Alle inzendingen over Triest

Tussen dag en nacht zijn de bomen triest en zwart Daar - een helder licht…

Want elke dag opnieuw zien we weer vreselijke beelden Horen we een triest verhaal Over oorlog en onmenselijk leed Bevindt er zich überhaupt nog ergens een vredige planeet? Al die ellende maakt ons zeer triest en machteloos. En ook ontzettend boos!…

Sterren zal ik voor je halen En ze in je trieste ogen doen Zodat ze weer gaan stralen En ze je van verdriet ontdoen Je lichaam zal ik wrijven Waardoor je hart kan warmen De ijzige kou zal ik verdrijven Als ik je vasthou in mijn armen Ik zie je immens diepe pijn In deze trieste, moeilijke tijd Maar je hoeft niet alleen te zijn 'k Wil…

Prilheid verhuld achter slierten haar uitgemergeld het lichaam haar handelswaar Schreeuwende cellen spastische symptomen tiranniek hongert het lijf lege dromen De schaduw in de auto vraagt hoeveel de laatste, dan kan ze scoren dan is dit even niet meer reëel…

in de broek wat stoffig haar in een scherp getekend gezicht dat eigenwijs nog alles wist zij woonden allemaal te groot de jeugd was al verdwenen en schopten andere tegen schenen die niet geloofden in de eeuwige kracht en macht van het ochtendrood de tijd heeft alles gekeerd er zijn geen werkers meer weg zijn vakbonden als een triest…

als vader schreit huilt de kinderziel hulpeloos als het kind huilt troost moeder zijn geschrei als moeder schreit brengt het gehuil het gezin bijeen…

Trieste blik en dito ogen die ik in de spiegel ontmoet Vraag me bij tijd en wijle af hoe dít zo nog langer moet Kracht verdwijnt uit mijn benen door de aarde geabsorbeerd Beslissing leek zo doordacht maar voelt nu zó verkeerd Schokken door mijn lijf door jouw foto op de schouw Liefste, geloof me als ik je zeg ik hou nog steeds heel veel…

als je triest bent zegt de dokter moet je meer eten klieren die slecht werken hebben voedsel nodig om op toeren te raken dat is logisch maar de dokter denkt niet aan mij.…

Elk mens raakt langzaam in verval en stevent op het einde af. Soms zie ik nu mijn eigen graf en de bossen bloemen al. Er blijkt ook uit het gastental dat menig mens toch om me gaf. Of nee! Men betreurt achteraf zo makkelijk een sterfgeval.…

Diep triest, een lief kind vermoord Een meisje in de bloei van haar leven Nog zo onschuldig en zo onbedreven Wie kan dit bevatten, het is ongehoord. Hoe kan een mens hier toch toekomen Om zo’n gruwelijke moord te begaan Onbegrijpelijk, dat zoiets wordt gedaan Dat een leven zo kan worden ontnomen.…

Mijn gedicht kent geen gezicht alleen de contouren zijn nog vaag zichtbaar een neus, ogen en een mond het is gewoon niet klaar het komt er ook niet van want dan zou ik jou beschrijven en alleen jij weet dat ik dat niet kan het zal zo blijven mijn hart is gesloten mijn vuist gebald geen pen kan ik nog houden geen gedicht kan ik nog schrijven…

Lachend liepen ze voorbij, spraken over 't verlies schaterend om hetgeen verdween zo triest en zo intens gemeen. Ze lachten, lagen dubbel terwijl hij daar lag op straat maakten zich vrolijk omdat vrienden bleven trappen, bleven slaan.…

Ik fietste nietsvermoedend op de Achterwillenseweg in Gouda, toen ik ineens een luid piepend vogeltje in het water zag worstelen om boven te blijven. Het was waarschijnlijk een nestvlieder en ik stapte meteen van mijn fiets. Voor ik er erg in had kwam er een uiterst brutale reiger aanvliegen, die het wanhopige vogeltje in zijn lange snavel…

Haar moeder was een triest figuur, vet als een olifant heel miserabel, ze is niet meer hier, maar om nou te zeggen; formidabel, dat gaat net te ver! Zo kon er niks aan doen!…

Triest: voor wie allemaal?…

Zij is triest, Ik van tevoren. We zijn ze kwijt, Wij allebei. We hebben spijt, Het is voorbij.…

Want wat je ook kiest je moet, o wat triest, het hoe dan ook zonder haar stellen…’…

Een triest geval van "niet te koop" en excecutie…

binnenplaats ligt triest…

Jouw trieste blik naar binnen gericht Jouw huilende ogen door zo'n naar bericht Ik wil je graag helpen een vriend voor je zijn Jou zo te zien lijden dat doet mij veel pijn Ik leen je mijn schouder pak jou stevig vast Ik zal voor je zorgen en draag ook jouw last We gaan tot het einde breng jou naar het licht Dan neem ik triest afscheid…

niet Dat is zo triest zo hoort het niet Kom maar hier, ik wil wel zo’n apparaat Dan voelt hij zich toch weer dat nietapparaat Dan fleurt hij weer op en niet er lustig op los Hij voelt zich opperbest en hij laat niets meer los…

dit is het triest relaas van iemand zonder onderkomen die bij een spoorweg aangekomen de laatste trein maar heeft genomen naar niemandsland waarvoor slechts enkeltjes bestaan…

Ik voel me triest, ik voel me klein Ik zou hier niet moeten zijn Ik hoor hier niet Ik heb hier te veel verdriet Alles wat er gebeurt Er is niets wat me echt opfleurt Ik kan er niet meer tegen De zon komt niet na de regen…

dit is een trieste dag waarin het grijst en donkert wat sporen sneeuw die nog gebleven sieren de rouwkaart met een wit randje van hoop…

(tanka) Geelgroene bladen van lelietjes der dalen brengen in het bos licht opbeurende vlekjes op triest, gevallen herfstloof.…

dit is een zinloos vers het biedt geen troost of verlichting van je pijn slechts trieste woorden die niet rijmen op door tranen bevlekt papier…

Ze was al weg... vóórdat ze stierf. Ze dwaalde door de gangen. Op zoek naar iemand, die er niet meer was. Ze kon het niet bevatten. Hij zat bij haar aan het ontbijt, dronk samen met haar koffie. Zo was hij er... en dan ineens was ze hem kwijt. Maar zingen, dat kon ze. Alle liedjes uit haar kindertijd. Zo lang, zo lang geleden. Geen…

Een scharrelkip dacht te Triëste: Die paashaas probeert ons te pesten Waarom verstopt hij Toch elk jaar ons ei? Zo kom je als kip in de nesten…

na de opnieuw gelaatsboetsering met het restant achter de oren heeft zij sprekend breedbeeldlippen en alle spiegels afgezworen hoe triest het ook mag zijn blijft zij eeuwig lachen…

wat blijft mij over als de bladeren dorren en het vocht de stammen triest de brekende knoppen ver ongeboren als God na enig aarzelen de herfst verkiest…