Alle inzendingen over Versmachting

Gebrandmerkt door leegte In een eindeloze mist Vacuüm getrokken In het diepste diepste zwart Mijn hart geamputeerd En ik schreeuw en ik huil en ik vloek en ik tier Geluidloos.…

kronkelend zacht worden ze versmacht populisme, modernisme het gevolg van een emotieloos automatisme.…

Geen plaatsje om je auto kwijt te raken, vermoeid en dorstig snak je naar een glas, versmacht, vooruit, dán maar op het terras, de glazen vliegen rond, de stoelen kraken. Een inval die nochtans nogal naïef is daar het meer drank kapot maakt dan je lief is.…

Hij woelt dag en nacht, tot hij bijna versmacht. Het ventje in zijn hoofd, kan maar niet worden gedoofd. Hij slaakt een diepe zucht zijn dromen zijn toch allemaal lucht.…

Hij woelt dag en nacht, tot hij bijna versmacht. Het ventje in zijn hoofd, kan maar niet worden gedoofd. Hij slaakt een diepe zucht zijn dromen zijn toch allemaal lucht.…

ik heb je lief in het genieten van ons zijn niet vluchten in wat was of zou moeten zijn ik heb je lief in mijn kwetsbaar zijn elkaar respecteren niet versmachten ik heb je lief in iedere tedere aanraking je zachte handen die mijn huid strelen ik heb je lief voor het vertrouwen je zachte ogen je open hart die geen liefde vreest…

Zwart zijn de toppen van m’n vingers smart heeft maar 1 kleur: puur zwart Niet troebelgrijs of gebroken donkergroen dieper kan niet Maar jij bent wit, jij bent helder je bent groen als gras en paars als purper En ik ben zwart ik ben een zilte zucht van weemoed ik ben de zure regen die je bevlekt voor je thuiskomt En ik ben zwart ik versmacht…

Zwart zijn de toppen van m’n vingers smart heeft maar 1 kleur: puur zwart Niet troebelgrijs of gebroken donkergroen dieper kan niet Maar jij bent wit, jij bent helder je bent groen als gras en paars als purper En ik ben zwart ik ben een zilte zucht van weemoed ik ben de zure regen die je bevlekt voor je thuiskomt En ik ben zwart ik versmacht…

Het doek valt de afgrond nabij wolfijzers overal je gedachten verscheuren je krachten versmachten Alleen de blinde ziet wie je bent Alleen de dove luistert naar je stem Het monster slokt je op maar moeilijk te verteren ben je Deze wereld is je vijand denkt waar is die nu beland en jij geeft hem gelijk Dit blijspel is niks…

Stroeve droefenis, het buitenleven verstoort te bruut die zwarte hemelpracht: ’t Maakt zwijgen aan, dat elk spreken versmacht. Het was bij haar en vroeg, zij gaf wat loog, maar ’t was eerst hij die zich met haar bedroog.…

Erg fijne warme vreugdevolle dagen, staan ons op te wachten Die gaan we koesteren en zeker niet versmachten! Muffe , grijze dagen en verkoudheid: overboord. Niet enkel liefde, ook hoop is een werkwoord. Nog even geduld en ook die warme sokken Dan komt dat zalig zonlicht ons allen verlokken! Merk ik een glimlach, fijn zo.…

Rijst er een horizon als ik u mijzelf reik, versmachtend? Fata morgana, dorst naar ons. -------------------------- uit: 'Landgoed', 1989.…

Een jonge god in kolos verankerd, versmachtend satijn - ik ben de wereld, gevangen in de ontberingen van dit schilderij.…

van je persoon verkrampten spieren Geruis van het hart voor iedere seconde gemis De zwarte zon verschuilt zich achter het verdriet der mensheid De kille duisternis valt met de leegte der dagen Voor elke druppel wordt een geest genomen Gure wind speelt met het lot der zielen De leegte die je achterliet wordt gevuld met doorn De herinnering versmacht…

steen tot smaragd modelleren taal uit verdommenis Gewone bijen worden grootgebracht en zoemen aldoor in de vensternis ze zoeken buiten zien ontsteltenis en nieuwe beginsels worden van kracht Steekhoudende gedachten geel als lis vergroeien uit versteende dorst en gracht ze scheuren ruimte tot gebeurtenis En menig zoeker raakt ook diep versmacht…

