Alle inzendingen over aftakeling OR slijtage

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

Mooi de zomerweg En verscholen tussen Vele bomen Een verpleeghuis Woonbestemming voor Vergeetouderen Leerplaats voor jonge mensen In`t smetteloos wit Confrontaties met aftakeling Geur van diepe wonden De dood Ontroostbare familie En toch moeten Goedkoop Jong In`t smetteloos wit.…

slijtage hoor ik keer op keer Mijn laatste wens is thuis in alle rust te verscheiden vooral medische noodgrepen te vermijden Genoeg is genoeg Het is mooi geweest Laat mij nu maar gaan Ik ben niet bevreesd!…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

Voor onze aftakeling een teken: doof de zomer nooit met gebreken.…

voel je warmte voel je kou voel je lijf voel je haat voel je pijn voel je aftakeling voel je einde dan ook voel je begin voel je zin voel je leven voel je liefde voel je doelen voel je gloeien voel je voelen MENS GESTOPT MET ROKEN…

Geen lijden en dood, geen aftakeling, verdriet, maar echte liefde. Mijn kreet is simpel, laten we samen leven in pure vrede. Laten we samen het paradijs beleven van niet meer alleen.…

De aftakeling van lichamen en geesten, dat is niet leuk hoor. De blijde boodschappen verdwijnen in de mist van weemoed en wanen. En toch die jubel om al dat positieve van leven en dood. Om al die liefde die iedereen doet stralen op hoop van zegen.…

en in de laatste avonden pleegt het oog zichzelf te verraden; Het zalven, loochenen en het plooien de wenselijkheden van de onafwendbare aftakeling de blik definitief naar de geboortegrond in gene zijde vertrokken en wij mild smalend het wrak te zien van de laatste uren de herinneringen slechts afgemeten aan de laatste exploten…

op deze vloer heb ik gelopen gedanst gezeten en gestaan ook heb ik er op rondgekropen toen mijn man in woede was gegaan ik heb er mijn kinderen op gedragen gelachen gescholden en gehuild hem geboend in lengte van dagen wanneer hij bestoft was en bevuild je ziet de slijtage en de afdrukken een diepe kras van vallend glas de putten van wat…

'Madame, mijn spaken zijn gekraakt sinds ik hier sta, mijn zadel raakte kaal, mijn stuur lijkt nog wel stevig maar ik sta aan de brug geleund voor eeuwig. Daarom, Madame, wil ik u vragen het roesten samen te verdragen want ook het slot dat in mij knijpt grijpt ons dan beide tegelijk. Mijn bel begint zelfs te verruwen laten wij samen zijn…

De vrouw ligt op de bank en zegt: ik ken dit niet weet niet wat me overkomt kon toch altijd alles zelf ging toch iedere dag naar buiten Kijkt hulpeloos om zich heen ogen leeg dan weer helder Ik ben blij je te zien mijn broer - mijn zoon - broer hoe zit het ook alweer Ja, mijn zoon, mijn zoon Ik houd zoveel van je…

van die dagen uit een grijs verleden die hem zo nu en dan nog onderhuids betasten bij vlagen strelen van die dagen die hem soms nog laten verwijlen in verloren jaren die zijn bestaan ooit met fierheid kleedden van die dagen die stiller en eenzamer worden, geen uitzicht meer baren gaandeweg zonder hem verglijden…

zonder verweer is de mantel afgeworpen het boek tot papier aangevreten de verf tot olie verteerd aarde afgegraven tot het skelet van een schim zwarter dan, verlaten van door aangetast ontwijken ontdaan in onbedekte termen zonder weerwoord hoor ik mijn woorden zeggen luister naar stil zwijgen en blijven onbewandelde wegen onaangeroerd…

ja, er is nog ruimte tussen vloedlijnen en wassende maan nog tijd te gaan, stranden te struinen, te verstuiven als duinen, totdat we verliezen in verdwalen het lichaam mank gaat we grond en ogen met sterfhout behangen wennen aan vocht uit verse wonden, wennen aan de bres in de haag troosten met snoep dankwoorden spuien…

daar staat ze, gebogen als altijd in haar blauwgeruite schort en veegt met blote handen zwarte aarde in de hoop dat groen opnieuw geboren wordt ze ziet niet om, graaft dieper trekt brede voren in het land plant haar voeten tussen de regels en poot piepers in het rulle zand kijk, ik heb ze allemaal op een rijtje het is de wereld, de wereld…

