Alle inzendingen over aarde OR tijd OR weten/vergeten

Vergeten, een geweten. Gespleten in tweeën. Vergeven is daar maar wat is er waar. Wie zal het weten. Vergeven en vergeten. Het leven gaat door. Tijd voor 't avondeten...…

ik weet niet meer dat jij er niet was dat je nog niet bestond in de stilte van de nachthemel kan ik de aarde niet meer verdragen het kleine leven zal als de doden niet weerkeren rouwen kan ik niet in ijstijden is de lente een slechte leugen de winter eindigt niet je onschuld je tederheid kan ik niet vergeten in deze kille…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…

priemende dolk in je hartstreek Op de terugweg naar Londen bleef je kordaat en gecontroleerd je koers gaan terwijl je samen met een doordauwrussin en een aanhaakengelse de kopgroep vormde De Big Ben hamerde in je sportzetel en queen Elizabeth knielde voor haar bed tijdens haar middagdutje moge de beste winnen no mather if she is English or…

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

vliespoten, natuurlijk waggelen geeft een kolderiek effect stenen werden muren muren huizen dorpen steden het zou maar een aantal dagen duren, met een beetje pech een hele maand het duurde maar, het duurde vele jurken verslonden dat kleine ronde dingetje vergeten in het donker…

Door nevelflarden omgeven met opkomende zon uit het verleden komen beelden van een gelukkige jeugd, herinneringen aan weelde Een beschreven blad dwarrelt om zijn bestaan, echter meer ruimte brengt ook onzekerheden wanneer het vraagt om houvast los te laten Bomen omgaven mijn ouderlijk huis, in onze tuin liepen kronkelpaden vol met bladeren…

Waarom wil mijn hart niet geloven, wat mijn hoofd al zolang weet. Dat het de hoogste tijd wordt, dat ik jou vergeet.…

Ik vergeet mezelf te zijn te rusten in het weten dat alle tijden omvat zonder uitweg verlost van zoveel aards streven en nood breekt in de dood.…

in de onderwereld neemt Thanatos afscheid van zijn moeder de nachtgodin hij gaat op reis om mij te halen grondig snijdt hij een haarlok af ik weet het mijn tijd is gekomen de doortocht op aarde loopt dood zijn tweelingbroer Hypnos sluit mijn bange ogen en sust het vasthakende lijf in diepe slaap de veerman brengt me over de rivier…

Hoe te vergeten wanneer het licht terugkeert van zijn lange reis door de zwarte tijd. Zwart kan elegant, klassiek zijn warm is het niet In de kille kleur wordt liefde snel vergeten. Wat is er over zonder warmte op de lijven van de passerende menigte Zwart is lijden licht is vergeten zonder nog te weten wat te vergeten was…

het guurt in het laatste stukje ommuurd van het afgelopen jaar ze zuipen en snuiven kotsen ergernis in de liederlijke taal van poolse knopen op de hangplek met sensoren die witte gezichten uitgestreken oplichten het kansloos perspectief tekenen van de dief die in vergeten tijd zijn straf belijdt nog schoppen zij de flessen…

traditioneel van dagelijks eigen leven, waar bleef het onvoltooid verleden met zijn herkenningspunten opvallend geestig, origineel en levenskrachtig tot progressieve lievelingsversen van hedendaags vergeten tijd met kunst verweven...…

hierdoor ontfutselde de tijd zich aan de klok die dan toch met getoonde moed zich onttrok aan de vaardigheden die ik lang gelee met veel kennis zonder moeite me eigen had gemaak de nacht heeft goed gesmaakt…

De aarde straalt - Zij heeft een verdwenen Geluk in mijn ogen gehaald. Ik ben alles vergeten Wat ik zo even wist - Ach: wat is 't dat we weten? Wat is 't! wat is 't! Wat is 't dat we willen, Dan de kranke aarde in 't Zonlicht te tillen - Als een arm ziek kind!…

De aarde straalt - Zij heeft een verdwenen Geluk in mijn ogen gehaald. Ik ben alles vergeten Wat ik zoeven wist - Ach: wat is 't dat we weten? Wat is 't! wat is 't!…

Ik heb een steen verlegd, in een rivier op aarde, nu weet ik wat ik nooit zal zijn vergeten, ik lever het bewijs van mijn bestaan omdat na het verleggen van die ene steen het water nooit weer dezelfde weg zal gaan...…

