Alle inzendingen over Stenen bladzijden

bladzijden…

ik ben jouw boek en je handen strelen mijn bladzijden je handen zijn zacht en je leest met gevoel en je doet een greep naar mijn gestolde woorden voor mij ben je nooit uitgelezen verdrink maar in mijn gedichten…

Omgeslagen blad bevatte kleur pagina lege bladzijde.…

je geen gedaante hebt, je stem geen kracht meer vindt naast alle doden bij elkaar als alles in elkaar beweegt levend of niet soms gekend of onherkenbaar verward zover men ziet ik weet niet hoe het komt dat ik je mis uitlegbaar dat alles dragelijk begrijpelijk is het spel te simpel in de schijn van nabijheid, de sterfelijkheid in een bladzijde…

een bladzijde heeft slechts vier zijden en een voor en achterkant geen gevoelens en kwesties die je bij voorbaat moet vermijden nee er is nog niets aan de hand haar blanke ziel mag ik beschrijven met woorden die mij invielen en zij die dit blad niet haalden zullen voor mij altijd zichtbaar blijven want zij waren het die bepaalden dat andere…

Beste meneertje Groen als gras Koekeloeren en loeren Je kritiek als lege kas Ik zou nooit Met ik beginnen Ooit Poëzie eren en beminnen Op verbeterd worden door woorden Komt als zonnestralen Verhalen En weer dan opnieuw horen Deze echo Haec libertaris Ergo Leids zoals dit Poetica Nascitur Non Fit Dus jij creëert een gedicht…

herinneringen verdwijnen het verleden zakt weg een geschreven boek gaat bladzijde voor bladzijde ten onder…

mijn ogen zijn blind zoals de steen waarop het afscheid staat van een blij gedicht mijn oren zijn doof zoals de duinen van een zongezeilde zee, het troostend gezang te donker en waar ik ook heenga, mijn handen schuiven nooit de zwaluwen dichterbij, gestapeld langs ruiten lieg maar niet, dat is de reden waarom ik deze bladzijde voor…

De zin probeert men te mijden; opnieuw een lege bladzijde.…

sterven piloot eist aviator op z'n steen de goddelijke wil aast altijd op armen familieleden zien geen enkel been…

setting gekanteld en openbaarde in omgevingselementen bladzijden uit haar twee wereldenbestaan zonder hun schizofrene lijnen direct te laten prevaleren boven het door haar na te streven harmonisch bestaan…

de bladzijde langzaam om de weg niet recht maar zo krom als wat hoera voor ons de mens in het heelal het gat waar dat ook is en was.…

voor steen…

Drie stenen zitten op een steen. Acht stenen liggen er om heen. Daar onder liggen er nog negen. Andere daar naast en tegen. Een steen steekt half uit het zand naar buiten om zich nog eventjes te uiten. Leer, kinderen, dit uit zijne mond: houd steeds een vuist boven de grond. ------------------- uit: Tirade 1968…

er melancholisch gedicht Op bladzijden van hoorn Snel, hou me wakker, voor ik De zakjes zout bloed weer aanprik Met een naald van scherpe lucht De slijper is met de tijd mee gevlucht…

En er geen bladzijde meer werd toegevoegd. Wist ik dat mijn leven was, als een boek.…

de dood nooit over maar bladzijde na bladzijde tijdens duister stille uren kon ik verder leven tussen de muren van de oorlog herbeleefde ik de beelden van herinnering moord, verminking en creperende ellende het oude boek nog in mijn handen.…

Bergen als bultruggen. Hellingen waar je een tor wordt, stilte hoorbaar toeslaat, tijd vlug weggulpt langs watertjes... Je nadert een persoonlijkheid. Stapvoets voer je een gesprek. 'Het is goed om hier te zijn.' (Beamende kreet van een lammetje.) 'Je wil er gretig tegenaan, hè? Let wel: winden krijgen vat op je. Ik kan wel tegen wat…

De wind kan niet lezen maar als hij een open boek ziet kan hij het niet laten en blaast de bladzijden om als een waaier.…

Bladzijde na bladzijde ben je mij blijven verbeteren: je haalde door, je schrapte, gomde, vlakte af, verving hier en daar een woord, soms zelfs hele zinnen. Je gooide veel van mij overboord waardoor ik helemaal verdween en niet meer bestond.…

Lange tijd hield jij een spiegel voor mijn ratio, die zich beperkte tot mijn binnenste, ik fleurde op verwijderde mezelf uit jouw boek mijn verleden, en jouw bladzijde totdat de leesvijver bevroren was en nu je dood bent werpt een schaduw zich over de alfabetische rivier die meandert over alle bladzijden van het onzichtbare levensboek…

langs de weg een veld van leestaken waar bladzijden zijn omgord waar regels zijn geploegd van haver tot gort zo glipt hem veel door de vingers…

Ik sloeg jouw bladzijde om de volgende regel keek me aan plots zag ik daar nog een paar zinnen staan…

Het is weer ochtend na de nacht bedrijvigheid in de oude havenstad we zijn dol op nieuwsgierige fotografen zegt de dolle diva tegen de kale kapper in de kappersstoel door een roze bril leest ze de eerste bladzijde van een roman over ouderdom vergane glorie en vergankelijkheid hoe lang nog denkt de oude vrouw en ze slaat de eerste bladzijde…

we los En dus verloren zullen raken Zoals notities op een schouw Of als brieven in een la Of als de bladzijden van een paperback…

nu bladzijden onaangetast blijven blijft het bed bezet de zin om, is allang vervlogen, onvindbaar dan maar niet zijn niet niet zijn dat is veel te eng iets voor later…

Verhaal absorbeert op een lege bladzijde na elke komma incontinente woorden waar nooit een punt achter staat.…

Ik ben een steen. Geef me een duw En ik geef je te leen Een lawine van stenen, ruw. Maar niemand duwt. Ik blijf staan en ween Tot de storm luwt En weer ben, een gewone steen.…

tussen beelden in het park tast ik je stilte af geboren in de zee lig je ingetogen gestold een blauw gedicht van steen nata in mare innemend als de welving van je been.…

Als een steen mij op de maag ligt Ligt hij mij niet in de weg Als een kei mij op de weg ligt Moet ik daar dan omheen Als ik een kanjer van een rots ben Beklim mij met een groot allure Kun je zeggen dat je die steen Met het meeste gemak hebt gehad.…