Laten wij al afscheid nemen, nu het niet moet, nu het nog vrolijk kan. Wij zijn niet donker in ons drinken deze wijn deugt niet om wonden mee te wassen, het zijn geen zorgen die onze gezangen hebben ingezet. Houden wij het weerzien warm en bezoeken wij elkaar alleen in de herinnering. Laat ons met honger nog van tafel gaan, verlaten vol…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

In hun slijtage waren ze complementair. In de liefde, mekaars spiegelbeeld. Zij bleven in leven voor elkaar. Zij werd ziek en zei tegen haar schat: “Man wat word ik hier verwend”. Haar glimlach nog zo mooi, haar wang zo zacht als bij die eerste kus. Een paar uur later gleed ze weg.…

is zijn dreiging aan de onderkant onzichtbaar of soms in schimmen wanneer je die grootheid wil gaan beklimmen alsof je steeds weer tegen het onderbewustzijn opbotst waarvan je dacht dat het er niet was toch rondom de rots is daar het mysterie water dat zacht met nog groter gezag bij elke klots levert zij verandering de slijtage…

uitgebouwd met melodieën en partijen het eerste boek met trom en kleine fluiten wij speelden toen al buiten pas later kwam het grote front met twee bewegende herauten de kop stak hoog in blauw slinger nog op armkracht mijn spieren wekten veel ontzag nog heb ik alle boeken thuis wij delen in muziek het leven tot mijn rol het door slijtage…

Water is de oplossing tegen dof roest is het rotten van futloos kaal dat blauwgrijs begon zoals metaal zonder pardon tint tot rood stof Verwittig het niet met hamerslag ontzie het ijzer van kleurloosheid ook al raken de strakke lijnen kwijt juist in corrosie blinkt jaar tot dag gesprongen gaten vallen -niet te lassen in `t zwakste deel…

schittert ontstaan in licht van verlangen opent een mond witte kristallen gloren daarin sprankjes hoop passen en meten een hechtere vorm gedragen in de verorberkom tot op zonnewende kaatst het licht in lach over en weer buigt een prisma verleden tijd keert witschijn om in eindigheid vlakken getuigen van slijt in gele…

gekregen in '86 dop vervangen in '91 houder vervangen in '93 clip vervangen in '98 dop opnieuw vervangen in '02 gouden pen vervangen in '07 met deze pen geschreven in '09 alles anders alles hetzelfde ------------------------------ uit 'tellen en wegen', 2011…

Magistrale ogen verblinden mijn gezichtsveld. Ze glinsteren zoals alleen jij in mijn leven telt. Niet zoals die eenzame dagen in mijn dromen Dat je zonder kloppen door de deur zal komen. Mijn neus droomt over wat hij continu weet. Eigenlijk is het beter dat ik je parfum vergeet. Met de zintuigen door tact en tast is er hoop. Maar zo lijkt…

k ben mijn eigen rolmodel want beter is er niet defecten zijn recent hersteld thans ben ik een hele piet gevormd in hemel en ook hel wordt elk door mij bediend verlangens in een duister spel bied ik aan ied’re vriend maar ook vriendinnen help ik wel zodat ik allerwegen dank verdien die zorgen hunnerzijds ervoor dat ik niet aftakel…

Ik weet nog geen raad met de aftakeling van mij en de wereld. Wat heeft het voor zin te leven, als het sterven leven vernietigt. Alle geloven, godsdiensten, levensvisies tobben daar nog mee. De theologie poogt oplossing te geven: het godsbewustzijn. Een religieus humanisme geeft een beeld van soort paradijs.…

geluk overvalt als een havik boven de canyon cirkelt aftakelende moederbomen andere bomen beschermen zolang ze kunnen twaalf ransuilen samen wachten op de schemer het dichtgevroren ijs kreunend kraakt koperwieken en ganzen overvliegen de geur van een regenbui na een droge zomerdag we gebutst en lachend in een weiland…