Alle inzendingen over Strijd OR Vredig

Wat is 't nog dat mijn hart behoeft? Wat is dit wonderlijk verdriet - Ik voel mij doof en diep bedroefd, En zit en zie - en weet het niet. Wat is het dat mij zwijgen doet, Hoe is mijn ganse lichaam stom - Is 't leven slecht - is 't leven goed - Of niet - of wel - waarom - waarom? Wat is 't dat 'k weet - en wat of wie Dat ik verloor of dat…

Wij zoeken 't ver:- Ik zoek het zuiver schone beeld, Dat kan verzoenen met dit leven: De vreemde vlinder die daar speelt Draagt 't op haar vleugelen geschreven - Doch als 'k mijn handen om haar sluit Wis ik die tere tekens uit! "Gij volgt vergeefs wat immer vliedt En houdt de schone schijn voor 't wezen, Door eigen onrust…

Ach kind: waarheid en leugen Zijn altijd wat verward, Want geen van beide deugen Ze alleen voor 'n mensenhart. Weef tusse' uw hart en 't leven Het kleed van schone schijn - De bloemen daar geweven Zullen de ware zijn. Als andren ze anders noemen Hebben zij ook gelijk - Het zijn nu eenmaal bloemen En leugens tegelijk. Wat deert…

Met een lange jurk aan, staat hij aan je deur, Wanneer je opendoet krijgt hij een rode kleur.. Even blijven jullie staan kijken, Dat is ook niet zo raar, Voor beiden is het wennen, Is het nou hem of haar..? Het is tijd om te gaan praten, over dit innerlijk gevecht, er bestaan geen twee kanten, Het is niet goed of slecht.. Een kwestie…

begaan Zijn verlangen naar het leven en de dood kon niet meer samengaan Hij had niets meer verwacht Hij uitte geen klacht Nooit zag men een traan Hij droeg een te zware ballast die hij alleen torsen moest Zijn leven had hem verrast Hij leefde verder op zijn laatste reserve en bleef maar eindeloos rondzwerven Hij heeft een bittere strijd…

Dit is het wat de schemering mij bracht verbijstering om de dag, haar korte duren het willen overdoen van verloren uren het willen tegenhouden van de nacht een laatste vogel zingt, en in zijn droeve toon hoor ik de weemoed van mijn eigen klacht: 'k heb niet geheeld wat ik te helen dacht ik was niet schitterend maar doodgewoon op wijsheid in…

En ook: compacter door de tijd die samensmeedde wat het was: een ongevochten oude strijd naar enig roerloos waterpas. Alleen wanneer dit samensmolt vervloeide wat nooit was gestold tot wat er nimmer was geweest. Een steels gekoesterd klein moment verborgen en weeral ontkend daar waar het gromde als een beest.…

te kunnen winnen Al is het moeilijk en niet zonder slag of stoot Maar je overgeven zonder strijd, nimmer Dat doe je niet aan die gluiperige sluipende dood…

Dag lieve meid, dit kon je niet winnen, ‘t was een ongelijke strijd!…

taferelen van strijd fragmenten van beproeving staan op het netvlies gebrand de aardkloot draait door bedrog en macht steken elkaar de loef af ik droomde dat er vrede was de uitdrukking bestaat maar wilskracht ontbreekt…

groots zijn jouw woorden alhoewel deze na enig rond dwarrelen opgaan in het niets ogen vurig gebarende handen welke graag het voorgaande onderbouwen worden nageaapt op de muur mondhoeken zakken stil je gelaat langzaam wegzakkend in de te grote fauteuil alsof de strijd verloor *…

De nacht strijdt met het ochtend gloren zonder dat ze ooit nog won, ook dit keer heeft ze al verloren want aan de kim is reeds de zon. Het licht trekt langzaam over velden waar zich nu nog dauw bevindt en tjilpende vogels, zij vermelden dat een nieuwe dag begint. De zon heeft nu haar hoogste punt bereikt en ook haar grootste kracht, de…

laat me los...ik wil vrij zijn hou me vast...ik wil blij zijn laat me los...je doet me pijn hou me vast....het voelt zo fijn laat me los...ik wil, ik zal hou me vast...voor ik val…

hoe bezwaard moet ik zijn zodat de aarde moe wordt om mij verder te dragen mag ik nog wel geloven en weer om adem vragen wie beschermt mij immers tegen verzuurde grauwe wijn die bij voortduring, zo lijkt, voor mij wordt ingeschonken het is alsof elke dag, ieder moment zich steeds meer van mij afkeert mij vervreemdt van zuiver zien…

realisatie dat elke realisatie er één gelijk aan alle anderen is, de asceet in de grot niets verder of dichter bij de waarheid is dan de crimineel in zijn cel, en hoelang moeten we nog wachten op de realisatie van de dichters dat de -naakte waarheid- niet uitgesproken noch geschreven kan worden, hoelang nog blijven we vechten, deze zinloze strijd…

