Alle inzendingen over alleen OR moegestreden

Agentje pesten is een oude hobby De provo’s deden dat al lang geleden Maar heden is de ‘plietsie’ moegestreden Niets helpt hen meer, geen mens, geen enk’le lobby Het zware pesten is echt niet van gister Maar ditmaal is de pestkop een minister…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Wat liefde en geluk moest zijn werd vooral immens veel pijn Zodoende slechts na een paar jaar gingen wij moegestreden uit elkaar En nu de knoop dan doorgehakt is merk ik dat ik je nauwelijks mis Want nu je me niet kunt domineren voel ik het ware leven terugkeren…

Moegestreden bewandel je een route een kaart brengt je niet altijd daar waar je voor je gevoel zou willen zijn weet u soms de plek waar ik wil zijn? Telkens weer kom je bij mij terecht maar blijkbaar kan ik je niet die voldoening geven waardoor mijn beste advies nu luidt vraag ook een ander eens de weg…

Ben ik de enige Vraag ik me af Die vaak terugdwaalt In het verleden Denkend aan de mensen En het plezier Dat alles gaf Brutaal en fel Zo jong, vol vuur Nog lang niet moegestreden Is het raar Om te erkennen Toe te geven Recht te doen Dat het zoveel charme had Het leven In die tijd van toen…

kijk je me aan en je vraag waarom waarop ik geen antwoord ken alleen dat ik meer dan ooit van je ben gaan houden ik laat je los nu en samen met ons zoontje kies ik een ster een heldere zoals jij en ja mijn liefje er zal nooit iemand zijn die zoveel als ik van je kon houden…

gewiekt en moegestreden, ieders korte reis door volwassenheid vergeten. (Volwassenheid vergeten, spelend, zwevend in hun ijstijd neergestreken.)…

Zo lief en aanhankelijk zo vrolijk en spontaan Ik kende je als hartendief zo jong zo ondeugend Zo geliefd heeft die waardeloze ziekte je de das omgedaan Het ongelijke gevecht, moegestreden ben je vandaag op Zestienjarige leeftijd overleden. Dag lieve meid, dit kon je niet winnen, ‘t was een ongelijke strijd!…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Nou, Hillary blijkt nog niet moegestreden Zij heeft zich weer tot kandidaat bekend Ik denk dan is dat echt haar diepste wil Of heeft het ook iets van revanche op Bill En ook: Ik zou mijzelf zo’n tropentijd besparen En vrijheid houden in wat rest aan jaren…

de verloren zoon tijdens jouw leven hoe zwaar de geboorte zo bijzonder toch raar kun je dit allemaal verwerken hoe sterk ben jij dan wellicht moegestreden dit komt er toch van toch lees ik in jouw strijdvaardige ogen enig schitterend licht hopelijk in het paradijs een eeuwig samenzijn wellicht…

in het voetspoor van gisteren kwam ik het tegen, radeloos ontdaan met kille stappen verder gaan lijkt goed geraapte moed versiert mijn hart het klopt in alle staten buiten, boven straten hangt de dikke mist van een gewist verleden moegestreden ligt het nu in al mijn zwarte gaten…

Sylvia Sylvia, open je ogen jij schone deerne jouw lijf zo geknokt toch heeft het je bedrogen Sylvia Sylvia, sta nou op veertig jaren jong in de bloei van je leven gebroken in de knop Sylvia Sylvia, moegestreden omringd door een zee van zonnebloemen en geliefden zachtjes uitgetreden…

Het hoofd is moe, het hoofd is leeg, het lichaam opgebrand, het lijf is moegestreden. Bewaar wat ik achterlaat, koester mijn erfenis. Heb haar lief, vul haar aan, als wapentuig in een eeuwig durende strijd. Maar laat mij gaan en kom mij vooral niet achterna. Ik zal opgaan in de morgendauw, glinsterend, verblindend als de zon……

