Alle inzendingen over allure

Topless staat zij daar Haar borsten lelieblank Lippen nat en gekruld Taille breekbaar rank Lange benen gebruind Tepels als rozenknopjes Ze rommelt in haar lade Tussen de talloze topjes Haar billen trillen zacht Glad glinsterende huid Met elegantie en allure Trekt ze haar string uit Gevonden wat zij zocht Trekt ze aan haar sigaret…

Wie zoekt niet, het grootse allure, het mystieke van z’n avonturen, ervaring van verdriet en schijn, Sibylle zoekt het in het klein, verdiept zich in de echtheid van de mensen, richt zich op onontdekte schreden, intuïtieve treden naar alle mogelijkheden, beschilderd de aardse waarheid met haar penselen tot nieuwe flonkerende stenen in…

Wie zoekt niet, met groots allure, de mystiek van z’n avonturen, uit ervaring van verdriet en schijn? Noortje zoekt het kleine, verdiept zich in de echtheid van de mensen, richt zich op hun onontdekte schreden, intuïtieve treden naar niet bestaanbare mogelijkheden.…

Ryanne van Rotterdam ja zij van de televisie een nachtdier met allure met pit, durf en vooral belangstellend en invoelend laat degelijk ook haar zachte kant zien en ‘en profil’, wat een lief gezicht ze heeft het Rotterdamse lef ‘ech wel’, ‘ja toch’, ‘pleurt op’ raakt veelal de kern van de zaak slaat nachtvissen aan de haak in haar nachten…

Allure met grandeur Blok na blok na blok In drie volle lagen Reikend naar de hemel Visie van de meester Aangespoord verdriet Voor de verre toekomst Vastgelegd in heden Terwijl de rivier stroomt Lengte van eeuwen Het verdriet zich koestert In warmte van rotsen Dragen offers 't verdriet Onder traan-gewelf Immer terugkerend Door huilende…

krachten remt het toetsen van mijn vaardigheden is als smog aanwezig in de latente geest die alle scherpte heeft verbannen in de schranderheid zoals het eens was geweest moge ik mij de schuldenaar noemen die kwetsend doch kwetsbaar zich ter ziele mag begeven, ofschoon de lente in alle hartelijke facetten mij de lach voortijdig zonder allure…

alles zal vergaan ik weet niet eens je naam maar lees gruwelijkheden in je ogen we houden elkaar vast in een laatste greep op ons bestaan maar het is gedaan het hete licht dat ons omringt heeft geen goddelijke allure we schroeien door hitte van de vuren geen engelengezang wel godvergeten bang om te sterven door de chaos die…

vergaat mijn zwakte voor jou zieltogend in mistig allure vlucht jij weer weg naar woelige innerlijke oorden waar pijnlijke zuchten sturen en prille zachtheid vermoorden voel jij me nog mijn verre lieve ik was het toch wilde je gerieven zo ga ik weer naar een stille weg zoekend naar mijn verloren deel struikelend over droge tranen stikkend…

Wie zoekt niet, met groots allure, een tijdloze mystiek uit ervaring van verdriet en schijn troost haalt uit eigen avonturen?…

mijn idool woont in Rooi een meiske met allure langharig blond met een dijk van een stem over haar lijntje nog maar te zwijgen; "daor kunde ge eindeloos naor ture" bij druilerig weer in de kiosk op de markt wordt zij door het volk toegejuicht de burgervader, zeer goed geluimd, doet de loftrompet haast eindeloos schetteren waarna…

schouder hangt 't kalfsleder- Ongegeneerd verveelde hengsel van haar Prada-tas 'T tikt zoals je hoort: zo goed radertjes ratelen radiografisch charmant de wijzers wijzen volmaakt voltooid het verleden de weg naar ooit zoals het thuis tikte, tikt het hier nooit 'T klikt, de hakken op de tegels: verstillen bij 't vloerkleed bij de deur Met allure…

Wie zoekt niet, met groots allure, het mystieke in zijn avonturen ? Ervaring in verdriet en zonneschijn, Sibylle zoekt het in het kleine, verdiept zich in de echtheid van de mensen, richt zich op onontdekt gebied, treden naar onmogelijkheden, loket tussen hemel en de aarde.…

Ik toon je mijn allure: soms fel of mild, verhuld. Welk duister er ook verschijnt- ik licht je bij met liefde. Na wat jaartjes kijk ik of mijn werk wel helpt. Vaak schrik ik: menig mensje heeft het niet begrepen. Ontvangen doe je constant. Tal van weetjes dito. Maar voed je daarmee, vriend, de accu van je leven?…

vergaat mijn zwakte voor jou zieltogend in mistig allure vlucht jij weer ver weg naar woelige innerlijke oorden waar pijnlijke zuchten mij sturen en prille zachtheid vermoorden voel jij me nog mijn verre lieve ik was het toch die je wilde gerieven zo ga ik weer een stille weg zoekend naar mijn verloren deel struikelend over droge tranen…

