Alle inzendingen over bedauwde morgens

Geen witte bollende zeilen vriendelijke wollige schapen zwevend weidend door diep blauw maar rollend grauwe golven donkere draken blazen koude adem spuwen vuur over verdronken land flets waterig schijnen lichtstralen zwak pogend herinnering te bewaren worden door jagende schaduwen gewist die ’s avonds licht steeds vroeger vervagen dat ‘s morgens…

fris weer op de bedauwde dag in ze nachtvlindert de wereld ligt open carpe nocturne als ik mij vergis hoor ik het graag…

tijd is verdwenen in de sleet iedere ochtend wanneer ik wakker word aanschouw ik nieuwe dauwdruppels het lijkt alsof er iemand moest wenen het ochtendlicht belooft klatergoud op zoek naar een prins met korte tenen op een paard, een ezel desnoods voor iets kleins, of iets groots zolang het maar meer zeggenschap heeft dan jouw lethargie, bedauwde…

Als een bloem die zich in ‘t licht ontvouwt met duizend druppels wordt bedauwd Zo krijgt een hart dat op Zijn liefde bouwt Zijn rijke vruchten menigvoud.…

Een kraaienpaar jaagt eendrachtig een roofzuchtige buizerd boven het bedauwde maaiveld weg. Ik hou erg van voor de hand liggende symboliek dezer dagen. ----------------------- uit: 'Klaai', 2008.…

En zij, bedauwd en koud telt de ringen van het lot onder een beginnende regen de levenslijn van kringen zout en zoet.…

haasten, haasten rennen, rennen vlug, vlug 's morgens heen en 's avonds terug haasten, haasten rennen, rennen wat een verkeer 's morgens file en 's avonds weer haasten, haasten rennen, rennen o, wat een stress 's morgens half zeven en 's avonds half zes haasten, haasten rennen, rennen gut, wat ben ik moe 's morgens ogen open…

De stilte daalt over de velden, de nacht stijgt uit bedauwde akkers op. Wachtvelden sterrenlicht kantelen de aarde. Oeroud ruisen vult de nacht met dit weten: er is geen weg terug, de verten die ons daar tegenstaan willen in ons geboren worden.…

Een eerste zonnestraal Bedauwd gras Een vogel kwinkeleert De dag begint pas De zomerbries brengt de geur Van haar ranke naakte lijf Haar zachte haar kriebelt mijn gezicht -Ik denk maar da'k nog even blijf…

Blaadjes worstelen met takken vallen vederlicht op het gekleurd tapijt Vogelgeluiden zoete keelklanken boven het briljant bedauwde spinnenhuis Paddenstoelen tonen hun nieuwste bizarre creaties van het overgangsseizoen in een pittige wolk erotisch parfum.…

zover ik kijk alleen glanzende velden waar paden kronkelen bedauwd met rijp wazig in sluiers geweven kruipt duisternis langzaam op de wijde hemel omgeven door starende blikken een dansende nachtvlinder verdwijnt stil…

Morgen, als het lente wordt zal ik rondgaan in mijn bloemenslee en de wereld doen ontwaken vermomd als toverfee. Morgen, als het lente wordt zal ik vlinders naar de bloesems sturen zal ik lachen naar mijn autochtone overburen. Morgen, als het lente wordt creëer ik voor elke bonte specht een eigen nest waar hij z'n masker aflegt. Morgen…

door de beslagen vensters van mijn geest zoek ik naar vaste vormen naar waarden en normen en hoe het is geweest door de bestofte kamers van mijn hart dool ik door honderd hoven van onwetend naar geloven en voel mij zo verward door de bedauwde draden van het web verstrik ik in hersenspinsels van waarheid en verzinsels en verlies…

‘s morgens ontwaken onder een grijze hemel mijn kamer is donker, de binnenplaats ligt triest ik hoor zware regen die langs de ramen giet ‘s morgens ontwaken onder een grijze hemel over de aarde hangt nog dat winters verdriet die mijn ziel omsluiert met een dichte nevel ‘ s morgens ontwaken onder een grijze hemel mijn kamer is donker, de…

(Overleden de 28 van Zomermaand 1636) Hier sluimert Isabel le Blon, Die, als een roosje met de zon, Blijgeestig op haar steeltje stond, En riep met een bedauwde mond: Wat is de schoonheid? wat 's de roem Der jongheid anders als een bloem? Dit was haar eerste en laatste leer, Toen zweeg ze stil, en sprak niet meer.…

