Alle inzendingen over Vuurtoren

de emoties botsen met elkaar als de golven onder het staketsel in mijn hart baart een woeste binnenzee van bittere ongezouten woorden de vuurtoren knippert zijn licht over het strand aan uit aan uit mijn omega maar ook mijn alfa mijn voeten zijn verankerd in deze wereld met een zekerheid die onnatuurlijk lijkt maar het wel is de…

Ze leerde hoe zich op te laden Van jutter, Triton, Jan- van- Gent Ze raakte aan haar taak gewend En dichtte kieren, scheuren, naden Zoals ze door het leven waadde Een Zeeuwse oester, vaak absent Somtijds geopend en attent Een werf voor averij en schade Het werd haar allerlaatste reis Vertelden haar de lichtsignalen Van vuurtoren en hemelzalen…

Ik hou toch zo van meringen met van die fluppen aan elke kant Ze kruipen als gewone bleringen maar verslonsen ieder argeloos kwasant De vuurtoren aan scheepse kraven spuit zijn licht naar ’t grobuit wanneer het volmondig langs komt traven en hun wapkleppen ontsluit Dan is de welling in het slonder en de mering geeft half stok Ik neem mijn…

web van schimmeldraden ik zie een tros van schelpen met een ingerolde rand van blauwgrijs tot grijsgeel ze rusten op een witte steel op een viltig behaarde voet gele lamellen dragen lila sporen als het vlies scheurt glippen ze weg wind draagt hen naar een toevallige plek naar pakweg een barst in een voeg in de ronde muur van de vuurtoren…

Geen baken, geen vuurtoren alles gedoofd met ergens een moeder bij wie eeuwig gemis wordt geboren. Waar blijft haar hoeder, is iedere vrede afgezworen? Rust zacht mijn broeder!…

alleen vandaag ben ik het kind met ogen, niet vervloekt alleen vandaag behoor ik tot de toekomst en de waanzinnige visioenen die als lichtramen uit de wind vallen vraag over morgen vraag over dromen van duizend keren onschuld vraag of ik jou wil aanraken voorbij de golven, de meeuwen de waarheid en de spartelende vuurtoren vol introvert…

uitgevouwen getij -elk ogenblik beschreven- geen zoutige analyse opdat ik zou kunnen genezen van de stilte of van de watermannen uit jouw sterrenbeeld die met stukjes spiegelglas de verte van een rivier nabootsen wanneer ik blootsvoets dwars door het requiem van de wind naar de nacht loop en naar de allerkleinste trilling van de vuurtoren…

Ziet de dichter, vuurtorend boven zijn knisperend domein zijn woorden tussen de lijnen, de letters in het gareel? Lijden ze geen schipbreuk tegen de scherpe kantjes van het blad of vallen in ongenade door stormen van onberekenbaar cliché?…

De golven trachten naar de hemel te stijgen de vuurtoren prijkt met haar licht mijn waarheid begint bij deze dag ik hoop dat ze veel moois brengen mag.…

stenig, Geklapper langs mijn dichtgeknoopte warmte vesting, stormachtig geretourneerde asem van zilte geur, verstandsverduistering met een schreeuw vanuit de long, terwijl de zee me vraagt te stoppen met dit zielsgezeur, In ruimschootse verwardheid verdwaal ik, op een lange stortbetonnenlaan, tenminste, dat denk ik nog te weten, daar bij de vuurtoren…

De vuurtoren brand,en wijst hen de weg, naar een veilige haven,naar huis.…

Ik zie nog wel de vuurtoren, die mij de weg wijst, maar mijn hart laat mij niet aanmeren. Had ik nu maar de moed mijn anker uit te werpen en recht op mijn doel af te gaan. Ik mis altijd die ene zijstraat, die er mij zou kunnen brengen. Ooit kan ik misschien met een gerust gevoel terug keren naar het einddoel.…

De vuurtoren flitst naar me….. het is tijd tijd om te gaan, …verder te gaan laat nu de zee zich onbelemmerd mengen met jouw liefde in de oneindig deinende oceaan nimmer versagend… altijd in mij…. verankerd…..…

Tot de vuurtoren met inscripties weer verrijst malende wegwijzer naar de draaikolk van fortuin naar de tegenovergestelde richting wijst van de waarheden in vonken vloeibaar licht.…

