Alle inzendingen over Wachtend

Ik slaap dag en nacht in de ruïne, het denkbeeldige paleis dat ik zo graag voor jou wil realiseren, de wijnkelders, die ik het liefst tot het einde van ons leven goed gevuld zie, shit!, ik gun je absolute zorgeloosheid, maar vooral mij, naakt en beminnend volgens je idealen. Dat nu juist onze grootse liefde geen bedding vindt, vooralsnog,…

Diepvriesliefde dooit niet is temperatuurbestendig. Hard bevroren tederheid hagelt in mijn hart. Diepvriesliefde plooit niet en ontwijkt behendig al de zwoele narigheid van smeltend en verward. Diepvriesliefde kooit niet ze blijft steeds apart. Ellendig en inwendig vastgezet op wintertijd en ijzig koude smart.…

Angstzweet staat op uitbreken, zelfs mijn handen voelen klef. Twijfel maalt door mijn hoofd waarvoor ik altijd heb gevreesd. Kreeg ik van boven maar een teken, een beetje hulp, wat meer besef, dat men nog steeds in me gelooft, dat het nooit anders is geweest. Dan zat ik nu niet in zak en as, te wachten op wat had moeten zijn, naast een…

wachtend op de trein die mijn vriend weg zal brengen wellen tranen op.…

Ik ben de vrouw die alleen werd gelaten, die altijd werd verlaten maar toch wacht want ze verwachtte immer.…

in het angstaanjagende nu staat de radeloze moeder aan gesloten poorten in haar wanhopig wachten omhelst ze verbeten het ongewisse rekt ze de tijd verder en verder uit schuift ze het noodlot voor zich uit tot het kantelende ogenblik waarop niets meer hetzelfde is zwijgend torst ze de droefheid van het leven met zich mee trekt ze zich…

Als een maangodin Zit jij daar Bedekt door een Fijn kleed; Wachtend, Smachtend, Glimlachend!…

Gevangen, wachtend op de laatste trein. Strijd om leven of dood, wachtend op de laatste trein. Angst voor de toekomst, wachtend op de laatste trein. Hoop op bevrijding, wachtend op de laatste trein. Opeengepropt in een kleine barak, wachtend op de laatste trein. Wachtend om uitgekozen te worden voor Auschwitch met de laatste trein.…

Des avonds wordt een koudschuim traagsonnet Gebrouwen door de Bonte Korenaar Hij praktiseert nog op zijn Gouden Snaar Maar miste een twee pruimpjes naast zijn bed Hier liggen reeds zes regels voor hem klaar Een handvol fictie, niets is minder waar PS: voor DNA en Vrije Wil Zet ik bij dezen graag de kloktijd stil...…

Wachten op de weg naar huis, opnieuw naar huis, Upekka (1) betrachtend, wachtend, wachtend. (1) gelijkmoedigheid.…

Wachtend op een gebaar van jou Begin ik de dag opnieuw. Denk eens goed na lief, En weet dat ik van je hou. Ik voel me machteloos, jij bent in paniek. Ik geef het op, Wachtend in verdriet.…

Wachtend op later besefte ik: dit is het – dit is alles al.…

wij daar samen Overspoeld door gelukzaligheid Raken wij elkaar niet meer kwijt We storten ons in elkaars armen met de lemmet in onze handen Nu vloeit ons bloed te samen in de zee en het bereikt onbekende landen Niet meer wachtend Niet meer wachtend Sterven we daar”…

Hoe staat hij daar te pronken al is er nu geen zon; de blaadjes fier opgericht en wachtend. Rozerood als droomlied in de morgen en zonder groen, alleen maar tere tinten. Wachtend op wat komt:misschien straks sneeuw en buien, maar nu alleen de stilte van de morgen.…

Wachtende ogen zien de gedeelde dood met ogen die het geluk wilden begraven waar de grens elke herinnering armoedig maakt en wachtende ogen met staaldraad zwijgen en alleen met naamloze kogels hun gebeden zeggen…

