Alle inzendingen over aangetast

ontdaan de knotwilg aan de rand van het kerkhof hij houdt zijn stand nog op en het beladen hoofd recht aangetast de geweldige kruin waar leven woont kreunend in de westenwind het half gespleten hart de voet kronkelt zich in de oever vast een teentje is gedoopt in onbewogen water…

De beginselen begreep ik uit wat voor handen was uit hemelse bron er was een schaduw zonder verlangen er kwam zonneschijn zonder schaduw en in de stilte hoorde ik jouw naam onuitspreekbaar alsof er niemand jou kende was je alleen soeverein teder aangetast door sentimenten riep je mij naamloos terug in het verleden.…

Ik moest er een kiekje van maken niet synchroon van die overjarige, door de tijd aangetaste pracht-boom.…

Uitgeblust, steeds wankeler wordend, was zij onbetwistbaar te moe; haar bestaan was ernstig aangetast. Om de dingen anders te doen, moest zij in ballingschap; versmelten met de oneindig vernieuwbare bron.…

Hersens aangetast Door onzichtbare worm Steken van verderf Zwaar en zwart, Strijdend voor Herstel, zo dat Ooit mogelijk is, Waarheid die daag'lijks Welhaast andere verschijnings Vormen kent, en elke dag een Nieuwe lens die mijn Netvlies bewaakt Zonder dat deze ooit De enige, de echte, waarheid Aan mij door zal geven…

Het gevoel is aangetast je kunt jezelf alleen verwijten pijnzend achter schermen en je eigen stenen muurtje gifzwart is verlangen en heden.…

mijn spiegel is aangetast door de jaren waar ik nu in kijk is verworden tot doorzichtig glas, aan een loep gelijk, doch zonder dat hij de afstand naar mijzelf kan verklaren een schild dat niet meer weerkaatst en het innerlijke naar uiterlijkheden verplaatst door een filter die steeds grotere gaten vertoont opdat de werkelijkheid…

ik vraag om regen en sleep de goden uit een groter leven weg de wereld huilt een rivier wacht op ogen 't zwellen voorbij de stroom van het kwade wie vergiet het vergeven op lippen 't gorgelen van gebeden aangetast door verzet ik sleep de goden uit de eeuwigheid weg uit vuur en wapens…

Ares' kinderen horen zijn bulderende stem de uitgestrekte dodenlandschappen aangetast door weer en wind mensen verdwijnen ze keren nooit terug klokken verliezen hun greep op de tijd binnen en buiten de onschuld is voorbij oorlogen hebben geen ziel nietsontziend nemen ze alles af geen god komt er aan te pas…

Aan de hals van glas, gebarsten en door zoute dampen nog omfloerst en aangetast, een stuk papier, een vaag verbleekte konde. De boodschap sloeg me van mijn ankers: Woont er.... Woont er in jou nog iets dat liefde heet?…

zonder verweer is de mantel afgeworpen het boek tot papier aangevreten de verf tot olie verteerd aarde afgegraven tot het skelet van een schim zwarter dan, verlaten van door aangetast ontwijken ontdaan in onbedekte termen zonder weerwoord hoor ik mijn woorden zeggen luister naar stil zwijgen en blijven onbewandelde wegen onaangeroerd…

De beginselen begreep ik voor handen uit hemelse bron schaduw zonder verlangen zonneschijn in schemerstilte hoorde ik jouw naam, onuitspreekbaar alsof er niemand jou werkelijk kende was je alleen, soeverein en stoer teder aangetast door sentimenten riep je mij naamloos terug in het verleden de beginselen ontroerden mij jij was mijn…

als je even meeloopt vertel ik over de weg de meeste stenen zijn omgedoopt, dat is wat ik zeg nadat ik ze heb aangeraakt zijn ze niet meer als voorheen wat meer versleten, dieper naakt, het karakter hebben ze nog wel gemeen zo zal de kim, in de verte nabij, geen echt wonder meer kennen daarheen liggen ook aangetasten, voorbij het moment…

Dit eenzame huis, omringd door hoge eiken, aangetast door de tand des tijds, ...ik sta nu al een uur te kijken... Vervallen en leeg, het verwilderde gras, de gaten in het dak, ...het kapotte glas... Met ogen dicht zie ik mijn ouders, meen ze zelfs te horen, dit emotioneel beladen huis, ...waar ik zo lang geleden,..ben geboren...…

Hoe ik ontroostbaar blijf in deze zomertijd met de violetblauwe vlekken aan de hemel aangetast door weemoed die me overvalt als een te grote afstand als mijn verbrande kindervoeten zeldzaam als je bovenlip met de bevroren mondhoek als een potloodtekening word je langzaam zichtbaar met de dubbele vleugels met de ivoren schouder jij…

de drankorgel die is draaiende, hij draagt ( naast de in zijn aangetaste, verouderde brein geleegde flessen) ook nog 's een aantal kilo's in z'n rugzak mee -door de kille binnenstad- en het lijkt hem ook allemaal om het even te zijn (schijn?)…

