Alle inzendingen over Verdwijnen OR Samen

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Eén van mijn rare gewoontes des nachts de sterrenhemel te consulteren Net die prachtige volle maan mogen aanschouwen, was me dat feest! Normaal gezien vraag ik dan om papa's wijze raad, onderonsje Enorme verbazing tevens zulk een feest, pa liep hand in hand. Met de knapste liefste dame ooit, mijn zo geliefde mama Koningin van hemel en aarde…

Ze lopen en praten samen ineen geregen verstoren ze de nacht. Voel me als een spin gevangen in zijn web het heeft me in zijn macht. Als het ochtendlicht gloort zullen schim en schaduw verdwijnen in de dageraad.…

Samen. In verdwijnend licht.…

samen in de sneeuw de sporen liegen niet wij lezen onze wandeling door maagdelijk gebied geen strakke lijnen die de afstanden verkleinen maar speelse boogjes van en naar elkaar in het snijden lijkt de voetstap te verdwijnen op de platgestampte plaatsen van het land ook stukjes recht waar in samen lopen compromissen zijn gesloten…

Zonder jou loop ik nu voortaan en nooit meer samen hand in hand. Ik zag de ziel uit je lijf verdwijnen, ik heb je laatste harteklop gevoeld. Maar die liefde in jouw ogen, ik weet het, die was echt voor mij bedoeld.…

Als ik zoek naar de momenten van ons samen zo vol warmte. In mijn gedachten nog vaag hoor de klanken van jouw stem. Wacht op nieuwe momenten die nu nog in de schaduw zijn. Straks zullen ze de leegte vullen als woorden worden uitgesproken. Dan zal de schaduw verdwijnen plaats maken voor een nieuw begin.…

Dan zullen die donkere wolken verdwijnen in de nacht en weet ik zeker dat je saam met mij weer naar het leven lacht!…

je moet door, je moet verder, ze achter je laten vertragingen, oponthoud en ongelukken je kijkt achterom naar de brokken en stukken nu na heel veel jaren samen op reis kijken we om, was vermoeiend, soms glad ijs veel hebben we gekregen, veel raakten we kwijt samen tevreden, samen gegroeid en géén spijt…

stel je zou buiten het kader treden van de kaart verdwijnen naar een tongbrekend oord en in het water van mond en glimlach zou een zee van ruimte galmen tussen onze wangen konden we dan nog kusten verleggen, lijmen desnoods, om afstand te slechten en samen te binden zonder klef te worden?…

zou jij me begrijpen wanneer ik je zeg dat ‘t leven door vingers glipt handen niet vast kunnen houden en dat alles om mij heen lijkt te verdwijnen zou jij me dan willen toefluisteren dat alles één wordt met de wolken het lied - dat van verlangen zingt en jij en ik en dat wij dan samen ademen door de mond van de wind…

Samen de dagen met elkander zo te leven de regen en stormen te willen doorstaan nee, niemand zal me ooit meer kunnen geven zoals jij zal er niemand op aarde bestaan.…

we varen op een zee van tijd het strenge vaderland ligt achter ons we zijn ervan bevrijd de kinderen met goede wind verzeild gekoesterd en geklonken en waar de diepte is gepeild de bittere herinneringen in zee gezonken ik heb je in de bloei gekend jij zag mijn wilde streken en gaandeweg werd onze horizon vanaf dezelfde plaats bekeken…

onze voorouders. Wie verstaat hen nog? Woorden raken weg zonder schade: wij immers leven nog. Ik heb het zelf gezegd: liever licht dan woorden over licht. Het boek staat. Geel torent zijn rug die niet als het jonge gras wuifde, aldoor hier stond. Bleef, niet heette. ------------------------- uit: 'Raster', nr. 107.…

alles is zon en brandt in de verte duizelt het de kolos in het blauw aan de omstreden einder versteent het woud ontmantelt de boom korjaal met de krijger wordt rotsgraf een volk dat verdwijnt in de verte valt de kolos in het zand grijnzend in zenit geen schaduw geen schaam meer te zien ------------------------------------- uit: 'Vluchtig…

droomaanzicht Regen, inslaand in de sneeuw Het witte dek is niet meer dicht Geen schim van wat het was Wat ooit een sprookjesland inhield Is nu nog maar een plas Mijn liefde was ooit zuiver wit Puur en onbevlekt Zij leek voor de eeuwigheid bestemd Maar is nu weggelekt De sneeuw werd langzaamaan een bui Wat puur was dat werd drab De sporen die wij samen…

