Alle inzendingen over afscheid van het lev OR laatste woorden

de weemoed die de woorden wijdt en sluiers legt over de dromen omdat de tijd nog niet gekomen, het afscheid niet genomen, de leegte niet ten einde toe doorvoeld is. Het moeten gaan en 't nog niet kunnen; de warme kleuren nog te fel de dagen vullen met hun gloed, omdat het hout nog branden moet en iedere adem leven doet.…

En ik begroef je, jouw lichaam in mijn bleke hand en ik bracht je naar je laatste rustplaats toe in de koude grond, mooi afgerond. En ik bleef achter, prevelend allerlei gebeden en woorden om in het reine te komen, hoe het zover had kunnen komen en dat ik weer afscheid moest nemen, maar zo is het leven, ik had het kunnen weten-…

Voordat iemand of iets de vlucht verstoorde, Waarna het vliegtuig wel leek uitgevlakt Was er met de bemanning nog contact, Historisch worden dan de laatste woorden. Niet dat het nabestaandenleed verzacht, Maar het is haast symbolisch: ‘Goede Nacht’.…

in zachte kleuren zomeren de rozen naar het laatste afscheid…

De muziek heeft mij in de greep omarmt mij neemt me mee speelt zo luid trekt me over de streep Om straks afscheid te gaan nemen onze laatste groet te brengen hoe kon het leven hem zomaar ontnemen Luidkeels zing ik mee met de gezongen woorden in mijn gedachten ben ik bij René Veel te vroeg moet je ons ontvallen Vele tranen zullen rollen…

een open einde in stille ontroering en gewijde stilte nemen wij afscheid voor het ontwaken is er een zachte en zoete rust het laatste zingen is een poort die langzaam dichtgaat in de doodse stilte is het nieuwe leven…

Adieu Jellie et bon voyage au pays d'or naar de binnenzee van een onvermijdelijk ooit…

straight ahead immer gerade aus en dan ineens die afslag naar links, rechts, einde rotonde or whatever...…

in het laatste uur voordat ze stierf schreef ze alles van zich af maar ook toen kon ze niet uiten waarom ze niet om leven gaf in het eerste uur na haar verscheiden las hij alles wat zij schreef en postuum nam hij haar kwalijk dat zij het antwoord schuldig bleef…

Soms komen woorden aangewaaid die ‘k zelf niet kan verzinnen; ze spreken over licht en vreugd en oeverloos beminnen. Maar er is ook de pijn, de last, het afscheid van geliefden, de duisternis, het dwaas vertoon en ook wat ons ooit griefde.…

kille woorden op een koude dag een bleek, wit gezicht starend in het niets het einde was nabij de dood alles is nu voorbij niets lijkt nog te leven tranen oneindig veel betraande gezichten mensen op weg naar een kille, open plek een plaats om afscheid te nemen afscheid van een mens…

haar zij heeft zij haar laatste adem uitgeblazen het licht ging uit, haar leven was voorbij Ik zag hoe haar kinderen braken hun lieve moeder was niet meer een eeuwig afscheid was gekomen een kus nog, voor de laatste keer.…

waar stilte ademt in de laatste tekens leven rouwt afscheid in het alom aanwezig zijn van pijn er is geen strijd maar een serene rust van overgave de hand voelt warm in bevestiging van samen nog klonk je naam in de herkenning van zijn laatste blik inkeer ademt stilte heel zachtjes sluit ook zijn gezicht…

hebben wij het eigenlijk wel begrepen dat niet alleen bloei telt in een mensenleven maar dat naast groei ook de laatste jaren vertrouwen en geluk een eigen koers gaan varen leren accepteren dat complexiteit naar eenvoud terug gaat keren en het vroegere ontdekken nu afscheid nemen is zij raken zacht aan leven mompelen woorden die…

