Alle inzendingen over Zee OR Zelfredzaam

Zweer de verbeelding af Op “vipspotting.nl” Op “graaggenomen gastjes” Op “tv-babes punt orgieland” Op “is-she-hot-or-is-she-not” Op “liever naakt dan niet gezien” Een belspel-del Mummie met de Mummelmond Een studienicht Beau de Boulevard Een Prima Film Sex en haat en kop eraf Een goed gesprek J.P. de bal-bla-balkenbrij Bestel een…

als zilverzand een V-formatie vliegers verjaagt de winterkou met zuiderzonnewarmte vanuit een hemels blauw het bruisen van de golven die breken op de kust het ruisen van de harten die ademen naar rust waar komen al die spetters die glinsteren vandaan hoe wuiven warme golven wat stilt een oceaan en wat schenkt zomerzinnen dan zee…

de zee is onbestendig wisselvallig als een mensenziel soms is zij grijs en ruw met zware deining een koortsachtig ongedurig spektakel en geraas beukend op het basalt om dan weer in een blauwe slaperige kalmte te verschijnen haar golven rekken zich traag naar alle kanten uit vandaag is zij een vlakte egaal als een meer…

En slechts ’t gewieg der zee doorzucht de vrede, alover de trage bomen en de adem van de lucht. De zee, en haar gedein door mijn bewogen longen… Maar neen: mijn loomt’ verdroomt de maat van alle maat. - o Zang van liefde en hoop: mijn zomer is verzongen, ’t gebladert’ staat verdiept en reeds met dood verzaad.…

Huis dat afsluit en dat kijkt: hart dat, onbewogen, hoort de zee die wast en wijkt vóor verzádigde ogen. In geen spiegel, gruwvol-eêl, 't beeld van een begeren. Al de beezmen zijn te veel om de grond te keren.…

de zon we varen nu heel snel vijf knopen wel trotseren hoge baren we zeilen nu al uren en het blijft maar duren met het ontwijken van alle gevaren de bemanning klaagt en de kapitein vraagt: wat hoop je daar te vinden en ik zei: daar… in de verte zie je de horizon en elke avond zakt de gouden zon in die grote blauwe zee…

o Zee, die mijne lip doorkeent met zout-kristallen waarin het volle licht van alle zonnen breekt; zand, bij mijn veer'ge zool breed-uitgestraald doorweekt, waar krijsend iedre tred doet duizend schelpen schallen; o tuimelende lucht, die brandt mijne ogen toe maar sluit ze op 't dansen van ontallig-vuur'ge bollen: ik ben van zee en lucht…

Het wordt mij droef te moede als ik lees Van violette heuvels in het zand En hopen puin van bergen steen op 't land Het tranendal van weduwen en wees 'k Zie liever Flora bloeien in 't decor Van Puy-de-Dôme, Dordogne en Lozère Ardèche, Haute-Loire, Vaucluse en Isère Van Franche-Comté, Savoie en de Côte-d'Or In koele meren onder…

============== Elvis kan ik heel goed nadoen vooral hoe hij in zijn bolle tijd - it's now or never - zingt op het toilet nog één middernachtelijke dubbele peanutbutter banana sandwich in het vet gebakken I'm so lonely I could die hij kon het niet meer aan om de koning van de rots te spelen geëxalteerd, gedrogeerd, geëxploiteerd uppers…

Publish or perish Had men mij wel gelezen? Steeds werd ik afgewezen. Van Meulenhoffs redactie kreeg ik zelfs geen reactie en ook de Tweede Ronde had mijn brief nooit gevonden. maar Het Liegend Konijn loog: bij ons moet u zijn! Uitgeverij Perdu vond mijn werk déjà vu. Querido schreef correct: u heeft niets dat ons trekt.…

Als uw poëziecriticus John Bayley schrijft over jonge personen die opkomen en schitteren als meteoren in de academische wereld, is hij zelf aan het imploderen en wordt een gapend zwart gat. Ingezonden brief van mrs. Val Hennessey, Lyme Regis. Wat bedoelt Bayley als hij dichters prijst die weigeren poëzie te laten klinken als zichzelf…

