Alle inzendingen over Zwakte

Koude ogen in een vierkante kop Een ziel van dynamiet Je pen zo scherp als je geest Je streven naar oprechtheid Je zwakte voor een mooie jongen Je memoires Maken je meer mens dan wie ook In ieder geval mens genoeg Mogen jouw geaffecteerde stem en hoge lach Veelvuldig klinken in de hemel En moge er daar genoeg lieden zijn Waar jij je tanden…

Jij bent mijn leven en mijn warmte in de kou Jij bent mijn licht het fundament waarop ik bouw Jij bent mijn rozengeur en mijn maneschijn Jij bent mijn geluk mijn twaalf in een dozijn Jij bent mijn kracht en mijn zwakte ineen Jij bent mijn denken kent mij van top tot teen Jij bent mijn alles mijn komen en gaan Op mijn verlanglijstje…

Na een storm van kritiek uit andere partijen zwakt hij zijn uitspraken af.…

Dat allen de dood moesten ondergaan En slaap elke nacht een ieder inpakte Toonde hem onmiskenbaar vaststaand aan Wanneer hij zich gadesloeg in zijn zwakte Dat de mens zichzelf niet had geschapen Maar in afhankelijke vergankelijkheid Door evolutionair na te apen Uitgegroeid was tot een complexiteit Dit onwaarschijnlijk wonderlijke…

Een grote lege vlakte Ik kan niet precies zien waar het begint en waar het ophoudt Even bekruipt me een gevoel van zwakte Dit voelt namelijk niet vertrouwd. Dan besluit ik zelf een begin te maken Het maakt me ineens niet meer uit wat jij wilt Er is niet veel wat mij nu nog kan raken Want wat heb ik al een tijd verspilt.…

Wat doe ik hier, dicht bij gevoel dat mij totaal vervreemd verlamt willoos laat ik de boel de boel door droge tranen ingedamd blind voor waar wij ooit voor kozen moet de oude bloem verdrogen rozen wil ik, verse rozen op de stelen van mijn ogen toon mij tuinen om te wonen waar ik mezelf nooit meer beperk vrij om zwakte te bekronen alleen…

Het onweer komt snel dichterbij verlicht de schimmen aan de overzijde de donder knettert even oorverdovend het weerlicht verblindt mijn beide ogen en alles herhaalt zich nu ze zijn gesloten Dan zwakt het spektakel langzaam af vreemd genoeg is het nog steeds droog langzaamaan wordt het weer stiller ik kan weer kijken en ik luister Van over…

kwelt met gebaren en taal vernietigend het hart met sneden mijn huid verdwaasde waar heb jij gekeken waar gezocht daar domheid en geilheid toon voerden en woede is nu mijn woord uit toorn is dit geboren en in vrede zal het sterven zijn in het gras zal liefde liggen naast de stroom het hart vergeef de verdwalingen waar ik wist dat het zwakte…

hebben wij onze geest in kloven van `t sneeuw geworpen kennen dus ook de verrukking van zijn koude niet daarvoor willen wij niet heet genoeg als te lauw ontworpen wij kennen van de geest slechts vonken zien niet het aambeeld dat hij werkelijk is zwijgende blijft onze echte geest in de wreedaardigheid van zijn hamervonken liefde wordt als zwakte…

Ergens begrijp ik het wel een beetje Iemand moet het doen Jou vertellen hoe goed je bent Alleen zijn dat nou juist de mensen Die jou nooit hebben gekend Ooit komt toch wel je zwakte Langzaam maar zeker aan het licht Tot die tijd houd ik me op de vlakte Want nu ben je nog te veel op jezelf gericht Voorlopig laat ik je in je waarde Maar…

het toch Daar komt de twijfel, wie heeft de balans Je leerde van fouten herleefde de waarheid Erkenning van leven naar het pad dat je kiest Vertekend het even en wie heeft de wijsheid Je overdenkt wegen en merkt, er is niets Wie heeft de wijsheid en zegt wat er klopt Met een beeld van de wereld hoe jij hem ook ziet Je kracht wordt een zwakte…

Tergend traag zet hij een wankele schrede over de verzengend savanne, leeg en gortdroog een kaalgevreten paradijs zonder hoog of laag, zonder beschutting, nergens vrede turend tast hij naar de randen van de vlakte terwijl zijn rafelig spoor verdwijnt in zwakte Nog even blikt hij naar wat passeerde hij zou het, zonder aarzelen, zo weer doen…

Wat is het leven zonder kleur vraagt men niet aan een kleurenblinde de vraag houdt al het antwoord in: het zou niet echt de moeite zijn een kleur op zich vertegenwoordigt op zich wel een bepaalde waarde, de kleur daarnaast werkt erop in accentueertof zwakt juist af of rood of groen is om het even als wat men ziet hetzelfde blijft, geen…

Ik hou van je handen zo stevig en zacht, ik hou van je zwakte en ik hou van jouw kracht. Ik hou van jouw tranen en van jouw verdriet, ik hou van jouw ziel, die niemand ziet. Ik hou van jouw hart en van héél jouw zijn, ik hou van jouw liefde en van jouw pijn. Ik hou van je lichaam en van je gezicht je bent mijn muze, mijn minnedicht.…

die scheen… dus maak nooit meer de fout mijn stilte voor negeren mijn rust voor acceptatie of mijn vriendelijkheid voor zwakte aan te zien want na het couplet komt het refrein in toekomst… misschien…