Ondergronds water wachtend op de uitbarsting van waterpokken…

Als een priesteres prevelt ze bezweringen -- geduldig wachtend.…

Hoe moet ik uitleggen dat op een roze kussentje met vier roze kwasten in ieder interieur ieder konijnenhok voor mensen tussen oude meubelen en tussen nieuwe meubelen achter de tralies van ramen en deuren een hondachtige zit en groeit en meegroeit met behagen en zekerheden met het wel geloven en vergeten wachtend vadsig wachtend tot ze zo…

Woestijnen reiken horizonnen ver tot waar de prooi gestorven ligt als zand tot stof gemangeld ogenschijnlijk lijkt de aarde dood maar in de diepzee kiemt nieuw leven in het licht dat moeder aarde straalt het toeval neemt zijn kansen waar stort bui na bui op elke rotspartij tot kolkende stromen over kale akkers mossen kleuren al wat…

Hij, die aan het levend water danst zich optrekt aan de branding, volhardend door de stroming waadt en zich, de mens in de dichter niet kennen laat. Nog even een vluchtige blik achterom, de traan geschonken aan oneindigheid, de vlucht verwikkelt in een levensstrijd. De zwaan vliegt op, de zon onder en de wind toont zich een goede vriend…

Wachtend of toch niet de lente keert elk jaar weer heel nieuw en anders.…

Mijn hand zal u en allen van uw soort intens en zacht noch teder strelend raken. Ik zweer dan ook de goden bij mijn woord tot onze dag de liefdesdaad te staken. Mijn hart hangt kwetsbaar aan uw gouden koord. Ik zal de eed met heel mijn ziel bewaken. Nu is de liefde door een slang vermoord en heb ik een belofte moeten maken. Ik smeek de…

hart boven land hart boven de verstilde vlakte kalm ontwarrend de greep van ijle omstrengeling wakker bij het punt van uitkijk en terugkomen anders wachtend…

Verlaten op het zwijgende bed deelt ze haar lichaam met een gulle pijn. Bewegen is verliezen wat ze wil aanraken en bewaren met haar vingers die haar nog niet verlaten hebben. Haar ogen tellen de ogenblikken waarin ze haar leven ziet en de pijn vergeten mag. De levende tijd is haar vergeten toen ze steeds eenzamer werd en de…

vanaf de valreep wuivend je laatste roep, verwaaid, iets over spoedige berichten rakelings langs de waterlijn turensmoe m'n ogen slenter ik door regennacht in een kring van waternevel flonkert een toplicht naderbij maar blijft in z'n koers volharden laat havenhoofden liggen brengt geen bericht van overzee…

Wachten met de echo van de kou die alles beroert en laat antwoorden in dezelfde eenzaamheid. Wachten wat ik kan vinden en geloven mag als ik elke gedachte bevries en de tijd die mijn schaduwen volgt laat slapen. Met eenzame gevangen en bewaarde herinneringen die vragen waar ik eindig en alles vergeet mag als ik mijn koude ziel dankbaar…

Angstvallig belet de herder zijn schapen zich te wagen in dat geheime woud, vreest het doornige loof boven dicht kreupelhout. Wingerds om bomen hoort hij zuchtend gapen, spreken over drakenklauwen op wondergoud, kasteeltorens, waar duivelskunst feest houdt, kwade geesten, die hier vredig slapen. De enge wildernis weert ieder mens, klemt…

Het regent almaar; de beek zonder bedding stroomt door wijd water. Madeliefjes in de rijp: hard en zacht wit door elkaar. Wieden en harken: het kleine leven wemelt, vlucht weg of vergaat. In ochtendnevel staan bomen, half verzonken: ruige eilandjes. Ritsel op zolder. Ongedierte? Insluipers? Vogels doen hun nest. De kraai pikt…

Wie te luister ligt in 't woud hoort nu engelen fluisteren tussen de bomen Kom uit uwe nesten holen Allemaal! De zon zal weldra van achter de wolken stralend te voorschijn komen…

De stilte verdrongen met versteende gedachten aan momenten die geen aarzelingen dulden in de kou. De kou die steeds antwoordt met een eenzame echo. En een stem die geen warm gehoor zal vinden of het licht van de eenzaamheid zal verwarmen. Want de vragende tijd is verloren in beloften die geen kou verdragen. En geluk begraven waar de kou…