Alle inzendingen over TEVERGEEFS

in de pas lopen van ochtendritme dichter op de huid gezeten vriesdroog, neutraal als een weerpraatje het pellen van hemelbrood in vergeefse poging blinde muren op een kier zodat je die gaat bestormen sneller dan aftellen tot onvoorzien een dagsluiting, de geelheid van een mosterdveld en dan af te haken nog vóór mijn openingszin…

Zo je best doen dat de onderste steen boven komt en toch tevergeefs. Zo je best doen dat de kinderen wijs worden en toch tevergeefs. Zo je best doen dat het licht mag doorgang vinden en toch tevergeefs. Zo je best doen dat er iets verandert en toch tevergeefs. Zo je best doen dat de glimlach terugkomt, niet tevergeefs.…

tevergeefs gebeuld jarenlang gesleurd gegeven en genomen schandelijk bedrogen juwelen en kleinood de liefde overboord gevoelens die wegkwijnen het waren...parels voor de zwijnen!…

ik houd afstand van het leven ik neem afstand van jou en mij ik kan je niets meer geven ik maak je niet meer blij ik ledig mijn hoofd zwaar om te dragen ik fluister naar de dood stil, zonder klagen ik fluister nog zo hard ik verdwaal, stap voor stap de avondkilte omhelst mijn ziel kan jij dit dan echt niet zien ? waarop heb ik dan toch…

zonder dat ik het wil horen luister ik naar wat je zegt doch de pijn kan ik wel voelen daar waar jij je vinger legt zonder dat ik iets wil zeggen praat ik door je woorden heen diep gekwetst zoeken jouw ogen of ik wel mijn woorden meen en je warmt je koude handen tevergeefs aan wat er was waar eens de liefde brandde rest alleen nog smeulend…

Ik wacht , kijk , kom dan naast je staan Al ben ik mezelf niet Ik denk, bezwijk , verloren door je glimlach Geboren, getogen in m’n gedachtengebied Ik wil, ik kan, maar mag niet van wie Wie heeft het recht mij jou te verbieden Ik zou als ik mocht maar jij hebt de macht Jouw wil zal en moet geschieden Verdomme gedaan ik kan’t niet meer aan…

mijn ogen sluiten en zien in het donker helder mijn schaduw gekromd passeren achter betraande ruiten mijn stem stokt de keel verengt als ik mijn handen wil strekken naar het verloren verleden tevergeefs de tijd heeft een blind paard bereden…

Tevergeefs, zeggen zelfs de wolken; grassprieten kluiven dus maar en hopen dat zij nog bestaat zoals ze bestond, zonder trachten te begrijpen hoe precies; snuitkevertjes observeren. Haar haar droeg ze soms opgestoken. -------------------------------- uit: 'Miniem gebaar', 1995.…

De uitgestoken hand werd niet gezien liefderijke woorden werden niet gehoord kleine goede bedoelingen werden niet begrepen aanwijzingen in de goede richting niet opgevolgd je zou toch denken in nood worden ogen geopend oren gaan veel beter horen gevoelens worden steeds sensitiever overal wordt dieper over nagedacht nee, niets van dat alles…

tevergeefs het wachten op de terugkeer een teken, een woord blijven ogen voor altijd gesloten wegebbende glimlach veranderde jouw bestemming plots van het aardse naar het hemelse waar engelen zich nu over jou zullen ontfermen waar je voor altijd schijnen zal…

Tevergeefs toch een woestijn zonder een waterbron. Bleek deze ideologie een hoogstaand van andere orde.…

Tevergeefs. Ik heb aan jóu gedacht. Elke dag, En elke nacht. Tevergeefs.…

Willen dat ik altijd jouw hand kon pakken, van tijd tot tijd Voor troost en bij gezelligheid Of, om de warmte van liefde dan te voelen stromen Zonder dat je haar afsnijdt Of je hoofd afwendt Mij niet echt ziet of horen wil En ik tevergeefs reik…

