Alle inzendingen over adem mij de zee

Lekker meedeinen op het ritme van getij adem van de zee.…

Gevormd door de striemende wind de getijden zijn vervlogen Zacht adem ik over zee jouw naam golvend en zo bewogen…

Ik ruik in ‘t donker de zoute adem van de zee. robE…

De zee geeft me woorden ontneemt me het woord Woorden als eb het zwijgen als vloed Wat er toe doet? het gesprokene? het verzwegene? de adem van de zee? Woorden als pijnpunten, als grimlachen,glimlachen, omarmingen, kussen en wat dies meer zij Wat is wrang? wat maakt blij?…

Adem van de zee streelt het lichaam en de ziel je geeft je over in vervoering de euforie van geluksontroering heelt door haar macht de kracht want zij haalt alles uit de bron daar verdwijnt de grens die ik verzon in oneindigheid wenkt stralend licht het vergezicht naar kwaliteit van leven hier aan de zee vloeide onze liefde tomeloos…

adem van de zee streelde het lichaam en de ziel je gaf je over met ontroering de euforie van geluksvervoering heelde door haar macht de kracht want zij haalt alles uit de bron daar verdween de grens die ik verzon in eindeloosheid wenkte stralend licht het vergezicht naar kwaliteit van leven daar aan de zee vloeide liefde tomeloos in een…

ik ruik geen zoete avondlucht langs het pad dat oeverloos mij de verte aanreikt die ik toch nimmer had kunnen belopen er grenst tijd veel tijd aan de meerpaal van mijn schorre gedachten, want hoe zilt mijn adem ook de zee verwacht, drijven dijken als valse gronden door de sluizen van mijn knuisten…

LANGS HET ZANDPAD Langs het zandpad door de duinen waait het helm gedwee met de streek zuid zuid west het zand spoelt door mijn tenen kleeft een beetje als hoort het daar elke stap - ingezakt mijn voeten schuiven weerloos het zand - brengt mij dichter naar het midden de zilte zwoele adem van de zee…

Nu jij dit leest voel ik de adem van de zee de duinen waarop wij ooit ravotten jij bent het niet voor mij achter jouw stilte begint de horizon met dromen open jouw geest vol mooie beelden voor mij ben jij het nooit geworden achter jouw stilte lik ik mijn wonden.…

Proestend druipend voorover gebogen in de wind loopt hij op het melkwit grint Veegt de hangende tranen uit zijn baard terwijl het meisje voorbij galoppeert op haar paard Seizoenen komen en gaan het witte huis de bloesem stille boom onder de gouden maan De blauwe rivier ik herleef ze schilder met vrije adem de bruisende zee het…

van de zee…

Jij bent de vrouw die mij laat leven Jij bent de vrouw voor wie ik ben Jouw adem is de adem van mij Zee-O-Twee die mij doet leven Samen doet leven eveneens goed dat die ontmoeting adem geeft Jij bent de vrouw die mij laat leven jij bent de vrouw mijn steven ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Hoewel bespelen niet het juiste woord is…

van de zee die duinlandschap verweert ligt waterscheiding van aarde die de dagen markeert…

schone eenzaamheid waterruimte die het al omvat grijzende adem blauw getinte zee in zilverlamee vlakke zachte golven van winden ontdolven luchtende ruimte oogstrelende zichter zoute geur berichten ploegen watergolven aarde bewegingen rollend verglijdt de strijd in ontheemde tijd horizonten water voelend reinigende…

Toen blies uw adem, en de zee sloeg stijf, En open stond de donkre muil der aarde En slikte het alom gepantserd lijf, Des jagers die uw adem achtervaarde. O Heer wie blonk als gij in strijdbaarheid, O Heer wie ging als gij door de aonen Gij zwevende, die voor ons heeft bereid De uittocht door het land der Faraonen.…

