Alle inzendingen over Vertwijfeling

Je reikt me je hand ik zie je gezicht, maar met ogen betraand tast ik mis, keer op keer Wanhopig zoekend naar jouw overkant raak ik in vertwijfeling, maar nergens zie ik meer een brug Mijn schrijden vruchteloos mijn stappen tellend, geef ik toe: tot hier ben ik verdwaald en keer ik zonder jou terug…

handen talmen als zij haar lichaam uit de duisternis trekt uit kieren van vertwijfeling schemert tóch een vermoeden een vermoeden van licht…

Als bloemen konden huilen Dan zijn mijn bloemen blauw Dan ruik ik niet de fijne geuren Dan voel ik slechts de kou Gegrepen door vertwijfeling Lijken zij van steen Mijn bloemen zijn bevroren Mij gaat verdriet door merg en been Mijn lief die ik moet missen Mijn dierbaarheid Mijn steun Van wie ik hou De kleuren zijn verloren mijn bloemen…

Er valt aan de toekomst niets te lachen; het voorvoelde falen des levens zelf dient grootste ernst gewijd, terwille van wat later weelde en fortuin zal zijn - een smetteloze, als gepoetste knopen blinkende blik zonder ontgoocheling, zonder vertwijfeling, vol weerbaar ongeschonden weemoed omdat het nooit zal komen, wat al in droom vervulling…

het lichaam was gebalsemd voorzien van een afscheidswoord ik vergat de morgen hoorde de adem van een kind we brachten haar naar de stenen waar ze speelde bij wat wind het gezicht plooide voor een vreemdeling van bloemen hield ze en het huis dat voorzien was van haar handtekening ik las een roman kende de reuk en vertwijfeling rood…

Liefste blijf bij mij, dat is wat ik vraag Je hoor me wel, maar loopt door Mijn vertwijfeling duurt voort Waarom wil je nu niet praten? Wanneer ben je mij zo gaan haten? Je schrikt van deze vraag, kijkt om Nu zie ik de pijn in je ogen, En je zegt:” Je hebt me zo bedrogen”…

Mijn handen voelen haar aarzeling, kennen haar vertwijfeling. Weten geen raad met haar verdriet. Mijn handen die troost moeten geven hebben zo hun eigen leven. Wat moet dat lukt maar niet. Mijn handen voelen zich schuldig, bladeren door de ochtendkrant. Rusten onbeholpen op de tafelrand. Je moeder lost de kruiswoordpuzzel op.…

in haar hand hield zij geborgen een nieuwgelaten traan intens verdriet lag diep verscholen niemand die het zag geen mens wou het horen door vertwijfeling gebroken in de stilte geraakt haar lach ooit verloren hoe bitter is de vraag waar de droom is gebleven haar wens nog te leven in elke traan gelaten schuilde stille hoop…

Ik wil weten wat men overdacht in het stilste moment der afvragen en vertwijfelen: 'was ik geliefd?' Was ik een goed mens voldeed ik aan iedere wens; zo ja, zo neen, wat deed ik nou werkelijk met mijn leven, zoals het eens geschreven werd in ster, maan en zon... deed ik alles, wat ik kon?…

Liefste blijf bij mij, dat is wat ik vraag Je hoor me wel, maar je loopt met je hoofd omlaag Mijn vertwijfeling duurt voort Waarom wil je nu niet praten? Wanneer ben je mij zo gaan haten? Je schrikt van deze vraag, kijkt om Nu zie ik de pijn in je ogen, En zegt:"je hebt me zo bedrogen"…

Vertwijfeling over hoe me te gedragen Koel, afstandelijk en koud ? Of toch met liefde , warmte en mededogen Als iemand die nog altijd van je houdt ?…

voor Christian Bobin altijd eenrichtingsverkeer het denkbeeldige gesprek van man met zijn geliefde woorden van vertwijfeling en de wetenschap van het vergeefs wachten op een antwoord de dood begrijpen vergt veel tijd verdriet is het tussenland als in een onaangename droom afwezigheid is het grote gemis de herinnering echter blijft…

Je lijkt onaantastbaar in je steun aan mij En niemand ziet jou vertwijfeling. In je ogen een sterke blik die van geen wijken weet Heel alleen dan vloeien tranen die niemand ziet. Ik kijk in het diepst van je ogen, Zie daar de pijn die jij lijdt. De vertwijfeling in je hart, De zwakte in je lichaam.…

En al zaait een duivels stemmetje, soms vertwijfeling in mij, ik wil geloven in de liefde, en die liefde dat ben jij ...!…

Vol vertwijfeling keek jij me aan. Je sloeg je ogen neer, tranen biggelden langs je wimpers. Toen je weer opkeek was dat niet naar je vrouw, maar naar je aanstaande ex. Ik voelde jouw pijn in elke vezel van mijn lijf, zó herkenbaar ... Hetzelfde gevoel als toen mijn liefde voor jou langzaam stierf.…

