Alle inzendingen over Zij fluistert stilte

Die sluipende stilte voelt, Als een koude deken, Om je heen sluitend tot hij fluistert. Ik voel het steken. Dit verlangen is onbedoeld, Let niet op zijn gebreken. De gewetensvolle gevoelens zijn bedrogen. Door de aanblik, Van je ogen totaal leeggezogen.…

het sprookje van voelbare stilte en rust…

ik luister naar de stilte, naar de stilte om mij heen. zacht hoor ik de regen, tikkend tegen het raam. de maan schijnt door de wolken, en de wind fluistert jouw naam. ik voel me ongelukkig, eenaam, koud en bang. kan mijn tranen niet bedwingen, en ze glinsteren op mijn wang. snel veeg ik ze weg, bang dat iemand ze ziet.…

Ik luister naar de stilte, de stilte om mij heen. Zacht hoor ik de regen, tikkend tegen het raam. De maan schijnt door de wolken, en de wind fluistert jouw naam. Ik voel me ongelukkig, eenzaam, koud en bang. Kan mijn tranen niet bedwingen, en ze glinsteren op mijn wang. Snel veeg ik ze weg, bang dat iemand ze ziet.…

ik luister naar de stilte, de stilte om mij heen. zacht hoor ik de regen, tikkend tegen het raam. de maan schijnt door de wolken en de wind fluistert jouw naam. ik voel me ongelukkig, eenzaam, koud en bang. ik kan mijn tranen niet bedwingen, en ze glinsteren op mijn wang. snel veeg ik ze weg, bang dat iemand ze ziet.…

verdwijnen doodse stilte in rouwkaart verschijnen…

Dit is geen roep om hulp het is een moment van stilte waar ooit draden van eenzaamheid werden gesponnen fluistert nu de wind in mijn oren piekeren is een eenzaam zwevende gedachte wanneer mijn denken dromen worden zij die stilte vrezen hebben nooit hun hart gelezen liefde weerspiegelt mijn harmonie van binnen maar behoed…

Waar ik haar mag vinden fluistert de tijd woorden die haar stem laten ontwaken. En de wachtende stilte uitdoven met een melodie die dromen vult waar onze ogen elkaar weer vinden en dansen in momenten die elke echo van eenzaamheid uitwissen.…

Zijn ogen zien hoe merels liefdevol een nestje weven in het paars van de seringenboom turen dan stilte klevend aan de tijd die zwijgen traag verlengt hij glimlacht vaag bij de herinnering aan hoe mooi het was waarom schrijnt zijn verdriet misschien omdat ik stierf lief fluistert zij hij hoort haar niet…

Bladeren knisperen lispelen waarheden gedachtenloos Sssst, luister stil Deze troon op de heuvelrug wijsgeer van het leven fluistert ons bestaan ze deelt haar essentie in stilte voor heel even waarna wij afdalen met onze verhalen voortgaan…

luister naar de nacht hij fluistert in jouw dromen onhoorbaar en zacht enkel jij zal het horen het geruis van sterren oneindig in de stilte waar het verlangen van liefde weerkaatst in licht dat ontnomen aan het duister geschonken aan de nacht als een woord van liefde onhoorbaar op jou wacht…

Om je heen geluiden van de wind die fluistert het ritselen van bladeren een vogel die fluit fladderen van een vlinder het zoemen van een bij een beekje dat ruist Allemaal geluiden die samen uiteindelijk tot stilte leiden terwijl het groene mos uitnodigt tot rusten, slapen, dromen en vergeten wil je hier niet meer weg…

hij is een kunstenaar zo fluistert men een zanger of een dichter schilder ?…

met het laatste zoeklicht de stilte stilt het tempeesten --------------------------------------- uit: 'Van de roerloze woelgeest', 1993.…

en de rust zijn stilte gevonden heeft fluistert er een stem, ijl en wijd kom terug ga niet weg in een zucht van de wind ging jij heen en in de lente kwam je niet meer terug…

Streel mijn woorden in de stilte die je wilt dragen met de warmte die momenten laat slapen. Waar onze liefde in elk spiegelbeeld steeds mooier wordt en jij weer met mijn gedachten spreekt als ik dromen verlies die niet meer kunnen wachten. En de tijd fluistert wat ik wil verzamelen als jij weer dicht bij me ontwaakt.…