Aan ’t huis geeft het gordijn ook veel allure: naar buiten juist dat beetje kamerlicht; de gevel krijgt daardoor een warm gezicht, toch kan geen mens je ongemerkt begluren.…

land is gezegend met waterlopen, elk in een passend gloren daar draagt een gemeenschap verspreid over plekken met eigen haard en opgebouwde waarden gezegend die zijn ontstaan door de eeuwen heen deels zelfs met stadsrechten bejegend de mens woont hier tussen Oeteldonk en Lampegat maar op een plek van nijverheid ook met een nationale allure…

(voor Mirjam) Ik kon je geen aardse schatten bieden, ook al had ik dat zo graag gewild, weelderige hemelbedden en schone lakens, schalen vol rijp fruit en wijnen van allure, landhuizen in wijdse bossen of aan de frisse oceanen, privé-helicopters en bubbelbaden. Ik ben slechts een arme dichter, die met heel weinig genoegen moet nemen.…

Dit droombeeld heeft Jungiaanse allure en maakt sprookjes waar, waar we even dachten dat alles vlak blijft. Iris is de dochter van Andersen. Kom zeg, zij is zijn muze! De woestijndieren vragen erom om te worden bereden, zo teder zijn ze afgebeeld, hun oeraardse aanwezigheid doet de snelheid van strakke, mannelijke treinen wegvagen.…

De blik in domme razernij naar het verleden gericht, kerstverdriet: als zombies en aliens stoten ze af, als holle poppen in Madame Tussaud, ver boven het volk, wat ik je blaf, kopen ze allure voor de show.…

Een leraar riep zijn ganse klas “Let op want er volgt nu alras een princiep van voornaam allure zoals normaal hier, van nature. Een vers A-vier, de pennen klaar kijkt naar het gladde bord aldaar want zo verschijnt met rode stift uw huiswerk in het schoonste schrift.” Voorts gaf de meester zijnen pleit met sierlijk kaligravend vlijt.…

jullie denken maar dat God een Sadist is ik heb de ziel van Bettina doortast en gevoeld dat ze van grotere allure is dan jullie stroomstootvenijn.…

de stad terug uit niemandsland na elk beleg beging de tijd zijn weg grondig langs de eens zo stille laan gezichten kwamen, namen gingen en leefden er een levenslang bestaan voorbij in voorspoed ongewisse jaren kwam tijd voor Zandbergs nijverheid en bouwden sterke mensen toegewijd hun wijk in moedige zelfstandigheid wereldse allure…

van Vessem tot Stiphout zelfs van de Maas tot aan het Dommelvolk een hele generatie is ermee vertrouwd vanaf de kiosk op de markt ziet men over de Rooise muur een gapend gat vult de blik met de unieke wijnkelder voor mensen die leden aan de hik eens stond hier de Gouden Leeuw een alcoholisch etablissement met antieke veranda van allure…

stel hem direct gerust jij bent de gastvrijheid in één persoon welkom groot geschreven, altijd feest wat zijn we vaak in jouw atelier geweest fles wijn altijd binnen handbereik hapjes zonder limiet, oh wat zijn we rijk heerlijke gesprekken en altijd gelach lijd jij of wij allemaal op deze treurige dag kunstenaarschap, vakmanschap met allure…

Landschappen krijgen kleur met veel gradatie door levende kunst in groeiende gratie De wereld gul bont leven inblazen Ieder jaar het landschap herschilderen Van oudsher model voor duurzaam gewin slagen ze er in boomlang te renderen Rapper schietend dan de buren is groene luister stil genereus voor slome groeiers, alles is bruikbaar Lommerrijke allure…

doch past in de naïeve verwachting naar morgen ook wel toekomst genaamd in mij bloeien de gladiolen om de beurt naar kleur en klank en wuiven met lichte zuchten over het tere verlichte groene gras vol ook van jong vuur en vluchtige as als dan een stem roept naargelang die ik ben en de zure muren die mijn geest, denkbeeldig van allure…

als een baken voor de vele reizigers statisch en fier zijn takken zwaaiend zijn wortels ankerend in de aarde groeide hij onwankelbaar ieder jaar droogte storm en regen trotserend mooier en machtig krachtiger weer terwijl zijn fluisterend blad luisterde naar dat wat de jaren hem vertelden over wie er in het heden passeerden wat hun gedroomde…

op de grens van het oude capelle het stadse dorpje aan den ijssel waar klaas de kade ooit klinkerde tot waar hij de bermweg bereikt die de weg naar schollevaar kruist stond op de werf van hoogerwaard op de driesprong van deze wegen meer dan vijftig jaar het houvast van de majestueus zwaaiende eik die van wie hem passeren mocht steeds het volle…