Alle inzendingen over Vertwijfeling

Het water fronst wanneer jouw hand zijn vlak bestrijkt in poging de vertwijfeling te vervagen uit de diepte die je in het staren ziet zwijgend wijs ik je vermoeide wilgen aan wiens wortels gretig in de steile oever grijpen vastberaden om het stormen te doorstaan ik laat je zien dat er velden zaden kiemen in de aarde die door vorst was…

Hij liet echter een bloedbad van ver- driet en vertwijfeling achter, zag dat zelf niet. Hij was een blinde die werd bespot, al dacht hij dat mensen ontzag voor hem hadden, 's avonds en 's nachts was hij beneveld en had hij soms woedeuitbarstingen afgewisseld met lachkicks.…

nu is er rust en een wijdheid vol nieuwe kracht; voor mijn vertwijfeling en mijn stoutmoedigste droom een onpeilbaar heelal: water, zonlicht en gletschers en ook bij nacht de kristallen der glinsterende eeuwige sneeuw.…

Ver voor de vertwijfeling ver voordat mijn leven opnieuw ontsprong was jij mijn stralend middelpunt aan de hemel mijn nooit ondergaande zon Ver voor de volwassen wereld ver voordat ik tevergeefs om onwillige harten streed werd jij gevoed met het grootste geluk maakte een drie-eenheid jouw leven compleet Ik vroeg me af hoe het zijn…

waar de witte vlinder verstoord opvloog van de grijze rots rollen vrouwen de toegangssteen weg openen zo de tombe schonen de ligplaats met witzachte doeken voor zijn bijna laatste rust zoeken in vertwijfeling gebed en steun bij elkaar zij weten zijn leven en werk is nog lang niet klaar sluiten het graf met hoop en zwaar hart in…

ontspruiten, bloei en rijping, sterfte en dat het dan weer opnieuw begint- dat werkelijk alles zich steeds vernieuwt meneer' hij blikte hierbij wild om zich heen van me weglopend keek hij me nog twee, drie keer scherp aan nog half struikelend over een stoeprand werd toen weer in dezelfde massa opgeslokt met koffertje en paraplu zijn vertwijfeling…

verlangend staren holle ogen de oertijd in waar monden vertwijfelend murmelen en laten zo het troebele water spreken leg je hoofd neer op het eiland van verbeelding luister naar de hartenklop in mijn boezem en laat je woorden tot leven komen in de glans van het bestaan laat het vuur zwepen over het land giet de bliksem in een ton en laat…

verdwaasd dool ik in cirkels, onherkenbaar hier struikelend over resten van 'n verse vechtpartij, kruipt bloed weg achter ontelbare glasscherven die stil getuigen straatnamen zijn onbeduidend, geuren beklemmend rennen plots gehavende zielen rakelings langszij opgaand in een mist van vertwijfeling met de dood in het hart aanschouw ik een…

Onderweg moest ik stenen en adders overwinnen en mijzelf vergeten in 't blauw van mijn geboorte huis waarmee ik verbonden ben vergeten moest ik mijn kinderen de dorre harde grond dreef ons uiteen Overal het zwijgen, maar och; de levende fontein waarin ik verdween waaruit ik vol rust en wijdheid tevoorschijn kwam uit mijn vertwijfeling…

Met vertwijfeling volgde ik de spiegeling van de lijnen van mijn voorkomen. Het zijn de lijnen van mijn gezicht; de uitwerking van al mijn dromen. Het zijn de lijnen, die zich in mijn gezicht vormen in wat uitziet en uitstraalt in het daglicht. Zijn mijn gezichtslijnen in die spiegel echt?…

na - vanuit de wervelende storm der blaren waarin wij samen waren, waar ik nog sta geschroeid van dromen en van licht berooid, roep ik u en bezweer ik u: als ooit door liefdes laatste doodlijke gena vertwijfeling…

dichtersparadijs alweer ver voorbijgeschoten alles vermeden met het krijt van schone schijn, als dicht-lakei op z’n onbeschreven blad z’n alinea’s presenteert van voorname woorden, een eenzijdig verbond sluit met de onschuld van nog maagdelijk papier, waarop de pagina's vrij naar binnen zijn gevouwen om in de kantlijn vol vertwijfeling…

Een strak en grauw gezicht kijkt mij somber aan wanneer ik in de spiegel kijk geen gezicht dus, maar 'n gelaat Mijn lijf, één totale bonk agressie woorden worden niet meer gezegd maar hees en hortend uitgestoten met veel gedonder en geraas Concentratie is totaal weg vertwijfeling slaat toe de wil om hard te gillen is nooit zo heftig…

Equus caballus edel dier werd al vroeg veel eer bewezen neem Midas koning te paard van Phrygië die in zijn garelen van de disselboom kunstig alle vertwijfeling wikkelde over zijn kans op meer heerschappij Alexander van Macedonië werd te Gordium in het voorbijgaan gewezen daar zit 'em de knoop van de bij Jupiter geëerde wagen al eeuwen…

zag mijn vader dood toen ik al dertig jaar geworden was, toch gaf het mij een harde schok: wij waren altijd goede vrienden van elkaar, maar toen hij daar zo lag en met zijn lippen trok alsof hij snauwen ging - iets wat hij haast nooit deed terwijl hij leefde - leek hij op een dode hond die, voor hij stierf, nog grimmig in het leven beet, vertwijfelend…