Als een vuurtoren aan de oceaan Gelijk 'n adembenemend imposante sirene die mij telkens doet verstenen vast in het heden, nooit vergaan mijn schepen op de woeste zee die het leven mij heeft gegeven zolang ik haar, perfect in licht geschreven of in levenden lijve van dichtbij mee mag maken, een minuut of tien, een halve dag gelukkig met…

rondeel (zwarte ibis) een zwarte ibis in de polder van Huisduinen een winter lang in dezelfde sloot die smal was, maar blijkbaar steeds voldoende voedsel bood voor een vogel, zo ver gevlogen en zo groot zie, hoe de vogelaars met verrekijkers door het weiland struinen gaan over het pad tussen vuurtoren en volkstuinen een zwarte ibis in de…

Een cruise toetert door de geul Een rookkolom die afbuigt De schicht van de vuurtoren Als een zweefvliegende schotel Maar dan vleugellam Konden we maar mee…

Verberg me in mijn rustige krul die statig groeit en langzaam valt en wordt tot schuim; zit niettemin te waken aan voet van vuurtoren van zestienhonderdvijftig, wit als de nu afwezige wolk. Ik ben in vogel grijs en wit, leeg me in de krachtige krijs van meeuw en schollevaar.…

rusten in het zand waar pas nog kindervoeten dansten bonte fladderfiguren in een wind de hemel tegemoet die ‘t wanen liet wat meeuwen in hun vlucht verkondigden het fluiten horen over duinenruggen zeezout inademen en verte zien op schemering wachten en op vloed springend de getijden volgen tot waar in donkere nacht de lichtkegel van vuurtoren…

Denkend aan Texel zie ik de vuurtoren weer met zijn felle lichtstraal wel duizend keer in de heldere maneschijn met ontelbaar veel sterren en reuze veel gein zonder de rust te versperren al zittend in de duinen met overscherende meeuwen de zon die ons doet bruinen maar ook laat geeuwen komen we langzaam tot rust op het Noord-Hollandse…

Een rondje van boven naar de vuurtoren kijken en luisteren naar de golven die verhalen vertellen van de zee?…

Met regelmaat van enkele seconden zwaait een armvol licht vanaf de vuurtoren over ons heen. De wind gaat liggen in een dal, de avond wint het van de dag.…

Hemeljuichend ging tussen De Koog en de vuurtoren van Cocksdorp het heilige evangelie van start om ons nooit meer te verlaten.…

beeldspraak al ben ik dan onvolgroeid en bouw burchten op het zand van zwijgzaamheid om de vlucht naar zee te beperken ik zag dromen, gekust en uit het krijt gehaald, pianogolven wild boven de branding poëzie gesalonneerd in het hoofd en tot in de kleinste hoek aan de horizon ik zag wat ik bewaren wilde; als vonken in een vuurtoren…

Het einde van de maand staat als een baken, een vuurtoren, gestrand aan de horizon ? het moment dat ik kan aangeven helemaal klaar te zijn met BTW (voor nu), voor de klanten een held, geen nul met onderhanden werk.…

en zwemmen in grauw water, roerloos spert de reiger tussen plukken riet In de verte fietst eenzaam iemand zoals ik alleen hier loop Zicht op witte masten Een enkel autootje op de weg door het water Terug, aan de einder, de centrale met haar pijpen waaruit wolkenpluimen en wij warme huizen Altijd speur ik even of Urk en de witte vuurtoren…

'k Beklom de steile trap en zag uit raampjes van de vuurtoren de weiden, dorpjes, bossen, Brielle binnenwand'lend werd 'k verwelkomd door geblaat; er stonden lamm'ren op de wallen die met z'n allen me bekeken naast moeders die niet van hen weken. Een korenmolen torende boven hen uit.…

Een vuurtoren waarschuwt voor het vasteland. Hij telt de stralen, schikt ze naast elkaar en bouwt een aureool voor de hemel. Wit licht waarop hij wil schrijven, woorden die versneeuwen. Het is een waan, misschien een leugen om bestwil. Hier wankelen nu gekunsteld blokken metaal, vervormd, gedeukt.…

Al laat je lichaam het soms lelijk afweten, bovenin als in een vuurtoren straalt toch je geest. Nee, ouwe reus, je bent voor ons nog niet versleten. Wij willen, als jij wilt, nog heel wat jaren met jou door. Eén ding: hoewel je nog uitstekend de kranten leest, moet je wat doen aan de verbetering van je gehoor.…

vallen van septembernevels die de laatste bloemen doen verdwijnen achter leeggeroofde bomen vreemd is dit niet ieder uur belandt in het verleden of in de geluidloze afstand tussen waarheid en leugen; het graaien naar triomfen de grenzen van het mogelijke, de korte waan de belofte na elk bloeiend leven misschien zou ik een vuurtoren…