Alle inzendingen over besneeuwde

De rijzende zon in de late winter verspreidt gloed over de besneeuwde daken en over de stenen monnik die mediteert in louter bewustzijn zonder namen in aldoor bloeien zonder sterven Mediteert diep als het wolkeloos blauw waar langs de namen drijven het spel van de tijd…

Soms wil ik omdraaien denk ik weemoedig aan omdraaien het roer om of een bladzijde terug halverwege in een onbestendig boek terug is bekend Gewoon mijn bed weer in de nacht door terug kruipen tot de avond ervoor een besneeuwde zondag inglijden Of juist een dinsdag over zonnestralen…

ik ben in ijzelmolecuul een sneeuwvlok, regendruppel in elke vorm die is ik ben in wolkenjacht daarboven en beneden ik ben besneeuwde bergtop ik ben de golfslag van de zee lichtglinstering op meer het onbetreden gras ik ben ontladend onweer de lava van vulkaan de oerschreeuw van de mens ik ben bezieling van wat is leven en dood…

- in reactie op Wim's snelsonnet - Pak je rust en kom niet met verhalen over waaiers, nauwe stegen en de sprint van groenewegen morgen wachten toppen van besneeuwde kathedralen, dus ren je rot en laat die trappers malen, je moet immers Parijs nog zien te halen!…

Sliertjes haar wapperend onder een natte wollen muts Koude handen met rode vingertjes besturen houten sleeën Opgewonden geschater golft haar echo’s langs besneeuwde bomen. Een weelde daar nog van te kunnen genieten.…

legt een vraag zich neer in poëzie de dood met besneeuwde lippen aan woorden likt het blijft een bewegen al is de avond net hetzelfde en lacht een kind om honing aan moeders hand ween ik dan om de vreemdeling die in de schemer de stilte binnentreedt * ik tik tegen de binnenkant van deze verzen en ruik angst omdat er liefde…

marokkaanse roos in een besneeuwde steeg haar rode knoppen in de volle maan op de drukke singeloever strijkt een reiger neer de aronskelken in de tropische kamer geuren tevergeefs de singel spiegelt in storm gevallen rozen de stok staat stokstil vermist in de nacht ze kan overal zijn - het vriest nog net niet…

licht aan het einde van een besneeuwde tunnel een heel lage zon eindeloos verwacht een toekomende lente in grote leegte moeras met knoeten onhoorbaar en onzichtbaar onder de beten formeel meesterschap en een langlijvig insect op zoek naar het lot stilte geen stilstand waar de deur openwaait naar het oude nest…

hoe ik staand op de groene zoom dat licht is besneeuwd over de akkers kijk zie ik het koren dat reeds is geoogst, de aardappels op weg naar de fabriek de voren leeg van zelfredzaamheid baant zich een gerede twijfel in het ongerept verlangen van de mens dat wie vliedt zich spoedig daarhenen ziet waar passie de klucht is van dit sobere…

je sneeuwde in het afscheid nemen vlokte kristal in dwarrelwoord stapelde in wit bedekken wat onze oren iets te vaak hadden gehoord in vlagen vervaagden je stappen naar de trein de sporen dubbelden omdat ik bij jou wilde zijn de laatste kus smolt op je lippen jij vertrok en ik bleef buiten zwaaide naar besneeuwde ruiten…

Winter (haiku) Besneeuwde velden wissen bevroren sporen geen voet aan de grond. Winterblues (tanka) De liefde duurt kort het vergeten gaat langzaam de nacht is inktzwart de tuin wordt alsmaar witter mascara loopt langs mijn wangen…

met de nacht voorhanden tussen zuivere zilte wind en jouw haren, kalmeer ik praat tegen je huid leg knopen in het wit 't is den morgen van dauw en jong gras van vrijdagliefde, grote ogen besneeuwde telefoondraden die ons samen bedekken…

woordloos adem ik geluk dat in het besneeuwde straatje voor het oprapen ligt dat voorbij komt in kraakheldere luchten in winterweemoed en in bloeiende sneeuwklokjes dat van zich laat horen in het ruisende gele riet in het krakende boerenhek geluk laat zich voelen in ijskoude stilte en in de Poolster die altijd op dezelfde plaats…

En hoe we liepen Over besneeuwde velden En later wij twee En samen Ingekuild in een decemberhuis Ons slechts verwarmend aan woorden Waarmee we een verhaal verzonnen Van een veel te vroege lente. Jij kwam vanuit het noorden, Brak de ijskristallen in mijn ogen. Je bent slechts één winter lang Gebleven.…

November heeft zich uitgespreid nieuw confetti ogen raakt weliswaar de dagen stuk waar midden op de tafel je handen lagen ligt de mythe dus klim op mijn rug ik ben nog ongemoeid gebleven en mos bekleedt mijn knieën kus mijn hals nog de morgenzomerwind ademt jou in omgekeerde rollen kom zoals zovaak het nooit is geweest op besneeuwde takken…