De koekoek is een dwangneurotische vogel als 'ie in een klok woont.…

wie ben ik vraag ik de zee sluit je ogen bruist zij en luister Ik luister naar haar komen en gaan naar 't kolken en stukslaan en 't vurig na-sissen van zacht schuimende uitlopers laten we stil zijn - zegt ze laten we samen laten we niets zijn laten we fijn zijn en pijn laten we alles zijn laten we - zegt ze laten we Zee zijn…

tralies en benemen me de adem Dit verstikkend grijs verwordt me tot een gevangenis het steenkoude lijkengewaad van de drenkeling Het bloed onder mijn ribben krampt en pompt, vermengt zich met het slib der aarde voor een heilig onderkomen Ik lijk hopeloos verloren gelopen De snode dood plast rond in dit visioen van Escher het doolhof zelfredzaam…

De zorg wankelt, de zorg raakt op We moeten zelf aan de slag Zelfredzaamheid voert nu de vlag Hebt u last van zere knieën? Ga eens op de weegschaal staan Mmmm, 80 kilo en u bent één vierenzestig?…

nog steeds deint zee…

Adem van de zee streelt het lichaam en de ziel je geeft je over in vervoering de euforie van geluksontroering heelt door haar macht de kracht want zij haalt alles uit de bron daar verdwijnt de grens die ik verzon in oneindigheid wenkt stralend licht het vergezicht naar kwaliteit van leven hier aan de zee vloeide onze liefde tomeloos…

plek Jij zit maar voor je uit te kijken en neemt af en toe een duik Daarna dep je voorzichtig de haartjes op je schedel In de bar vond ik je leuker al zat je wel op te scheppen over jouw huisje en het strand helemaal voor jou alleen Je liet jouw bruine borst zien Daar wilde ik wel op liggen en zelf ook wat bijkleuren heerlijk aan zee…

hoog opvliegend zand verontrusten mensen op de dijk wolken zweven snel voorbij de wind zingt een droevig lied “waarom geen respect” versta ik in haar woorden de middag kleurt van blauw naar zwart water klotst nu op het strand maar het komt niet allemaal van zee… de wind start volop met huilen haar weeën ze kan ze niet meer…

begeren De pelgrim droomt hiervan Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Het water stroomt weer uit de bronnen De pleinen zijn gevuld Je hoort de sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg nu oostwaarts Richting de Dode Zee…

horrorshow in het theater van de backstop van de brexit aan de Thames als Belgische bonbon met Brussels logo haar pleidooi, een voorstel slechts, een schamele fooi werd weggestemd en weer verdween een broze Brusselse praline - papieren tijger in een kooi Hoe nu verder, is de vraag die thans weer op de lippen brandt in Brussel, brexit or…

Sterk en krachtig op zelfredzaamheid gehoopt. vliedend in de tweezaamheid de oorzaak werd beloont. mijn krachten weggehoont Leef nu weer vreugdevol vol hoop heb ik herkent dat ik je al vergeten was mijn eenzaamheid de vriend. Veel dezer dagen kom ik nauwelijks uit de deur kwetsbare mensen leven ongeloofelijke sleur.…

Maar wacht dan totdat weer het wonder van die verstilde zee geschiedt en je de woorden zult ervaren: zoals het is, zo blijft het niet!…

toornhoog slaan de golven wat een immense kracht mijn hebben spieren getracht maar het zijn glazen wolven de tanden schuimen honger bloot in een wegstervende zon ik wou dat mijn hand groeien kon de greep is nog geen zeepstuk groot de zeilen ach, ze scheuren het is maar menselijk zaad zonder regen kan niets gebeuren toch is…

Sierlijke vogel Streel mijn ruisende golven Op weg naar de kust…

Ik loop langs de zee, voetstappen in het zand, net zoals jij voetstappen, in mijn hart achter laat..…

aan zee het geluid van de golven rust... zonder jou, alles verloren zonder jou, muisstil en dan plots,... niets meer…

opent en sluit haar bladzijden voor ons. paal 16: niets geeft ze prijs van wat haar aan deze wereld bindt, maar de zonsondergang is zeker achterwaarts gebonden. (sissend in het ijswater dalend) zo kussen wij boven het koude duinzand. de dag ligt op de rug de mensen gaan de nacht in. in hun verlicht knusse tenten. paal 16: niets.…

gestaag getik van lijn tegen vlaggemast wind brengt flarden van gesprekken weerkaatsing van zon op zee van jong op oud vreugdekreten vloeien over in een enkele schreeuw van een meeuw dansend boven alles uit in ongeordende patronen heen en weer terug herhaling en vernieuwing in balans…

de zee, het zwarte gat de ijzige massa die iemand helemaal kan opslokken en dat maar al te graag doet overdag een lief kabbelende vriend zoet als een koekje, braaf als een baby'tje maar 's nachts duister en wreed alsof boze machten heersen het zwarte kwaad die menig schipper deed verdwijnen.…