(met dank aan Scientias voor de foto) __________________________________ Op een zomerdag zeg ik je alleen maar dit Zeg mij geen gedag ...de herinnering leeft in de binnenzee langs de savannegroene rivier waar het universum antwoordt met de stem van het leven... Zing van de man Leef!…

waar witte anjers zich langzaam sluiten de merel zijn lied als ode schenkt aan het veld der doden waar eens de helden moegestreden nu in rust verzuchten in schaduw van de ondergaande zon als laatste groet van weer één dag waar het gekerm van menige strijd vergaat in het ruisen der fluisterende wind…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

even zwegen ze de velden moegestreden uitgeblust waarom, een vraagstuk niet te begrijpen rood dood stil, kwam als de nacht sterren aan de hemel ondraaglijke kreten, toch hoop op de handpalm die reikt naar het morgen het einde getroffen door waanzinnig schizofrenie wachtend op de wijsheid van de stilte, stil als het was die nacht…

Met het mes van verraad diep in mijn ziel gesneden gevoelens weten zich geen raad mijn hart is moegestreden Mijn gezicht is een schaduw van bedroefde tranen zo intens mijn hart voelt verschrikkelijk ruw ogen kijken door een vochtige lens In een tranendal vastgebonden zit ik met mijn hoofd gebogen mijn hart heeft wéér nieuwe wonden…

zij wil glittertjes en glimmertjes ook nog een prins op het paard nu scheldt ze hem dagelijks verrot omdat het nooit genoeg is hij ontvlucht moegestreden hun huis met geblakerde haard vindt elders nergens rust voelt zich totaal verscheurd prinses, kan jij niet zien dat de schoorsteen bijna instort?…

voor je beuken de zeeën splijten in obsceen gebaar op zoek naar het ultieme waarvoor ik altijd met je ga duik naar dieptes in het zwart heb alles wel gehad wrakken en koralen haaien die me paaien willen snaaien tot ik jou eindelijk vind in het labyrint van riffen die de dag bepalen jij bent het kind dat ik zo godvergeten moegestreden…

misschien is dit jouw bedoeling geweest ben je blij dat je dit hebt bereikt mij maakt het niets meer uit ik ben moegestreden tegen deze demonen deze windmolens zonder bewijzen hier heb je mijn pen en schrift mijn plezier dat ik er aan beleefde ik hoef het niet meer berg het op in een doosje dan kun je soms op lege dagen in alle stilte…

De dichter-schrijver heeft geleden -Dat heeft hij mij destijds verteld- Aan leven, hoe dat werd gespeld Hij had zich zichtbaar moegestreden Vaak ben ik, mede om die reden Per spoortrein naar hem toegesneld Heb hem getroost, stond dan versteld Zag droefheid alweer binnentreden Want niet in staat een woord te spreken Trok hij zich maandenlang…

Het vagevuur, waarin wij groeien moeten, is ons aardse paradijs. Ons lieve leven. De hel, daar branden verdoemden. Verdoemd is geen mens. Verdom ons niet. Het hemels paradijs, daar schijnen heiligen te wonen. Wij zijn daarvoor veel te goed. Ons vagevuur is middelmatigheid. Is waar we leren moeten, wat liefde is. Wat kwaad. Wat goed…

Ik nodig mezelf dan bij je uit en bij liters lauwwarme koffie en bramenjam op een beschuit zul je me geloven of je wilt of niet mijn kind, totdat je moegestreden maar voldaan in mijn armen zult rusten.…

, zonder iemands steun Propvol zelfverwijten zat die jonge vrouw; ’t was haar eigen fout, zei ze na elke dreun Bijna vierentwintig jaren geleden geboren op een dag bood ik mijn vriendschap aan Dat ik haar bijstaan zou, heb ik gezworen Ik zal haar dus nimmer…alleen laten staan…

Kruimelzacht waren haar ogen zachter dan de lange kusten waarlangs zij mij steeds liet rusten met haar vogels in het zand Als ik moegestreden zocht naar vertes die ik had vermeden rolde zij de zee in schreden voor mij uit tot lonkend land Toch heeft zij nooit echt geweten in die aangestaarde jaren hoe verzacht haar ogen waren die ik steeds…

Voor eeuwig moegestreden.. kijk ik..richting..opgegeven..ver..verleden en wuif..aan die waterlijn..naar jou.. fluisterend, te zacht.."ik hou van jou".…