Koning winter wanneer kom je met je betoverend witte winterkleed waar blijf je met je heldere nachten je fonkelende sterren waar we zo lang op moeten wachten waar blijf je met je maagdelijk wit besneeuwde takken die glinsteren in de gouden zon Oh, ik wou dat ik toveren kon waar blijf je met je winterse kou je serene stilte koning…

Jeronimo vertelde mij vandaag hoe hij uren kon uitkijken over de besneeuwde daken van de stad. Een staand horloge was voor hem de toren van de Bavokerk maar hij liet zich niet tot de orde roepen. De toekomst was een duister gat en wegdromen verrukkelijker dan studeren.…

Door stille besneeuwde straten slenter ik zonder doel Iedereen heeft mij verlaten ijskoud, net als mijn gevoel Ik zie de verlichte ramen hoor mensen samen zingen Dat wil ik ook graag,...samen gezelligheid, meer van die dingen Verder met gebogen hoofd de weg was zo lang Het vuur zo goed als gedoofd Ik ben best wel bang De witte deur gaat…

die morgen toen U me meevoerde naar besneeuwde rotskolossen -krachtig kolkte het water neer- was U een bergmeer ik zwom ruggelings door ondoorgrondelijk donker diep gedragen -overdonderende hoogte boven viel over me heen- ik dreef in U en zong toen U later een handvat, een drinkpul was zei U : hou vast aan Mij ik…

toen Govert Flinck mij uitschilderde in het jaar 1653 Ik sluit vandaag een ring van zesmaal ellef jaren, en zie mijn hoofd besneeuwd en tel mijn grijze haren ook zonder glazen oog in deze schilderij.…

Wij zetten nu voorzichtig onze voeten in sneeuw neer Niet langer meer willen we uitglijden bot of been breken Wij zetten voorzichtig schoen voor schoen De prent,afdruk zegt wat over de maten van onze onderdanen Besneeuwde paden straten en lanen die wij belopen, begaan Na uitglijers zullen we gaan opstaan: standpunt, ponteneur…

er speelt winter in bevroren takken die wit besneeuwd naar de hemel reiken je lach wolkt in de heldere lucht stralend jagen blauwe kijkers sombere gedachten op de vlucht nog is het ijs te dun om jouw bestaan te dragen ik ken je angsten die om hulp en bescherming vragen jij danst door de dagen met de constante pijn van er plotseling…

Een witte wolf huilt in de besneeuwde nacht daar staat hij volle glorie grote kracht Het mysterie gelokt door zijn roep niet langer alleen maar deel van de groep Kerstfeest op de toendra zuiver als kristal ver van de commercie dicht bij het heelal Onder de sterren samen soezen en jagen kerst met de wolven geeft antwoord…

Maar al wat voor eeuwig en altijd in mijn geheugen gegrift is blijft, en dat is zeker, in ons herinneringenkastje staan Smakend naar meer, nog veel meer dient zich hier voor ons, we hebben hem zomaar voor het grijpen, onze nieuwe toekomst al weer aan Daarom vraag ik jou schat, in deze, nu nog besneeuwde uren: Ga verder met mij en…

(voor Gerrit Kouwenaar) De koekoeksklok blijft dicht, er is werkelijk niemand die de besneeuwde harten wil verwarmen,hoe alert de koffie-ogen ook spieden, zich naar binnen draaien als opgeblazen carnavalsballonnen, prikkeldraad, onder de ijzeren wals gillen de eenzame, ineengedoken lieveheersbeestjes om de genade die uitblijft en er zijn…

Stampend op 'poten' zonder arreslee over zelden nog besneeuwde vlakten tussen 't vrouwtje van Stavoren, de beer van Lemmer en ganzen op Het Bildt met dt... __________________________________ EDEL Het had toch werkelijk niet zo gehoeven Ja sterker nog, het had zo nooit gemoeten Een Fries heeft - net als Abe Lenstra - voeten En…

Als kind deden wij stiekem alles samen jij bedacht het plan ik voerde uit Toen de oorlog uitbrak nam je een vliegtuig weg wezen en kwam als held terug Daarna had je andere belangen een vrouw - een kind een huis van steen in een ver land Ik zie je nog maar zelden ben me bewust van steelse blik naar mijn besneeuwde hoofd Moeilijk…

Of het een stil schip was, diep gezonken, Welks topzeilen in het maanlicht blonken, Schoven zijn besneeuwde toppen zacht Langs de verre wouden van de nacht, Door de manekring en sterrenzwermen Meegetroond, ontvreemd van kust en bergen, Even streng gescheiden en ontheven Als mijn grondloos dromen van mijn leven.…

Besneeuwde velden zijn de wereld zelf. De zware hekken sluiten niets meer af. Tot suikerbeesten eten paarden zich waarna de bakker ze komt halen. O palmen van de boerenkool. Magere haas, golfplaat van eterniet, contour die slingert, sierend niets voorbijschiet en ontroert.…

De eerste maandag De Zon kwam op, de lucht klaarde blauw, besneeuwde weide nog wit, niet door vervuiling grauw, ik liep langs sloten, dichtgevroren, met een enkele wak en Zwanen, heel verloren.…