Raadsels in mijn hoofd Mijn ziel in pijn Verlangende naar verandering Vechten voor mijn innerste Zo onvolkomen gebleken Vragende ogen die mijn twijfel zien Mijn hulpgeroep verhoord Maar genegeerd door mijn innerste Mij voortstuwend in mijn zoektocht Eigenwaarde verdronk in die poel Gecreëerd door mijzelf Kon ik die poel maar droogleggen…

hij staat op punten vóór de vijand tegen wie ik wel móet véchten zoals ik vaak van kenners hoor maar ik mag hem wel als hij zich koest houdt kunnen wij nog samen door één deur sindskort heb ik een deal gesloten met hem, er is een tijd van strijd maar ook weer van op adem komen begraven wij de strijdbijl voor heel even dan raak ik zelfs…

gemiste kansen goed of slecht kom ik op mijn plek terecht loslaten, vallen, onzekerheid komt een einde aan de strijd en spijt…

Wij strijden, voor bloed, voor ongelijk, voor verlangen, wij strijden, voor het vergeten, voor geen vlag, voor alle twijfel, voor verloren zonen, voor strijd of strijden, als fictieve levenslessen, als existentiële bekommernissen, als ontzettende consternaties, ik verschuil mij, in kille retoriek, zijn of mijn wezen dragende…

je speelt heimwee legenden vonken in de vlammen ogen dansen in het vuur de schaduwen van half ontblote mannen akkoorden schreeuwen van hun strijd, de pijn die ze hebben geleden het is de donkere kant van het verleden weerklinkend in verdriet lage tonen zeggen niet waarvoor er is gebeden hoeveel de kinderen leden snaren resoneren…

beloftes niet vervult Dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik naar het vijfde seizoen Aardbeving Toen mijn aarde beefde werd dit op de schaal van Richter niet geregistreerd stonden er geen koppen in de kranten werd er niet voor mij gecollecteerd Ruïne Dwalend door het puin van mijn herinneringen waar het licht de strijd…

Met vredige hand strijkt zaterdagochtendlicht over Nederland…

Terwijl het laatste gedicht het tijdstip verteert staat de maker geledigd op van zijn tafel hij reinigt zijn vleesmes en kijkt uit het raam op de sierbestrating zieltogen de bladeren verlost van hun zomer, de windengel hurkt in het eeuwige onkruid en wacht tot er tijd is dus vredig de avond vol afscheid en oorlog wereld waarheid en liefde…

Stil en vredig was het bezoek aan mijn ouders bij die steen op de hoek.…

als vader schreit huilt de kinderziel hulpeloos als het kind huilt troost moeder zijn geschrei als moeder schreit brengt het gehuil het gezin bijeen…

blote voeten, lange haren mondharmonica en akoestische gitaren liederen van protest peace en vrije liefde die dorstig werd gelest meisjes dansten in de zon niemand die zich stoorde aan een nozem of een non slapen in een geleende jas love was all en het leven paste in je canvas tas…

In alle stilte, kijkt de zon neer op de aarde, die ontwaakt fris aanvoelend stralen Gevoelsmatig verwarmend felle steken van de zon dwarrelen neer op de grond Zonovergoten schijnwerpers dragen toe tot de pracht van een lente dag met zon Lucht gedrevenheid, warme wind geblazen en meegetrokken door die enkel schapenwolk!…

Vredig Kerstfeest.…

En vertel ook dat mijn gloeiend verlangen is verdwenen in een grote wolk van vredige stilte.…

aan het einde van de wind daar waar alleen stilte hoorbaar zal zijn wil ik je ontmoeten om samen in alle rust te kunnen genieten van wederzijds aangenaam tot de late avond ons vloert…