Fluisterende schaduwen dragen de stilte van vertwijfeling terug naar het moment dat niet kon wachten. En de tijd verscheurde met de haat die geen boodschap had of een gebed om een zinloze dood te ontvluchten. Want schuld was zijn moment dat hij niet meer wilde verliezen.…

Een gouden licht ter wereld, gouden twijfel, overal, overal, koninklijk twijfel, twijfelend goud, gouden vertwijfeling. Troonden onz' harten in het gouden duister, in 't goud onz' ogen als kristallen kronen.…

aan de hand van jouw slingerende levenspad werd je gegrepen door noten die de toonhoogte bepaalden met zacht stemgeluid wist je vele jaren mensen te raken doch de keerzijde bleek de bottel der vergetelheid de trouwe steun die verdoofde en kracht gaf maskeerde vertwijfeling waaraan je geen gehoor wilde geven verscheurd door de scheiding drong…

behoedzaam glijden we naar mei een koude maand voorbij het diepe dal van een onpeilbaar heelal omgeven door nieuwe kracht voor onze vertwijfeling een lichtstraal van de ochtendzon glijdt verder als maar verder hier en overal 't licht der wereld door 't blauw heelal raakt de boomschors en verlicht…

Verdrongen door een vale schaduw Schuifel ik langs kale muren, Besmeurd door vertwijfeling, Uitgeput door gekwetste uren Aan het eind van de dag, Zo beklemmend zwaar, Hoor ik alleen nog maar stemmen, Zo verward en ondraagbaar Ik beweeg als een vreemde, Rusteloos in de tijd, Gebonden door een cirkel Neemt mijn falende adem afscheid…

de dromen komen met de golven mee en mijmerend gewordt mij, ongezocht, waarvoor ik jaren in vertwijfeling vocht, denkende dat het geluk omstréden moest zijn en dat het leven zonder smeken niet schenkt. o, heerlijk is nu het talmen geworden aan deze rede! bij het dwalen onder de nacht'lijke palmen ben ik van vrede doordrenkt.…

langzaam sijpelt dagelijkse sleur uit zinnen zonder punt oren in het boek kleuren dieper ondanks zonlicht dat door vale gordijnen naar binnen wil gluren ongeopende vraagstukken liggen her en der in vergeten stapels zij verbloemen inzicht, dat ooit daar was, maar nu verloren is gewaaid vertwijfeling kreeg ruim baan zo koos je…

een zin wondermooi kruipt behoedzaam uit zijn schulp kijk de schrijver danst luid juicht zij het uit rent rondjes om de tafel betoverend mooi maar ook ongemak leven in vertwijfeling talent maakt angstig het pak in de kast harnas voor eigenwaarde voor zo lang het duurt geborduurde naam de verstopte mascotte schrijver’s binnenkant…

Zo kort slechts zijn we hier, vluchtend voor angst en vragen, voor duisternis en pijn, voor chaos en vertwijfeling, voor zinloosheid, dat delen we met allen.…

Er is het groot geheim verscholen achter of in en rond de dingen die we zien, maar er is meer, het licht dat nu nog aarzelt maar dat eens doorbreekt na de nacht van vragen en vertwijfeling, van leed en pijn; maar ja, we zien het nu nog niet misschien.…

Negeer vertwijfeling, blaas weg mijn stank, kots mijn denken uit in 't hopeloze, breek de oude ketting van het boze, verzet mijn hart tot slag in het gelid. Mijn lijf is offerande, verkozen word ik straks tot blauwe vlam verhit.…

ik zag hoe de dag schemerde voelde me verloren in het donkeren van het laatste licht nog had jouw gezicht een stevig profiel dat scherp tekende in toenemende duisternis en warmde je hand de ongeziene verbinding met het geheel dat ik aan het verliezen was omdat de kou opkroop en vertwijfeling je blik vertroebelde of wij elkaar…

Gedreven door vertwijfeling en wanhoop rent zij door de koude, mistige nacht. Haar auto is al lang rijp voor de sloop, er is niemand die haar op dit uur nog verwacht. Anders was ze nu in haar karretje gesprongen; de bestemming is in haar hoofd nog onbekend...…

we zagen huizen en kinderen die vroeger met elkaar gespeeld zouden hebben de ogen van de oudere mensen bekeken ons bedroefd...er was geen energie meer alleen in de nacht heerste er nog woede en vertwijfeling in de huizen huizen zonder eigenaar zagen we ook en ik gilde, zonder stem in de straten van het oude Jeruzalem waren we niet allen…

meer dan halfaap, je loopt op twee benige rechten en ontwikkelt toevallige mond werkjes, een besproken invloedssfeer daarom is de rij ook zo lang vandaag de boeken beloven veel te weten een basis natuurlijk aangemeten schatplichtig aan elke gewetensvraag wind, licht en druk spannen langzaam samen om levensvatbaar te selecteren wordt het vertwijfeling…