Je voelt het onbarmhartige begin maar het verdwijnen maak je op uit het verdwenen zijn. ------------------------- uit: 'Bijvangst', 1999.…

De zon en maan zijn er niet meer En alle sterren zijn verdwenen Ik hoor de laatste mensen wenen Er daalt opeens een vogel neer Ik hoor gefladder, zie hem niet Ik steek mijn linkerarm naar voren Er wordt een requiem geboren Hij vindt mijn vinger, zingt zijn lied Een hersenschim met olielamp Waardoor we worden meegenomen Sommeert…

teder je gevoel geraakt laat de wereld maar verdwijnen zodat onze zon gaat schijnen…

Samen met jou, zoals die solozanger in het groen met diepe halen en zuchten trillen als licht en verdwijnen met een zoen in Het kristallen lied van sterrenluchten. Stilte streelt ons zingend hart.…

De dood is niet bitter, zeg ik, als wij samen dood gaan, hand in hand samen verdwijnen in de aarde, om altijd dood, altijd samen te zijn. Kijk toch, zegt zij, hoe mijn lichaam trilt, hoe mijn tranen vallen, kijk naar de wolken, het gaat regenen, op aarde, op twee levende doden.…

Ik voel me zo heel rijk van binnen jij bent dichtbij me, hier aan zee Samen zullen we alles overwinnen want wij blijven samen, met z’n twee. Langzaam breekt de zon door wolken verdwijnen stuk voor stuk Ik weet niet waarom of waarvoor maar diep in me voel ik het geluk.…

Als de kleur van de dageraad weer langzaam gaat verdwijnen. Het mysterie van de nacht samen met de maan verschijnt. Je flonkerende sterren ziet staan waar achter schaduwen dwalen. In een niemandsland hier ver vandaan waar geen leven is of dood. Waar ze steeds zoekende zijn naar “De bron” waar alles eens begon.…

je zei dat jij geen schoonheid was maar je straalde warme kracht droeg je haren in engelendracht compleet met hemelse lach ik stond perplex door je verschijnen voelde schuchterheid verdwijnen jij raakte me diep in mijn ziel wist dat ik meteen voor je viel samen zijn we weggegaan vlinders wolkten als guirlandes achter ons aan…

er is iets dat ons kleiner maakt tot een knus en bijna kneuterig formaat geen kale ruimte om in te verdwijnen wel licht in elkaars ogen laten schijnen een warm contact van raken het intieme fluisteren van samen praten wij moeten ons steeds groot en staande houden maar zonder die decors hunkeren wij naar zielsvertrouwen…

de kleine blije jongen verdwijnt samen met zijn onbevangenheid uit het zicht geluidloos roept hij: kijk!…

Gelukkig heb je matrozen die de zeilen strijken jouw helpen met het leven zo samen aan boord al zal niet alles even makkelijk voor je lijken niemand die zich dan aan je foutjes stoort.…

Is er -naar wij ons afvragen- Dan werkelijk bestaan noch verdwijnen Als alles ontsloten in nieuwe momenten Samen met ons weer ten onder kan gaan…

ik zag je in muren verdwijnen door gesloten deuren weer verschijnen en altijd was er de warmte van je lach jij die niet hecht aan materie maar wel de werkelijkheid deelt in samen vormgeven en stemmingen beleven wetenschap leert ons de les hoe om te gaan met de rest van de schepping waar wij samen mee leven toch stapt…

elke dag, elk uur Geniet van hem, geniet van haar Dit geeft je energie en kracht Het laat de zon in jullie schijnen Je wilt wel in elkaar verdwijnen Elke dag en elke nacht Heel veel geluk voor jullie saam Voor nu en in de toekomst En komt er soms een berg of dal Vertrouw erop, jullie kunnen hem aan…