Geef mij heden nog te leven vele dagen mijn liefde te bewijzen samen kennis te vergaren om na al dit aardse te weten dat zeker niets is vergeten wat onze liefde nog beperken kan de toekomst tegemoet…

Zijn we vergeten dat het as sneeuwde van vergeten zielen die tussen hemel en aarde blijven zweven?…

zou de lente nog wel weten wat het is om te gaan groeien zou de lente nog wel weten wat het is om te gaan bloeien zouden de vogels nog wel weten wat het is om op te staan willen ze liever blijven liggen of heeft de tijd hun snavel dicht gedaan zou de lente het nog weten of is alles al vergaan is de lente alles vergeten en zal het nooit…

Als vanzelf hebben we bezit van je genomen ‘t einde zal een enorme knal geven, als de laatste dag dan is gekomen, weten we hier: dat je was: om op te leven! Dat wordt nog wel eens vergeten als vanzelf geaccepteerd maar bedenk, elk mens is hier maar even nadeel is alleen dat men vergeet: Dat jij AARDE, gevoel hebt!…

Je vraagt me of ik het nog weet Hoe kan ik dat ooit vergeten? De tijd die we samen hebben geleefd Iets dat ik voor altijd zal weten. Je vraagt me of ik het nog weet Hoe kan ik dat ooit kwijt zijn? Lopen hand in hand Samen zo groot, samen zo klein. Ik hoor het je vragen Hoe kun je dat nu doen?…

weet je het niet meer of ben je het vergeten is het door de drukte in jouw hoofd of juist de afwezigheid daarvan dat je mij niet opmerkt ziet als je antwoord geeft aan mij een vreemde die voor je staat die je aanraakt met jou meegaat misschien weet je het niet meer of ben je het vergeten de tijden van weleer van ons samen…

Eindelijk laat ik dingen los die ik niet had willen weten Eindelijk kan ik laten gaan wat ik nooit had willen zien Het is tijd om voor mijzelf te kiezen en dingen te vergeten Egoïsme is iets ergs, maar als de tijd er voor is niet en bovendien Is het tijd voor mij om te gaan kijken Naar wie mij liefheeft en wie mij het liefst vergeet De tijd heeft…

Met het lot en maakbaarheid in een tijd die kortstondig is van aard... Weet men dat wat je hebt raak je zo weer kwijt. En is alles niets meer waard. Dan groeit het besef dat je van het leven er maar het beste van kan maken. Dit hier en nu op deze aarde, een planeet van onschatbare waarde.…

Oud worden is niet moeiijk, het is onmogelijk, men blijft het nadenkende kind, de popelende minnaar, de man, de beschaamde vader, maar steeds meer afgedane tijd begraaft zich in huid en lijf en leden tot alles is eengeworden met de dagen die zijn voorbijgegaan.…

De vraag is mag en kan ik je vergeten waarom zou ik en wanneer ik zou het niet weten Mag ik mij van jou verlossen waarom zou ik willen en wanneer de tijd zal het leren de tijd zal het oplossen Maar als ik het niet wil en jij toch langzaam naar de achtergrond van mijn gedachten verhuist Dan nogmaals de vraag mag ik jou vergeten wat…

van je ogen vergeet-mij-nietjes die zongen een eindeloze kus Ik zag je lokken golven in de tijdwind Het gefluister van de uren Het land was er nog in al zijn glorie maar brandend leeg zonder jouw aura Ik weende om jou om vervlogen dromen minder dan niets nu Waar is de tijd Ik weet het niet…

Je bent er al zo'n tijd niet meer En toch verschijn je telkens weer, Als iemand even aan je denkt Of je een moment aandacht schenkt. Niemand zal je ooit vergeten We hielden veel te veel van jou. We zullen altijd weten, Dat jij ons nooit vergeten wou...…

wie zijn we zonder herinnering geen mens geen wezen we leven dan letterlijk in het moment wat voor sommigen wordt gezien als het hoogste streven voor sommigen geldend als de ultieme wens: de zwaarte van herinneringen en leven even te vergeten maar wat als je in geen enkele herinnering meer kunt lezen wie je was of nu werkelijk…