In het land bij de rivier volgden wij de polderroute oude roeiboten aan vergane steigers stoere knotbomen aangetast door de zaag geen nostalgie kon ons bekoren in wat wij zagen zat een vraag hoe lang nog in een droom verloren daar in de polder van vandaag hoe veel nog om er bij te horen met vragend dromen in de maag door de polder…

GEDICHT VAN EEN ZENDER Bleek je teint Star de blik in Je ogen waarmee Je doelloos het Leven inkijkt Aangetast door de Onverwacht gure poollucht Eind maart is het in je Hoofd ook onder de Min-vijftien graden Gevoelstemperatuur En als je al woorden Spreekt dan verdwijnen Ze als sneeuw voor de zon, Amper uitgesproken of…

" De rimpels en de plooien in 't gezicht de verkleuring van ooit het rode haar verraden een gegroefd grijs verleden met kruiwagens vol ellende en ergernis welke als sneeuw voor de zon verdwijnt als de inhoud van een wijnglas zich een weg baant door het aangetaste lichaam maar wel de geest weet te bereiken en verrijkt met een verdoofd…

Wanneer een hartenkreet ter ziele gaat en net niet als NETgedicht wordt aanvaard is de ziel een tikje aangetast, net als het hoofd, alwaar de roerselen zich volbrengen.…

Ik bied haar fluisterende tegenstemmen op het aangetast gebit van mijn klavier, ik vang mijn grote kind nog in een uitgerekt accoord maar ga haar toevertrouwen aan de tegenwind.…

Hier zijn de duigen van een leven, aangetast door vuil en kou; een roes van bloed en spieren, vliezen die als schalen hersens droegen en hun idealen, zijn verdwenen in de grond. Tuig waarin de tocht een liedje fluit; koets van been onder de zoden vastgereden, ooit geledigd en vernietigd door de nacht; ribben klemmen als een deur.…

ellebogen als verweerde krijtrotsen erosie van huid en psyche schilfers dwarrelend op de grond slagveld waar nagels constant pulken celdeling onverstoorbaar doorgaat op mismaakte knieën aangetaste enkels en steeds die nagels laten bloedsporen na op ellebogen verweerd als krijtrotsen mismaakt ik kijk ernaar en voel de plekken op mijn…

Mijn gedachten zijn aangetast ze gaan continue op de loop dan word ik erg verdrietig is er dan nog hoop Men zegt dan, je zit niet goed in je vel nou ik weet het niet mijn gedachten bepalen mijn gevoelens is er iemand die dat ziet Daarom doet het vaak pijn als die gedachten negatief geprikkeld zijn zal iemand mij ooit begrijpen hoe gevoelig…

sterfelijk vertraag ik mijn verhaal het breekpunt zichtbaar wanneer lijnen aan kracht winnen, golven worden die ik schep tot schuimend lichaam er waait een gedicht uit grillig gevormd ook door het zilte aangetast mijn handen halen zich open aan de horizon versieren illusies met schelpgeruis opnieuw in deze volgorde van emotie…

jij denkt aan de ochtend jezelf nabij maar soms houd ik op met leven zet de wereld stil en het geluid uit zoek onderdak om de ongelijkheid in mij tegen de grond te drukken of wens een vogel die ik van buiten kan leren en in mijn buik trekken tot het schrijven, aangetast door de tweestrijd, een landschap neerlegt in het diepe…

twee torens gevangen in het licht vinden elkaar achter dikke muren aangetast door teloorgang van binnenuit met hoop aan ketenen gebonden, hun wereld is veranderd maar nog altijd onverdeeld het behoud van geborgenheid is de tastbare buitenkant, alleen op papier vergeeld.…

Politici, ze roepen over dreiging en zaaien angst voor wrede terroristen, voor bomaanslagen, samenzweringslisten, gevaar, waarom het volgens hun partij ging. Mijn vraag aan die controlegeile dwazen: Door wíe wordt hier de boel nou opgeblazen ?…

langzaam zie ik jouw schaduw verbleken alsof het contrast wordt aangetast door tijd en onzekerheid nog sprankelt je lach en lichten je ogen plaatst je teint haar vitaliteit vol leven en spirit in een jeugdig geheel in een fraaie acte de préséance pluk je weer even de sterren die je vroeger hebt gegeven van het firmament…

Maar ja, wat wil je, na zeven jaar windkracht tien was haar ankerketting geknapt, zwaar aangetast door roest. Daar dreef ze verder weg even ontroerd als blij. Hij bleef snikkend achter op de wal en werd schouderbreed getroost door de kapitein van het zusterschip: Stil maar, we vouwen wel een nieuwe, er is papier genoeg ...…