De klimmende zon doet de bedauwde heide zilver parelen. Zij wilde terug naar daar, waar alles ontstond, nu, jaren later. Zij zag hem op straat maar hij kwam haar niet tegen, hij liep door alleen. Zij wilde zijn het begin, hij was het einde niets daar tussen in.…

je bent gekleed door de natuur een tweede huid is overbodig de roze sluier van de ochtendzon bedauwd met parels licht bedekt de helft van je gezicht dat stralend naar mij kijkt je vlijt je warme lichaam in een groet tegen mij aan met een kus verlaten we de nacht op weg naar een paradijselijke dag…

Paarden lopen door nat bedauwde grassen Hun graasscheurend geluid versterkt de rust Dof klompkloppend klinken hun passen En hoor ver weg… een koekoek.. vol van levenslust Ochtendmist bepareld alles met zonnegoud diffuus licht begroet de nieuwbakken dag Het muisje rept zich vanuit het onderhout Spinnekop kruipt langzaam over z’n bedauwde rag…

Warm en teder ontwaakt het zonlicht achter de wolken, ik zit aan de waterkant mijn schaduw is in het water Overal mensen, wat niet ziel tot ziel kon spreken waait in het bedauwde gras Kinderen spelen hun spel rondom een groet van kleuren hoor ik het gebons der harten van God in elk van ons…

Als een violist die met geloken ogen zijn melodie laat suizelen, zo zacht streelt de wind het bedauwde gras. Aardse geuren kruidig gevormd, kronkelen omhoog langs ontluikende bloem omzich te vermengen met lange zilverwitte zonnestralen, die door de morgen schemer, de dag doet ontwaken.…

Wij blij zijn dat er nog morgens zijn.…

Na het minnespel, stoot hij haar af tot 's morgens, met zijn keelgeluid…

Op een vrije dag het gordijn openschuiven: dag vogel, dag wind!…

's morgens in de herfst de eendagsvlieg droomt nog steeds niet van gisteren…

Het zou verbazen dat ze veinst ze kijkt de camera in, verwacht wellicht applaus of aanmoedigingskreten van een dolgedraaid publiek dat allang niet meer weet of zij de dame was die in verband werd gebracht met een timmerman, van wie Tim Hardin zong, door de Four Tops van de nodige soul voorzien ontastbaar als bedauwde rozen te zacht om…

De dag staat als een maal bereid, Ik proef in 't zuivre morgenlicht Als een nog woordeloos gedicht Uw naë afwezigheid. De verten zijn al luw van u, Waar zon de laatste neevlen reeft, Gij zijt al in het windbegin Dat door de tere toppen beeft... Breng mij mijn deel van 't koel gespeel Dat tintelwater achter wilgen doet, Van 't luchtazuur…

Gelijk om 't woud daar bleke neevlen hangen, waart om mijn geest de mist van mijne dromen, en, dauwzwaar als de mijmerzieke bomen, zijn mijn gedachten loom nog en bevangen. Flus gaat de tintelende strale komen die 's nevels ziele zal in dropplen vangen: doet ooit de zon, in parelende zangen, mijn wazig mijmren vonkelen en stromen? Zie plots…

En ook des morgens in het nieuwe licht Voel 'k mij zo los, als ik met open ogen Mijzelf verrast vind naar de plek gebogen Waarop gij eertijds laagt met uw gezicht.…

En ook des morgens in het nieuwe licht Voel 'k mij zo los, als ik met open ogen Mijzelf verrast vind naar de plek gebogen Waarop gij eertijds laagt met uw gezicht. Als ik dan zie, dat gij er nergens zijt, Maar met een snelle vleugelslag ontkomen Uit de bosschages van mijn nachtlijk dromen, Dan stroomt mijn lichaam vol van lege spijt.…

Voor Mai Het was half vijf ’s morgens in april Ik liep, en floot de St. Louis Blues Maar ik floot die op mijn eigen wijze Al fluitend dacht ik: mocht mijn fluiten gelijken op de zang van de grote lijster En waarlijk, na enige tijd geleek mijn fluiten van de St. Louis Blues Op de zang van de grote lijster: turdus viscivorus…