Alle inzendingen over Zwart bloed

Een bloedrode streep Diep in mijn huid Er vormen zich druppels Druppels die via mijn hand naar beneden stromen Eerst langzaam, steeds sneller Rood, roder, roodst Bloedrood, mijn bloed De snee is gezet Ik voel de scherpe pijn Mijn huid is stuk Het bloed Het bloed is rood Bloedrood, mijn bloed Paniek, waarom heb ik het gedaan Waarom…

de pen streek neer zonder compassie bloedrood belasterden dodelijk krullende letters het argeloze papier de schijnbloei van mooie woorden kon onwaarachtigheid echter niet verbloemen slechts de achterkant van het gehavende vel draagt het gelijk de pen is leeggebloed in besmeurde handen…

rood verwant mooi bad serieus end hart de aderen missen jou, mijn lief…

Als bloed kruipt waar het niet gaan kan, hoe weet ‘n transfusie waar ie zijn moet dan?…

gezicht in reliëf naakt hiëroglief koel dood teken vlinder zingt vleugel gebroken laat later staat kraanwater vaarwel wij komen aan, en slopen die hel afval afvallig bastaard aanraken raak vaak klaas aast gierige gier stokken stook deze wereld dood gasmasker ook! wij kijken muziek zingt mensen kerken erkennen rood…

Als bloed kruipt, waar het niet gaan kan, zit het daar onder de nagels dan?…

Jij met je zacht teruggetrokken manieren Op de treurige lentedag Je bloed, in waarheid en deugd En wanneer het menselijk hart bloedt Het mooiste van allemaal Overwoekerd met leugens Als een donkerrode perfectie Bloed jij in de schaduw van de dood En vertelt me de woorden Die je vandaag of morgen Niet zeggen zou…

ik schrijf mijn letters in rood dichtbij mijn hart, waar dood en leven één zijn en ik laat de negatieve dag een overgang naar zonlicht maken achteraf kijk ik terug, de zegen van een priesterhand rust op mijn wang, en op mijn rug zijn woorden rust en liefde rond een kleine grot verwijzen naar het lot en niet – naar bange oorden…

patroonheilige... geen gezicht in spiegelbeeld, werkloos in zijn vak, smachtte naar wat mensenbloed in een resto op een snack!…

Het is als dobberen in een onbarmhartige oceaan, wanneer het hart begint te bloeden komen vroeg of laat de haaien aan.…

ik link zwart niet aan sterven de kleur die geurt naar lijken. ook zielen kunnen zwerven in 't wit, dat zal hieronder blijken. want zwart als achtergrond, bepaalt hoe andere kleuren zich manifesteren in en rond het heelal, een schitterend en waar gebeuren.…

Eens zal ik gaan tot waar de Ongeschonden Roos voor eeuwig bloeit, en schouwen in Haar hart, tot waar de zee van bloed zwart wordt van diepte: Mysterie, van Zichzelf gedragen, dat uit Zichzelf geboren wordt.…

bloed druipt uit de roos druppels duister stollen zwart marmerwit adert de angst het groen gesteelde leven breekt de knop verhangt tot rode dood…

Bloed druipt uit de roos druppels duister stollen zwart marmerwit adert de angst het groen gesteelde leven breekt de knop verhangt tot rode dood…

bloed druipt uit de roos druppels duister stollen zwart marmerwit adert de angst het groen gesteelde leven breekt de knop verhangt tot rode dood…

angst stinkt net als zweet bloed en lijken in diepe gronden zwarte fossielen van moorden tol van het slagveld tijd slaat op hol in stofwolken van stilte…

mijn hakblok druipt van het bloed karmijnrood plakt op zwart-witte tegels ik ben een kat met phoenixleven éen kop gesneefd doodt mij niet ongedeerd behoed door mijn Muze wervelt het woord…

Staat al langer onder schot voor langer dan het jaar is levend bespuugd, dromend bespot behoort tot de inventaris. Slaat de laatste band kapot de smaak van de abortus die spart'lend piept en hijgt tot slot in eenzaam lot berust. Onder god geboren daar is onder 't juk van het salaris de grijsbetonnen hel. Het laatste uur zijn lippen…

Zag ik mijn moeder in de zwoele zomernacht gekleed in roes van zwarte tulpen met in haar hart mijn zelfportret van hardwerkende handen en boog zij zich tot de kolkende rivier om het haar te wassen in het bloed van de wereld door de adem van mijn heimwee.…

Dik, diepzwartig zwart Milibaren van graniet Grijsgeslagen lagen regensluier Uithalen van verdriet Einder van ondeelbare nietsheden Lamenterend gekrijs van meeuwen Zwenken in waterwolken, in waterwolken Daar, waar weten op spijkerbedden rust Herinneringen zuchtend kwijnen En mijn bloed als stroop plakt aan mijn hart Dik, diepzwartig zwart…

doorn in mijn hand gevoed met mijn bloed hield de roos in leven niet loslaten een hand tekort voor wat moest steel en hand vergroeid versmolten onderhuids ontstoken ondragelijk de pijn met harde liefde ruk de steel uit mijn vlees plant de bloem in de donkere aarde en voed haar met het bloed uit mijn hand rood op zwart morgen schijnt…

het rode zwart van oude pijn verscheurt het hart van wie niet zijn met trager bloed dat zwaarder stroomt dan zoet dat nog van leven droomt ontsteekt de vlam die gaf en nam de rode gloed die nooit meer kwam…

Het bloed had aan je lichaam een metaalachtige geur gegeven krachtig, ijzer Als een barometer stemde mijn lichaam erop af Vier dagen liggen we afgedopt in bed aan elkaar te ruiken Zelfs het zweet dat ik uit je hals lik heeft de smaak van roest…

bedeesd voor een te grote toevoer blijf ik een blokje snoepgoed van eerst harde, dan taaie en zoetige substantie, veelal in een papiertje gewikkeld zoals een vlinderbloemige plant met de hand gewogen wordt is de beslissende vraag wat iemand doet ofwel men voost ofwel men vreet lieveling van een oogspiegelonderzoek…

Wij hebben hetzelfde bloed misschien dat je het daarom zo goed onder mijn nagels vandaan weet te krijgen…

Het gaat toch goed Met mijn bloed. Bij onderzoek bleek onlangs pas, Toen men de kleur aflas, Dat het niet rood maar blauw was. Ik neem u niet bij de neus, Want ik ben bloed serieus.…

Het zwarte laken werd haar van het lijf gerukt. 3. Ze weten het niet, want ze voelen het niet. De bron waaruit dit opwelt is een wond. Ze bloedt en men lacht. Zwachtel haar. Maak haar zacht. Dwing haar niet. Lach niet, stelp. Houd de stroom nauw. Tot ze in de monding de zee ontmoet. 4.…

In deze nacht meedogenloos diep en zwart en zonder troost in deze leegte waarin noch vraag noch antwoord maar kilte heerst en dood in deze ondergang moederloos en krachtenloos zonder iemand zonder iets daar stolt mijn bloed en sterf ik eindeloos naar geen bestaan... naar niets…

scherp snijdt het in zijn lichaam wonden schrijnen en schuren rusteloos draaien gaten vallen in de nacht zijn hart bonkt koortsig een dans zwarte vlekken eindeloos draaien in het donker stollen cijfers als bloed…

In verwilderd achterland plukte hij ooit voor haar de allermooiste kleuren vandaag plant hij zwart zaad met een duistere blik gedreven door intense haat ruikt hij alleen nog de geur van vers bloed het boeket is hij allang vergeten…