Het piepen van de wind doet de stem verstarren in het vriendelijk gebaar van de ochtend als ik ja knik tegen het leven roep en rijk me de hand vergeef me vriend stuur me bloemen of steentjes om bij te dragen aan het gewicht dat drukt de laatste bloedspat van uitgewist leven kus me dan ten afscheid…

je hebt is lastig door het verdriet van het gemis We kunnen de klok niet terugdraaien, het is zoals het is Had ik maar…was ik maar…het heeft allemaal geen zin Dit is het einde van een leven en voor ons een nieuw begin Haar laatste blik in haar ogen zal ik nooit vergeten Woorden waren niet nodig, “ het is goed” liet ze weten…

moeizame woorden verlaten mijn mond die nog droog is van dat vele praten mijn hele leven gepraat niemand ontroerd maar nu... weer praat ik iedereen ontroerd koude tranen waarom? mijn woorden heel normaal afscheid voor altijd…

De schoonheid is tot troost gebleven al is er droefheid, leed en pijn en afscheid, onvoltooid dit leven maar ’t heeft niet anders mogen zijn. De wind schrijft woorden op het water en ’t licht beweegt als baldakijn.…

Toen de vlinders al fladderend in de late zomer waren verdwenen, werd het stil, oneindig stil. Stil werd het in mijn huis en stil werd het in mijn hoofd. Het dagelijkse rumoer kon daar niets aan veranderen. Het werd stil, oneindig stil om beter te kunnen luisteren. Overal op zoek naar die dierbare stem.…

Toen zij een kind het leven had geschonken en met haar man de baby goed bekeek, werd zij ineens knalrood en daarna bleek en híj dacht: dáár ben ik mooi ingestonken! Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Mijn laatste woord is: "Hoop!" Want hoop doet leven.…

Licht, jouw maan lacht sterrewit, pure liefde vangt het zwartste zwart jouw laatste nacht Gekist, blank eiken leven in ringen sterk en krachtig jouw laatste reis Ooit, die foto ja, rode langstelige rozen bloeien langer dan jouw afscheid dag lieverd ...…

Maar de wil van de laatste dubbelganger in ons: lichtvalk of elk ander woord, zal geschieden. Is geschied. - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- -- -- -- -- - uit 'Variaties op een afscheid' (1956) van Hans Andreus (1926-1977)…

Hetgeen ik zag heeft mij erg bewogen, wat kan het leven meedogenloos zijn. Maar jouw krachtige hand bij het afscheid nemen, heeft me toch ook weer meegegeven. Dat de mens die het ondergaat, tot de laatste snik zijn mannetje staat.…

Wanneer ik daar door dat laantje loop stil mijmerend over de vergane dag met zachte stap, dat bergje oploop, steeds nader dichterbij... dan denk ik aan jou mijn liefste dier, slapend in het zilte gras, slaap rustig, slaap zacht, onze herinneringen blijven daar waar geen mens weet hoeveel jij voor me was... Hoeven lopen over je vergane…

Goed, dan weet ik dat Jullie zijn met z'n drieën, zie ik Ik wil graag met jullie kennismaken Dit voel ik dus bij het afscheid, Elisabeth Is dit alles? Dat moet ik wel zeker weten Ligt er niet nog meer in een hinderlaag te wachten?…

de zon gaat onder maar weg is ze niet ze blijft ons verwarmen zolang wij met liefde de wereld omarmen laat mij die zon zijn elke dag laat mij je troost zijn ik zend je mijn stralen mijn eeuwige cirkel mijn groet mijn zonneschijn…

het is zolang geleden dat ik jou voor 't laatst heb gezien dat ik afscheid heb genomen is vandaag 'n jaar of tien een paar dagen ervoor gingen we (voor mijn afscheid) iedereen nadoen oh we hebben gehuild van 't lachen prachtige dag was dat toen tot een paar dagen later jij niet op therapie verscheen je had jouw eigen afscheid gekozen…

Het aandacht vragen van de telefoon, krijgt een rituele klank, voor afgaand aan een omfloerste stem, het beperkt me eeuwen in een seconden lang moment, realiteit in eigen bestaan, dwingend in hun moraal klinkend als metaal, de exacte tijd is opgesteld, duidelijk, schel en digitaal, hebben ze het eerste - en het laatste woord.…

Zo ver buiten alle waarden in burgernummers vastgelegd ver van huizen en van haarden heb ik het laatste woord gezegd volg mij in het spoor der paarden bezing mij als een boerenknecht die in leven niet kan aarden omdat zijn grenzen zijn verlegd wuif mij uit in rieten kragen waar onze liefde is bevrijd ik zal alle lasten dragen van onze…