Alle inzendingen over VERMOEID OR TOEKOMST OR OGEN

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Ze trekt een gekleurde streep van verlangen op mijn vermoeide ogen.…

Ik stort in van vermoeidheid. Je hebt wat vermoeidheid onder je ogen. Daarom haal ik het eind van de maand niet. Je wordt nog 85 als je het mij vraagt. Maar nu ben ik lelijk en moe. Lelijk ben je niet en moe ook maar een beetje. Maar wat wil je dan zeggen eigenlijk ? Dat je er prachtig en stralend uitziet. Echt waar ?…

de wind huilt door de avond heen het laatste gouden licht zinkt weg over de daken mijn ogen branden van vermoeidheid de rust ligt buiten onder de bomen maar dat zie ik niet meer…

de wind huilt door de avond heen het laatste gouden licht zinkt weg over de daken mijn ogen branden van vermoeidheid de rust ligt buiten onder de bomen maar dat zie ik niet meer…

toen hij van de fiets viel dwarrelden uit zijn dichtersziel de laatste letters het vermoeide hart legde de poëzie met zachte handen neer iemand schreeuwde iets tussen donkere kastanjebomen aan het einde van het pad het dichtershoofd draaide opzij onder het asfalt golfde de toekomst de zee was hoorbaar in de verte zijn gedichten…

Ze hebben ’t zorgvuldig overwogen En vonden dat het langer niet mocht duren De clown en acrobaat gaan avonturen Aan de binnenkant van hun vermoeide ogen Zo líjkt het, maar ik ging hun plannen na: Je kunt straks stemmen op de LBA!…

Werkend leven alles gegeven geveld vermoeide held geleden gestreden uitgeteld vermoeide held afgeschreven niet opgegeven sta versteld vermoeide held opgeveerd teruggekeerd hersteld moedige held…

De toekomst een lach. Het licht klaart mijn vermoeid gezicht op, vermengt met gevoelens van goede voornemens. de gekte van toen werk ik weg uit mijn geest stapels gedachten worden geordend goede behouden slechte verbannen. Had het al eerder moeten doen. Het is net een tere zoen. Willen, maar schrik hebben van het onbekende.…

Schilder, detailleer mijn leven Zet mijn portret op papier Maak me tijdloos, plaats die strepen Creëer mijn lijnen met plezier Geef de toekomst mijn verleden Laat ze weten wie ik was Zet het beeld stil in het heden In tijd waar ik in pas Schilder mij, wars van zorgen Zet mij lachend op papier Hou mijn twijfels goed verborgen Vul de toekomst…

Mensen ontzeggen elkaar toekomst. Dat doet pijn. Het houdt mensen klein. Maar in U mag ik mezelf gelukkig prijzen. Want onder het dak van sterren, heeft U grote dromen met mij. Vreugde vult mijn hart. Dat ik in uw Naam mensen toekomst geven mag.…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Ik zag je vermoeide ogen, ik zag de vele pijn. Hetgeen ik zag heeft mij erg bewogen, wat kan het leven meedogenloos zijn. Maar jouw krachtige hand bij het afscheid nemen, heeft me toch ook weer meegegeven. Dat de mens die het ondergaat, tot de laatste snik zijn mannetje staat.…

morgen kijkt me aan met ogen die nog toekomst baren vandaag wordt er verwacht dat ik de klus van gisteren zal klaren ik was bij jou beleefde stukken in mijn leven die de droom nooit zijn ontstegen je paste wonderwel in het gegeven dat altijd onbereikbaar was gebleven we hebben dagen met elkaar verweven, de uren waren drachtig…

huis van wanhoop zo nemen zij statisch -en in viervoud- de sleutel van toekomst onuitsprekelijk met zich mee afscheid nemen doen ze niet...…

Moeder en dochter zien toekomst en verleden – in elkaars ogen.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

daar was je een glimlach op je gezicht de pret in je ogen gezelligheid dat was verplicht hier ben je vermoeidheid op je gezicht geen liefde meer in je ogen boosheid op je gezicht ik dacht je te kunnen geven wat jij lang niet had gehad je eerlijk kunnen beloven dat ik er voor je was met heel mijn hart de tijd heeft mij geleerd dat…

Mijn kaars brandt aan twee kanten het vuur vlamt verteerd door gedachten Verlicht en verloren verwacht toch verdwaald verdoofd en verspeeld vlinders vermoord Een vlucht naar het einde gezwommen verzopen vechtend tegen de stroom in vermoeid verbroken ...…

De oude sering staat krom gebogen te wachten op het nieuwe leven dat de lente hem belooft te geven als de nachtvorst is vervlogen Ik kijk dromend naar de boom en zucht weer komt er een nieuw voorjaar aan waarvan ik vraag hoe die zal vergaan omdat mijn winter er niet voor vlucht Te lang heeft de kou mij in zijn macht ik ben vergeten hoe…

Ik voel me weer zo vreselijk moe Krijg mijn ogen nauwelijks open Zo zwaar lijkt alles wat ik doe Het is meer kruipen dan lopen Ik voel me weer zo vreselijk moe Ik ploeter en ik zwoeg Zo zwaar lijkt alles wat ik doe Het is gewoon te vroeg Ik voel me weer zo vreselijk moe Ik heb nog maar één wens Zo zwaar lijkt alles wat ik doe Was ik maar…

Vermoeid zoek ik naar pogingen om toch te blijven staan. Uren zoeken op het internet, naar een antwoord dat mij helpen kan. Wat moet ik nu zeggen, ik schrik al van de bel. Verdrietig kijk ik naar buiten, morgen is het Pasen, althans voor de meeste mensen dan. Zo zijn mijn dagen geworden en ik ben nog niet eens oud.…

Opeens was het genoeg en viel de moedeloosheid van nergens zin in. onbegrepen, omdat er niets gebeurde waardoor je langer niet verdroeg. het was gewoon genoeg. Te lang te veel gedragen een leven langzaam leeggelopen waar in de laatste jaren je nergens meer om vroeg het was gewoon genoeg. Een hoop zo lang vervlogen behoeften steeds maar…

tenminste als men haar voortekens leest onwetend waar de oorsprong eindigt of opnieuw begint, blijft onzeker de toekomst ligt diep verborgen vanuit z’n sacrale middelpunt rolt iedereen zijn eigen loper uit, de lengte wordt nooit vermeld.…

Waar sawa’s nattig liggen te drogen In alles verzengend zonlicht Oogsten zij pijnlijk voorover gebogen Verschroeide ogen op zuigend slijk gericht Vermoeid verlangend naar de dis Waden zij moede naar bamboehuisjes Waar hun wacht rijst met zoute vis…

Er liep een beer in het veld Lichtelijk waggelend beetje uitgeteld Zijn hoge leeftijd speelde hem ook wel parten Hij had ook al zo vaak op nieuw moeten starten Maar nu liep hij toch op zijn laatste poten De dagen die hem restten wist hij naar de kloten Zeer vermoeid als hij was, vale vacht gescheurde pezen Toekomst voorbij, weg die glorieuze…

de dag staat aan het raam een grijze vrouw met vermoeide ogen de dromen liggen bijna afgedraaid tussen de lakens een laatste restje zoete sluimer uit de diepte komt langzaam het weten boven drukt op mijn borst de grijze vrouw van weer een dag…