Alle inzendingen over adagio

Dan op het wellen en flanken van hellingen En bij het ranken van welgeaarde Wijngaarden, rijpt het adagio voor klarinet. Instemmend blazen fluit, fagot en hoorn En strijkers een glissando van spiegelingen; Het timbre van het meer illumineert.…

hoe de dood geruisloos in je lichaam kroop werd zacht belicht in je witte huid en broze gezicht hoe je oude ziel als milde gloed vervloog blijft zichtbaar in een lege stoel en stille traan waar een geliefde sonate jou vaak kon bekoren de tijd weer stilaan verder tikt…

Dit is nu mijn adagio van verlies de trage opmaat tot realiteit van onmiskenbare stilte die voortduurt dat jouw aanwezigheid steelt.…

ik speel piano maar mijn vingers zijn te grof om zwart en wit apart te raken klink grijs in treurmuziek omdat mijn stemming dat vaak eist terwijl handen toetsen overspelig maken in zwart-wit gepaard slaan hamers hun staccato niet fijn besnaard hoor ik nu mijn adagio versla de brede banen rust een achtergrond die zucht…

- Over Adagio voor piano, KV 540 - Geen licht, geen uitzicht meer. Muren. Muren die niet wijken. Een hemel die zwijgt. Ooit een weg, honderd wegen naar het licht - alles loopt dood. Wat ooit bevrijdde, heelde, verzoende - krachteloos.…

in zachte tonen wil ik bij je wonen jij bent mijn muziek je klankt mijn kleur mijn antwoord is de geur waarin het voorjaar danst in lichte toets laten we lente komen genieten elkaars dromen we gaan niet voor finale allegro en adagio zijn te speels we hebben vele jaren in te halen nu roffelen de pauken en het slagwerk is gedaan…

musiceren oude woorden op cadans en slotakkoorden naar een opus zonder eind Hier dirigeren soepele walsen als een preluderend balsem in een opmaat naar ’t refrein Het allegro stemt staccato Op klavier en sopranino zweven noten orkestraal Compositie als gegeven voor ’n barokker, hoger streven maakt het denken lateraal Soepel eindigt het adagio…

Bach,’Adagio’ uit suite nr. 3 in D groot, bwv 1068…

Ik droomde dat ik nog een kind in smokum was, herkenbaar Gevallen engel, lucide in een stuk jeugdwerkelijkheid In 't duister tastend, welig tierend van diversiteit Werd liefdesband begeestering of emotional chantage Doctorea zong proud mary in wild ostinato De ballade van orange grove over een boze engel Adagio van vogelverschrikkers…

door het keukenraam herfstanemonen hangen in stervenspijn langs het drassige gazongras staat een grote waterplas Die wacht op wat zonneschijn D ‘avondwind rond bomen en hagen zijn lied is kermen en klagen neemt zieke blaren mee in hun graf terraslichtjes warmen de kilte wij zoeken naar rust en stilte sluiten een sombere dag in adagio…

Zojuist verloor ik weer mijn ziel aan Bach Adagio 'Concerto en ré mineur het heeft zoveel van verlangen en treur ben vaak door zijn noten en tonen van slag zoals hij gevoelig wenend meevoert langs het hemelsblauw klassiek gelaat van het schoonste wezen op aard, voel dan eeuwige droom die met liefde ontroert kom vrouw, waan der permanente…

Als een sarabande de buik Ontbloot zij en haar kleren Die hangen met zo’n lichaamseigen Aantrekkingskracht te schemergeuren. Het zal even zijn in het eeuwig Geweest, dat –juist met het hoofd omstroopt- Ontboezemend haar hals verscheen, Louter als parelmoeren naakt. Ontvlochten in die toegeruste Overdaad met een pols wat losjes Van slag…

erg aangenaam omdat zonder het donker er ook geen licht is ach is het gewoon een grap je leven afvragen en nieuwschierig blijven niet gaan zeiken over iemand z`n fouten hoe bedoel je geen inspiratie maar wees gerust, het is de laatste geschreven bij the servered garden ``the friends banquet`` van Jim Morrison en de muziek van Adagio…

kussen halzen, oren; fluisteren ondeugend lieve stoute woordjes Handen kroelen, strelen, voelen; tongen likken plagend, tintelend verstijven tepels, zinderend kippenvel Zijn vingers betasten venushaar; verkennen teder vulvalipjes, verborgen gleufjes, cunnilingus tot ze komt Haar warme zachte lippen zuigen; bespelen liefdevol zijn fluit; adagio…

Het adagio zet behoedzaam In, de trommels Zullen weldra Zwijgen Mijn fresco voltooid maar Is dat wat Ik heb Gewild? Langzaam stervende ritmes doen De helse schimmen In mij Doven…

De muziek kan niet stuk, dus iedereen mag er -- lekker op losslaan.…

Ik huil in dit romantisch klassieke stuk gaat het wenen nooit heen het blijft maar komen en raakt het diepste van mijn ziel en zaligheid en de eeuwigheid welke ook mij wacht dit stuk wat steeds tranen zal brengen welke ik telkenmale zal plengen me zachtkens en intens verdrietig makend over zoveel niet bereikt, niet gekregen afgewezen…