Als de momenten van hoogste vertwijfeling: het waarachtigst! Jij, die leefde zonder jezelf. Jij, die zo machteloos scheen... jij die zo was verwaarloosd, zó ontzettend van rijke waarde voor me.…

heb gezocht naar de vertwijfeling van jouw taalsprekende houding, je gezicht gekeerd tegen mijn uitwaseming reikte verder dan de lattenbodem van ons beider, ik lag verstomd na al die jaren en vergat de stem in mijn gesprek jouw voeten schoven naar de mijne in een klein gebaar van nood zelfs kleine repen licht tilden jouw trots van het kussen…

' Mijn fiets hobbelt en wijkt uit, best een gevaarlijk iets Momenten van heftige stress en vertwijfeling, niet zo mijn ding In haast complete balans getoefd nu een belletje kling kling.…

middernacht de wereld zou donker moeten zijn onder een lantaarnpaal staat een man alleen hij rookt een sigaret laat zich vollopen met duisternis zonder angst glimlacht en wandelt tot de stenen op hetzelfde pad waar ook seizoenen veranderen ik draal nog even, keer dan terug naar vertwijfeling verdwijn…

In Marioepol en Odessa, dicht bij de Zwarte Zee leven mensen in vertwijfeling, ach we hebben geen idee van hun donkere gedachten als ze ’s avonds slapen gaan Of ze ’s morgens als de stad ontwaakt nog überhaupt bestaan. In Moskou woont een slachter, die geen kritiek verdragen kan.…

Zo moeten ook wij de weg gaan van vallen en opstaan van vertwijfeling en sterven door de donkerste nacht eindeloos zonder sterren soms zonder een liefkozende hand die wonden heelt zonder een zachte stem die ons van liefde vervult. Na een lange winter zoeken naar de eerste narcis tussen het dode hout.…

vallende steen in het geraas van een waterval; ´n zacht zoevende zeilboot op eindeloze zeeën en oeverloze oceanen Het tsunamiseert m´n achterdijkse waterlanders zacht vochtig vloeiend zich samenvoegend in het meer van muzikale momenten Het kanaliseert de bochten van rivieren van verdriet en de snel opdrogende poel van ellendige vertwijfeling…

Vanuit het dal van mijn verscheurde wezen ver van het stralend licht van zon en maan schreeuwt iedere vezel van mijn geteisterd lichaam vol van vertwijfeling nog steeds jouw naam Dwars door de zwarte golven van het duister langs akkoorden van verlatenheid en pijn hoor ik geleid door echo's van verlangen jouw stem als steeds terugkerend…

(De vertwijfeling van de mens) Ik ben de tijd met strakke wijzers de balk die rechte ruggen knakt de staar die aan Uw ogen vreet Ik ben het kapotte oorlogskind het wondvocht dat blijft druipen Ik ben het zijspoor in Uw denken Zo heb ik U als mens verwacht Zo hebt Gij mij als een God gedacht Ik breek ijzer met ijzer ontvlam vuur met…

jij sloeg de bladzijde om zag nog net de flits van de laatste waterstofbom weg was de wereld ontdaan van natuur en het beetje cultuur dat wij in vele generaties beschaving hadden vergaard verdwenen de muur van het huis dat onderdak bood aan een knus en vooral liefdevol leven thuis het was geen vertwijfeling maar een zeker weten…

waterval aan zonbeschenen fresco's: licht van duisternis gescheiden de schepping van de mens en aarde profeten en het laatste oordeel de overdonderende zondvloed, hoog boven hemelwaarts gerichte blikken van de mens die het grootse van de uomo de ontroering van de geest in al zijn naaktheid ziet geschapen naar Gods evenbeeld - in vertwijfeling…

Door mijn nat beslagen ramen Zag ik jouw vertwijfelende blik “Waarom nou weer ik?!” Je begon je lichtelijk te schamen Je liet nog ’n traantje, gaf nog gauw ’n laatste snik Wat is er toch, dat ’t mij niet lukt? Waarom ben ik toch steeds onderhevig aan misfortuin? Onder welk onheil ga ik toch gebukt?…

vocht dat in vertwijfeling haast zich opwaarts door de poriën murwt: verlangen wordt angst van het moment dat je het popelen vangt en verlangt.…

tijd niet leek stil te staan De oproepen worden al snel heviger Heimwee naar veiligheid steeds steviger Het is een gevecht op leven en dood Tussen hemel en aarde van mensen in nood Wat niemand nooit zal weten Of wellicht snel doet vergeten In de cockpit wordt genadeloos gestreden En toen...., woongebouwen werden opengereten Ellende, angst, vertwijfeling…

huilen en gerammel en geklapper overstemt het leven Krakend stort majestueus het erf van gepluimd en dapper siddderend en met een dreun ter aarde Respect voor dit ontzagwekkend natuurgeweld overtreft alle andere aandacht voor menselijke invloed Een kosmoligische seconde verstrijkt als een oneindige macht van gevoelde tijd, van angst en vertwijfeling…