tot je graf, maar alles gaat langs mee heen. Het enige wat ik nog kan denken is, lig jij daar nu echt onder die kale koude steen?…

sluit ik moet gaan mag niet langer hier blijven staan de toegang wordt achter een hek gezet de nacht komt er aan ik moet nu echt gaan het liefst zou ik deze nacht met je delen nog bij je blijven staan het leven sluit de dood in de nacht buiten het gezichtsveld niemand mag dan blijven staren naar de plek die de liefste de laatste rustplaats…

Laatste rustplaats van een mens, omringd door dierbaren en allen die ze liefhad. In deze stilte zingt plots de merel zijn mooiste lied, als een laatste groet aan haar. Heel even komt de hemel naar de aarde warme zonnestralen drogen onze tranen.…

Ik hurk tegen een hoge muur wijzers in mijn hoofd schuiven naar twaalf Ik ben er, ben er niet Rook, reis, rustplaats volle maan Zoemend, zes, zestien keer kom ik binnen waterspiegelingen Rammelend behang Ik druk duim voor duim een stempel op de dagen Winden waaien voorbij alles is blauw ja, alles scherp blauw en roze in de…

Koortsachtig zoekende naar een uitweg, een zij-route of rustplaats ... maar niets van dit blijkt te bestaan daar, daar waar ik ben, helemaal alleen. Roepende om hulp heel zacht, in mijn hart een plek van leegte en verdriet door de pijn en wanhoop; verloren in het doolhof van eenzaamheid.…

Verscheurd ben ik Door jouw bevuilde geweten Een misdrijf gepleegd Op de waarheden Vernederd ben ik Door jouw stug wegrennen Een stem gespannen Door alles te ontkennen Ontwend ben ik Door jouw gespleten geest Een traan teveel Een lach zo bevreesd Angstig ben ik Voor de toekomst Steeds meer falen Leugens die herhalen Geen rustplaats…

doorheen het heelal schal ik mijn affectie hoe groot mijn omarming allesomvattend een inborst waarin alles schuilt op zoek naar jou die mij niet hoort op tast naar jou die mij niet voelt moe en teleurgesteld bieden de Pleiaden, bekend met leed, een rustplaats aan Arachne de opdracht een laatste maal te weven onzichtbaarheid te bieden…

zomers klokt de taille van haar rok op lome tast golft de omslag zonnige taf de rechte rug is rustplaats voor het lange haar ze voert een hondje aan de lijn als nietig tegenwicht van wat deze zomer is ze gaat door naar de zon de enkels vlechten op het keerpunt van de rok een tip wit secuur ze loopt zeker licht alsof ze beschikt…

En hij raast maar door en door zonder te stoppen pikt onderweg wat bagage op evenveel als hij verloor zelfs zijn eindsbestemming is niet zijn rustplaats hij gaat door voorbij het einde met een wisselende stemming niets kan het halt laten houden de rails zijn zijn enige weg na jaren neemt de snelheid af om te eindigen in het koude hij…