Het was oorverdovend stil tijdens de storm, geen beweging werd waargenomen, geen geluid eveneens. Het was oorverdovend stil tijdens je heengaan, niets bewoog nog, niemand sprak het was oorverdovend stil.…

zoveel stilte om van te houden als je vleugels krijgt je gehoord aangeraakt voelt zoveel stilte om te doorbreken als de bedreiging binnenin aanzwelt monddood maakt zoveel stilte om te aanvaarden als er niets is om mee te denken om van te houden…

Daar fluistert de wind heel zacht Waar onbegrip droeft en neersabelt in harde woorden daar zwijgt slechts de stilte in het goud Zachte stroom van liefde kabbelt in duizenden waterdruppels als regen op dorre bodem Dorstig drinkt moeder Aarde kwistig ontkiemen zaadjes en ontluiken bloemen in de mooiste kleuren Groene struiken wuivende…

Woorden, woorden niemand luistert niet indien geschreeuwd niet indien gefluisterd Woorden, woorden die al lijken te verdampen bij het verlaten van mijn mond Woorden, woorden niemand luistert niemand die het verstond…

verloren gaat mijn stem in deze koude wereld waar de damp van mijn adem tegen de spiegel aanslaat tranen wandelen rustig het pad der wangen af voordat het tikken van de klok mij vraagt of het wel goed met me gaat stilte fluistert in eenzame nachten waar zelfs jij in dromen verdwijnt…

Het riet ritselt en de wind fluistert door mijn haren, licht breekt de glas in lood stilte over roodbruine gewaden. Schuifelende blaadjes in een mozaïek van gedachten middag van overdenkingen eenzaamheid van dagen.…

vermoeid van treinen, werken en beulen kom ik aan op een vertrouwde plaats… mijn huisje de achterdeur draait open… een oase van stilte en rust begroeten mij uitbundig, een warme gloed omhelst innig mijn gezicht, een stille wind fluistert in mijn oren, ik kan nog net haar woordjes horen… vriend, wees welkom thuis!…

jouw stem in verlangen oneindig zacht alles blijft hangen tolt om mij heen een streling van woorden geschreeuw uit het hart fluisterende liefde weergalmt in de nacht en het duister breekt verzucht in dromen de stilte verloor haar eigenheid ontwaakt in mijn armen koester haar zacht de stem in verlangen fluistert heel zacht…

Ze heeft haar kind begraven samen met het stil verdriet niemand die het ziet terwijl ze blijven draven Ze zwijgt de stilte dood laat geen ruimte voor het lege ik ontwaak en laat achterwege te luisteren naar het bloot in haar ogen, te kijken naar het bloed in haar oor barrevoets in het slijk en afgeweken van het spoor Wat fluistert…

de nacht is zacht en zonder onderscheid ik weet dat je nog kijkt in het licht van onze liefde nog kijkt naar sterren in mijn ogen, handen die je warmte beloven in het wachten op de zon je fluistert om geen schaduwen te wekken de woordjes voor ons twee stilte luistert zachtjes mee zo wil ik met je praten uren hebben dan niets in…

Maar de stilte, ze fluistert dat je weg bent ...en ik deed niets ik zei niets geen woord Mijn handen reiken en ze zoeken of je hier bent. Maar de leegte, ze schreeuwt dat je wegbent ...en ik deed niets ik zei niets geen woord Mijn hart breekt en smeekt je of je terugkomt.…

je hart je onbekende beelden in, en hoor je voor het eerst je eigen ziel, je ziel spreken, zonder taal of woorden, god luistert en fluistert, vertelt je alles over de eeuwige oneindigheid, over alles wie jij was en bent en zijn zal, in een zuivere stilte van gedachten, onbekende, kosmische krachten onthullen wie jij was, wat is, wat…

Ik ben nog op weg en toch al aangekomen in liefdes stilte. De wegen kwamen tenslotte alle samen in de omhelzing. Als de weg weg is, is er de grote stilte die liefde fluistert.…

stilte fluistert zich open grijs en immer nieuw werpt mij in de spiegel, het onbekende plein van de dood schuld wordt een gewassen bladzijde mijn hand uitgestrekt, wit in koude regen want daar begint het vanbinnen ik zie noch hoor wat mooi is of dat wat mij verlaten heeft het maakt ook geen verschil aan het einde…