Alle inzendingen over afgevlakt

Bovenkamer vol leegte Afgevlakte overgevoeligheid Voor de toekomst niets meer zeker Geest gepijnigd door de tijd…

in de loop van ongeregelde getijden kolkend weg uiteindelijk tijdenloos langs scheve vlakken schuivend weg uiteindelijk afgevlakt de loopse tijd is uitgedrift het schuinse vlak is afgeschoven…

ik heb de wolken niet geschoren dat deed de wind in onderkanten plat met donker afgevlakt mijn macht reikt niet over dag en nacht weet van de schemering was al vroeg het kind van iedere rekening speelde tussen zwart en wit wist van geen wijken grijzen zag ik niet zij hadden geen gezicht het naamloos land van gaan en komen voedde…

er stroomde veel water heel veel water dat de scherpe randjes behoorlijk heeft afgevlakt te lange winters temperde het felle vuur in mijn bloed berusting zette zich vast in mijn aderen de krachtige hopen van weleer waarmee ik dikwijls de zorgen als rotte vruchten van mij afwierp zijn geworden tot keiharde keutels die mij soms…

er stroomde veel water langs heel veel water zodat de scherpe randjes behoorlijk zijn afgevlakt de te lange winters temperde het felle vuur in mijn bloed berusting zette zich vast in mijn aderen de krachtige hopen van weleer waarmee ik zó dikwijls de zorgen als vruchten van me afwierp zijn geworden tot keiharde keutels die me dwarszitten…

omgaan met angsten en verdriet stemmen in mijn hoofd controle overboord emoties worden afgevlakt een zelfbeeld dat niet meer de hoogte inschiet demonen komen in tienvoud op me af een leven in een eigen wereld gedachtekronkels van buitenaf mijn leven uitgedrukt in een troostend gevoel een doorbreken van een patroon niet weten wie…

Jij fluistert zoals een robuuste pianopalm wat afgevlakt en afgezwakt door gipswit omzwachtelde liefdes die woorden die Jij fluistert zijn slechts hevig korte snikken bloeien vrijelijk in de lente op de achtergrond van de horizon aan elk regeleinde stotteren ze vloeiend en in uitgestreken vlagen de laatste druppels rijpe symfonie uit…

ik wilde hoogte was altijd gericht op onontbeerlijk licht heb talloze keren mijn stam gerecht tegen constante wind al als jonge loot vocht ik met struiken die woekerden in ruimte groeide snel maar werd afgevlakt door een hoog bladerdak toen ik dat overwon kreeg ik als vriend de warm stralende zon heb nog geprobeerd mijn bast…

ik ben het zat om te zien hoe leven wordt afgevlakt en ingepakt door codes van de media het is geen sturen meer maar pure dwang de hoeveelheid apps en hypes maken mij bang nog kan ik kiezen maar dat duurt niet lang het is een moeten met sociale uitsluiting als boete ik wil weer terug op mijn rug in de wei tussen hommels en bloemen…

je knipt bloemen uit verkleurde foto's maakt boeketten van die tijd de restanten leg je maar terzijde omdat het niemand verder spijt ze bloeien in het licht van alle kleuren de geuren zijn nog schraal herinneringen gaan weer leven in beelden met een nieuw verhaal de scherpte is afgevlakt tranen zijn verdwenen jaren schoonheid komen…

je knipt bloemen uit verkleurde foto's maakt boeketten van die tijd de restanten leg je maar terzijde omdat het niemand verder spijt ze bloeien in het licht van alle kleuren de geuren zijn nog schraal herinneringen gaan weer leven in beelden met een nieuw verhaal de scherpte is afgevlakt tranen zijn verdwenen jaren schoonheid komen…