Wolkenvachten, Donkre machten, Drijven krachten Die versmachten Korenkop’ren pracht. Zijpelregen, Zonder zegen, Langs de wegen Neergezegen, Ruis in ’t harte Van de zwarte Linden langs de laan. Regenvlegen Die, als narren, Komen sarren, Ruist nu vege In het lege Van mijn hart, Moederstille smart.…

Hoe komt het dat, die de drift verstond, werelden, oceanen door te trekken, eilanden, poolgebieden te ontdekken, desnoods gestrand, versmachtend in de brand van pampa's 't wit gebeente uit te strekken, maar nooit, nooit terug te gaan, nu als een hond binnen het veeg moeras lig te verrekken van dit mijn onvolvloekbaar vaderland?…

En der aarde wrevele versmachten Kwelt hem nooit met schendend ongeduld, Want hij kán niet wensen en verwachten. En zijn wezen is van God vervuld.…

Vracht bodemloos diep uit Zee ge-Bacht onverdacht Hemel en Aarde verpacht Zalige Klacht van de Nacht Licht doorheen de schacht Gegeven Pracht,zonder macht Kracht van’ t gedacht zó eloquent Zacht gebracht welk ook één betracht vanuit de gracht tot Wel-Geacht Oog dat aan ’t tranen placht Mond die uiteindelijk lacht Offer geslacht Honger versmacht…

Wanneer de dobber duikt doet de visser De top van zijn hengel snel en snibbig Aanslaan, onder het donkere water Voelt hij de angst van broeder vis, De hand aan de hengel geeft zachtjes mee, Geeft hem hoop, haalt hem dichterbij en hoger op Naar 't blauwe ogenblik waarop hij zal versmachten In de zomerlucht.…

En ondertussen versmacht ik Naar liefde. Maar waartoe die klacht? De trots, die mij eenzaam doet lijden, Die geeft ook tot lijden de kracht.…

Al ben 'k verminkt en krom, Hij wist hoe onder 't mom Van dorheid 't hart versmachtte. Nu hij mij kwekend nam, Verlicht ik met mijn vlam De dagen en de nachten.…

'n Mens is jong wanneer zijn geest, in weelde van gedachten, kan 't onkruid der bekrompenheid tot stikkens toe versmachten. 'n Mens is oud wanneer zijn geest de vleugels van 't verlangen, gespierd om hoger op te gaan, verlamd in 't stof laat hangen.…

De tocht was lang, de hitte bang, De reisfles uitgeput; Des Heiligs borst versmacht van dorst.... En nergens huis of hut! Daar staat hij, leunende op zijn staf, En ziet vergeefs in 't rond,... Daar knielt hij neer, en bidt zijn Heer, Daar opent zich de grond.…

Onberoerde en versmachte, In de helle sterrenachten Fluistren wij en zuchten: slaap! Troost u dit, dat op hun sponde In verrukkelijke zonde Om u wenen man en knaap?…

men drijft op spot en tot een in geplukte nepikjes versmachtende onmondigheid is het verweesde verworden en walmend in het asgrauw der schermen wappert het bundelblad verstoken van adem en stem.…

Natuur is stil; - het lied der voglen zwijgt, Slechts ’t rundvee loeit, versmachtend en verhit, En ’t vurig ros, ontslagen van ’t gebit*, Ligt nu op ’t gras aêmechtig* neer en hijgt. De zee ruist dof, als zag de woeste vloed Met schrik het eind der spanning te gemoet. De nacht is daar, doch zie!…

Bij het lied der min, ...Bij het lied der min, Smeltend en zacht, Mengt zich weemoed in, ...Mengt zich weemoed in; ’t Gloeit en versmacht. Ook die toon verstomt, ...Ook die toon verstomt; Lief blijft hij mij Maar een andre komt, ...Maar een andre komt Op aan mijn zij.…

Daar ’s lafenis en krachten Voor ’t hart dat Gode leeft; Dat dorstig moet versmachten Bij al wat de aarde geeft.…

Wanneer, in 't moordend licht, te midden der woestijnen, De moede karavaan van wrede dorst versmacht, Ontschuilt ze, in 't zand gehukt, 't alzengend zonneschijnen, En beidt, in lome slaap, de koele wind der nacht. Maar dan, met d'eerste ster, herrijst ze en staat reisvaardig: De lendenen omgord, de kemelen belaên...…