Nu probeer ik je los te laten, tevergeefs. Nu probeer ik verder te leven, tevergeefs. Nu probeer ik weer adem te halen, tevergeefs. Nu probeer ik mijn tranen te koesteren, tevergeefs. Nu probeer ik door te gaan, tevergeefs. Nu probeer ik het te accepteren en het een plaats te geven, wie weet.…

Leeggeveegd de dreef tevergeefs blaast hier de wind populieren kaal…

doodgereden eend kuikens piepen tevergeefs snelverkeer gaat voor…

mijn droom waarom maakte je me wakker al mijn liefde tevergeefs mijn droom blijf mij bij blijf bij mij…

maar tevergeefs gekropen als koningin der kalenden -dit Babylon het bladdert af als verf van rode stoelen…

Het is een hoax, die tekst omtrent je rechten Die al 'n week hardnekkig circuleert De tekst wordt steeds opnieuw gekopieerd En valt met geen verklaring te bevechten Want mensen hebben aan nuances maling En vallen liever telkens in herhaling…

op vermiste dagen zien ogen ogenschijnlijk niets zoeken handen tevergeefs naar het einde vol loos verlangen naar wat nog is in wat nooit was…

Je probeert je concreet voor te stellen: wat ik denk wat ik voel wat ik verwacht en wat ik verlang, tevergeefs misschien. Maar ik weet: wij zijn sterker dan de zeebries.…

de zee is niet zuinig met haar golven noodzakelijkerwijs legt de zee zich uit maar laten wij nu uitzien inzien naar haar zuinige golven dat alles tevergeefs herinnert aan het uitzicht van ons de zee onbehulpzaam omdat de elementen onbehulpzaam en buiten blijven ze ziet vooruit noch ziet ze iets ze komt ons toe en schuift ons onder…

Ik heb om uw liefd' geworsteld en gestreden Maar hebbe tevergeefs daar lange naar gebeid*. Ick hebbe dik* gezocht uw mede-dogendheid, Maar en verneem ze niet tot op de dag van heden. Hoe licht* kost* uw gena bekeren mijn gemoed. Uw liefd' en goedigheid mij trekken tot het goed'. Uw mede-dogendheid van 't kwade mij bevrijden.…

het was in Broadstreet The Buttery hij van geboorte bruin slobberig colbert zwart krulhaar zweeg zij van oorsprong bleek jurk strak gelichaamd rood haar sprak op het tafeltje tussen hen ‘Politics of Aristoteles’ ‘De Profundis Oscar Wilde’ twee cappuccino ‘s iPhone rode roos en zijn hand die tevergeefs de hare zocht buiten wachtten…

tot nu toe gingen kapitalen vooraf, boden onderkast het hoofd drongen zinnen zich op wemelden letters tevergeefs en nu, nu ik er over nadenk, denk ik Het kan me gestolen worden…

Ik ben mijn gebruiksaanwijzing kwijt ik heb tevergeefs in alle lades gezocht ik weet niet waartoe het leven nu leidt alles waaraan ik was verknocht kan ik nu niet meer vinden het is een leven onder de blinden.…

Tevergeefs zoek ik een reden. Tevergeefs vind ik die. We doen alles in het verleden, maar een toekomst hebben we niet. Is er dan nog een sprankje hoop? Of willen wij die niet zien? Bij elke lach die ik hoop, valt het wel mee misschien.…

Het zijn 25+ adolescenten Ze zijn berucht en tevergeefs beroemd Tot hogetoonloos rondhangen gedoemd: Het leger der Mosquito-resistenten De ouderdom is wel niet je van het Maar dat hoogfrequente hangen is écht vet!…

Ze verwelkt Langzaam maar zeker Ze probeert zichzelf te redden Met water uit een beker Maar tevergeefs Ze verdort Verliest haar mooie buitenste laag ‘elle est morte’…

Diep ontroerd en gevangen in een web van onrust zoek ik tevergeefs naar de zin van het bestaan Een klank, een trilling een traan van verdriet openbaar mij de ware weg en ik zing mijn lied…