Het ik gevoelloos Zo lang, te lang, Emoties die zich Niet meer lieten Kennen - Afgevlakt gevoel In een mens die zichzelf Verliest aan een wereld Verloren in schuld Asgrauwe hemel overdag Ondoordringbare nacht Een lange tunnel Zonder vluchtstrook Onbewust biddend Dat er aan het eind Van de tunnel weer Licht mag zijn…

nog zwaai je in een warm en rond bewegen maar de zekerheden lijken wel vergeten als los zand glippen zij door je vingers heen houvast biedt er op dit moment niet een toch straalt je lach en glimmen ogen de stem zingt moeiteloos in het chaos gedogen de ernst is afgevlakt die greep ons vroeger bij de keel en het nog kwetsbare…

jij bent ondeugend nog niet afgevlakt maar heerlijk transparant laat mij vol liefde schaduwen ook in je donkere kant glinstert warm in weerkaatsing van het hemels licht de jongste schepping straalt op je al paradijselijk gezicht maar als je ogen donkeren in het aanschijn van de hel rommelt donder flits de bliksem snel en…

teken aan zijn wand van aftakeling, spoedig voorbij de dokters spreken niet meer hullen zich in mysterie met te dure woorden veel ervan al vergeten nog voor goed en wel gehoord bereidt hij zich onwillig voor op de laatste gestuipte trekkingen onvolprezen zin te krijgen in het minimale van zijn zijn slecht tot in zijn kleinste vezel een afgevlakte…

zonder wind een hand die in bedaagde rust de opening vindt zelfs stilte houdt de adem in als dit onaangekondigde bezoek haar boodschap doet er is geen angst meer in het levenslang wachten wel een lach met de allerlaatste krachten als welkom om samen te verscheiden waarbij jouw wit mijn donker zal leiden het monumentale is al afgevlakt…

het is lang geleden dat ik dagelijks de zin verwoordde vanuit een divers perspectief is het zo dat mijn blik in het heden meer wordt vermeden, of is alles al vermeld, verteld over alles wat mij bekoorde ben ik afgevlakt, ingepakt, ingezakt, is de emotie vergrijsd is de dag enkel een dief op de loer, kwijlend wachtend, op een vruchtbare…

de zon schijnt fel door vlagen wind met kilte wolken worden afgevlakt in grijs jagen over land dat bang wordt voor de stilte nog grazen koeien in de wei en dartelen er schapen maar het malse gras is al wat moeilijker bijeen te schrapen in oppers hooi ruikt nog de zomer maar vogels in een vroege rui gaan al voortijdig…

als de waarde van mijn woorden tot het nulpunt is gezakt en de hoogte van de vriendschap door de tijd is afgevlakt is het tijd om te vergeten dat mijn naam jou nog iets zegt en dat ik ooit zal weten waar de oorzaak wordt gelegd als het verdriet om een verleden tot verbittering heeft geleid en het zaad van haatgevoelens opgroeit tot zinloze…

Als de waarde van mijn woorden tot het nulpunt is gezakt en de hoogte van de vriendschap door de tijd is afgevlakt is het tijd om te vergeten dat mijn naam jou nog iets zegt en dat ik ooit zal weten waar de oorzaak wordt gelegd Als het verdriet om een verleden tot verbittering heeft geleid en het zaad van haat gevoelens opgroeit tot zinloze…

Heb alles al gezegd en alles al geschreven Leeg ondanks alle ervaring en al wat 'k heb mogen beleven Gevoel steeds meer afgevlakt emoties geen pieken en dalen Vroeger was ik een "brenger" tegenwoordig alléén een "haler" Bang mijn gevoel te tonen bang voor een kans op geluk Tenslotte ging alles steeds fout en elke relatie ging stuk…

ik regeer weer over rotsen bergen zijn teloor gegaan dalen vol ontgoochelden idealen van hun glans ontdaan bloemen bloeien minder kleur ze knakken voor het sterven lucht verliest zijn geur zaden zullen nooit meer lente erven blauw klaart zomers helderheid het zinderen is afgevlakt kaalheid legt de schimmen bloot die troosteloosheid…

Van de bijbel herinner ik me vooral de vergelijking van borsten met druiventrossen, wat ik een vreemde vergelijking vond, want al die ronde druiven lijken niet op afgevlakte borsten en daarom was de schrijver van het Hooglied voorzeker een metafysische surrealist.…

beroering en geeft stilte in de eindeloze eb- en vloedbeweging woedend haten angstig schreeuwen tranen barstend uit verdriet liefde komend in het strelend koesterend beminnen dromend aan het vurig spel beginnen geven nemen samen dollen passie tot de top dat is nu gestopt er is geen hoogte meer slechts weidsheid om me heen emoties afgevlakt…