Zwakte, ken jij dat ook minder waard, voel je dat geen ontzag, merk jij wel waarde is waarde, van wat Positieve negativiteit of negatieve positiviteit is er verschil ik weet het niet tot mijn spijt Depressie waakt om de hoek maak haar niet wakker optimisme komt om de bocht ik voel me een stakker Ziekte jarenlang kan toch niet de bedoeling…

Een zwakte belet het ontwaken uit oceanische droom: wachtende nachten zonder lichtbaken. Zal ik ooit ontkomen aan schichtige klemhaken, een aarzelend vrijkomen - zonder weerzien?-…

Ik gooide mijn haar los en mijn wilde krullen, Die de vrijheid vonden in de eindeloze lucht, Krulden en kleurden de hemel lichtoranje en Droom en werkelijkheid werden in aquarel verzacht In mijn dromen schoot je mis deze nacht, maar Je had me reeds geraakt in de zwakte van mijn hart Met vingers op de duizenden haartjes op mijn huid En woorden…

Zwoel zweven we naar hemelse lichten en leer ik door jou voor mijn zwakte te zwichten. Een vlinder zo zacht, een orchidee die lacht, vol zelfvertrouwen en kracht. Zo vrouwelijk en vredig, vol vreugde, zo vrij, zo voel ik me bij jou.…

Stil mij - stil de stem in mijn hoofd, ik hoor mezelf niet langer gisteren weerklinkt in elke hartslag vult mijn holle oogkassen met het zout wat mijn tranen toebehoort, ik huil niet En stil me met je handen door mijn haar omvat me met je lichaam, wees de warmte het bloed, ik heb je nodig mijn zwakte erken ik met gebogen hoofd al zwijg ik…

Die glimlach op jouw gezicht zegt alles over mijn gedicht je hebt het gevoel geschreven en in je ogen laten lezen de streling van je zachte hand maakte me warm en schiep een band je hebt me vaak aangezet tot daden me altijd met liefde overladen ook bij mijn zwakten gaf je kracht aan zaken waaraan ik niet had gedacht zo bepaalde jij de…

Het moeilijkste is zwakheid te tonen het zijn van warme handen, vingers die niet houden kunnen, knieën die omknikken, angstige ogen en, finaal de monstrans van zwakte: twijfel Gemakkelijk is het kracht te meten elkaar strelen en diep voelbaar zijn heet tot genotvolle uitputting; sterk als steppegras; groen, filigraan mooi zo is passie:…

huilend hart een hart dat verder wil een hart dat wil leven een bezetting in m'n geest houdt me vast eenzaamheid niemand die het begrijpt niemand die het wil begrijpen confrontatie met mezelf een huilend hart geen mensen willen dromen geen gevoelens willen zien 'je zwakte zal je sterkte zijn' hoe weet niemand wanneer weet…

Ben ik mijn eigen ik reeds voorbij is het geloven een zeker weten geworden brengt de twijfel mij in vervoering wil ik niet af van mijn zwakte Ik schoon mij in het regulerend water der tijden en zie nu de naakte waarheid in spiegelbeeld al mijn bewegingen sla ik gade ik ben mijzelf in die ander bespeur nu aandacht en doortastendheid mijn vragen…

regels die beter of niet passen afstand kent hij niet nog respect voor afspraak als anderen wegblijven ontzegt hij zich niet de vreugde van de zee waar die het strand kust in het winkelend publiek geeft en neemt hij ruimte als het hem passen wil grommend en grauwend ogen gevend aan domheid die dat niet snappen wil zijn sterkste zwakte…

Er wordt nog wat gepoetst: het chroom moet blinken, dat is hij aan zijn adelstand verplicht, de jonkheer is een aardig zwaargewicht die graag zijn viercilinderbeest laat klinken We schrijven vierenzestig, Nürburgring, de Flugplatz en het Schwedenkreuz genomen, na Breitscheid bij het steile stuk gekomen, zijn zwakte: voorsprong komt in het…

theatraal gebaar zoeken je handen mee vingers vinden pluizen als tijdelijk houvast wij tasten samen af of dat wat wij hadden nog kan vonken maar er blijkt slechts een zwart gat dat onontkoombaar groter wordt waarvan jij de randen pakt en meegaat in onzekerheid jij raakt jezelf kwijt verdwalend op de vlakte toch vind je in algemene zwakte…

de uitgeputte grond hij kent er alle kuilen, alle gaten bewaakt door vreemde zielen van soldaten herstelt de eens gevreesde mastodont van letsel opgelopen aan het front hij schrijft opnieuw, bij maanlicht, zijn traktaten argwanend schuwt hij alle oogcontacten een oude geest, een nieuwe martelaar hij kent geen twijfel en hij vreest geen zwakte…

Nostalgie met een nooit vergeten historische zwakte, gaat binnenkort tegen de vlakte. Geen protesten meer en geen enkele instantie is op gaan staan. Vervlogen oorlogsgeschiedenis in diep geworteld hout die straks in planken haar eigen weg zal gaan.…

Overtuiging is macht, arrogantie is echter geen kracht maar gesluierde zwakte en onzekerheid Zij met rugklachten hebben vaak een bepaalde blik in de doodse ogen, die levendig zijn wanneer wordt gedacht dat de zegen is behaald.…