Eergisteravond, na drie keer een volle maan ononderbroken continentaal, was de wind opeens gedraaid in zijn normale richting; de adem van de zee stoof over het land en ik snoof het zout dat ik gemist had en de geur van vuur in hout. Eindelijk tijd voor westerstormen brekende takken, krakende bomen, dwarrelsneeuw van blad.…

Veel koude ochtendnevel; adem van de zee het zoute gras belooft weer goede boter heuvels glooien nu nog tarwegeel maar avond kleurt al afscheid van de zomer Hij heeft de eend zijn nek gebroken gevild versterft hij in de vliegenkast niemand komt nu nog cider kopen appels liggen in de schuur te drogen Rook komt van brandend kreupelhout…

Hier in mijn hartboezem ruil ik jouw diepste adem voor de zee, die rode gloed van mijn naakte onderlichaam mijn lijf siddert doorzichtig door de gaten van het ochtendgordijn deze dag, al vroeg onder regen gedompeld is jouw lijf als een rots, bebost maar onbegrepen, laat ik je gaan ik was slechts tegenwind en geef je mijn nachtvracht voor…

bleef geloven jonge meeuwen en het licht werden opgetild tussen handen en je mond, zo mooi om te zien -slaap maar, liefje- ik wilde blijven om alles te begrijpen huilde en lachte om blauwe gedichten zoals ‘in morgen’ het woord werd wind en vogels wisten wolken -slaap maar, liefje- want jij kwam los van zee…

uit Voor elke Verloren adem Komt een nieuwe In de plaats Tot ze op zijn.…

Eenzaam in het schuim van de zee, hapte zij nog eenmaal naar lucht Hij stierf een beetje met haar mee, met in zijn lichaam haar laatste zucht.…

De ruimte is eindeloos, onze liefde eveneens, in de ruimte meteoren in ons leven eveneens, objecten kunnen botsen, ook dat doen we wel eens, maar de ruimte is eindeloos, dus onze liefde eveneens! De ruimte niet te vatten, in een hand of twee toch zijn onze afgestemd op 't leven van ons twee. Want de ruimte is eindeloos en…

Even vergeet je te ademen, omdat de bewondering voor de zee zo adembenemend is. De zee geeft je zuurstof en kracht om weer verder te gaan. Respecteer de zee in voor en tegenspoed.…

Adem in…adem uit Voel…… hoe het is om te leven zonder warmte van liefde zo koel Adem in…adem uit Leef…… neem me mee naar jouw wereld zorg dat ik het leven beleef Adem in…adem uit Leef en voel ……. alleen dan weet je wat ik hiermee bedoel………

"Val wind", sprak Mozes Yam Suf lang genoeg gedeeld ging de storm liggen…

Je wenkbrauw van goud is boog boven een oog als een groene zee koud je haar lokt in vuur en je wang van rode aarde uit de diepte het brood welt in huid en in melk en doopt op je tong en vertelt hoe je loopt voor de duur van mijn oog - dan eet ik van je, drink ik van je, dan adem ik je adem in en zink ik met de zee die me ziet verder weg…

het eiland drijft door mijn venster wiegt de zee koperen lijven geuren bloemen hoog de stad in oude steen leven doorgloeit de straten haar adem gonst verlangen drijft door mijn venster wiegt de zee…

de zee kent slechts schaduwen van wat er boven hangt of rusteloos op drijven blijft de zee neemt je eindeloos mee als je erin springt en loslaat los je langzaam op in water de gedachten waar je nu nog alle kanten mee heen dobbert worden één met de druppels ruisen slechts nog als de golven van een tijdloos eb en vloed adem in en dan…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

Adem in, adem uit zo hoort het te zijn adem in, adem uit het doet soms zo'n pijn. Adem in door je neus adem uit door je mond zo zou het moeten gaan het hele klokje rond. Adem in, adem uit het doet pijn op m'n borst het is de adem waarnaar ik snak het is de lucht waar ik naar dorst.…