Alle inzendingen over bloeide

Er bloeide eens een rode roos die bleek zo mooi en zo rood ze groeide met al haar krachten en heerste zeer machtig maar door een schaar ging ze teloor…

De grijze wolken zijn hetzelfde als toen ik je voor het eerst zag en we zoenden, alsof er niets natuurlijker was dan vrijen, op een grijze miezerige dag de liefde bloeide. Met ritmische tussenpozen aangetrokken het verlangen van je verwarmende lichaam aanraken zoenen likken strelen in rust liggend bij elkaar de dag de liefde bloeide.…

En nochtans haar knalgele bloemen bloeiden en bloeiden en bloeiden! Hoe dom van mij Miss Brassica te willen kerkeren in acht letters. NOOIT, NOOIT OF TE NOOIT ZEG IK NOG KOOLZAAD tegen zo'n ongekende schoonheid.…

De pinksterbloemen zijn al weer lang verdwenen, bloeiden met Pasen…

(tanka) er was een vlinder in mijn bloemen bloeide hoop maar ze vloog voorbij toen de zon vergeten was haar vleugels te verwarmen…

Ze bloeide open. De liefde ging door merg en been. Toen sloot ze heel haar hart af, als een steen.…

Zij is de diafragma van het menselijk oog maar toen ik deze schoonheid zag in een toog van zwart besefte ik dat zij naar mij keek toen bloeide een glimlach in mijn hart en ik bezweek…

een dag na gister de roos bloeide ik keek en zag schoonheid zoals eeuwigheid bedoeld is zelfs in de schaduw van helder licht…

Wat de reden ook was, één stap heb je gezet Eén stap in de richting van mijn gebroken armen En dat terwijl er van alles is wat je hart belet Liefste, leer me nu dan hoe ik jou moet omarmen Want waar je ook bent en wat je ook doet Of je me nou voortaan bemint of weer weggooit Mijn hart rent toch alleen jou tegemoet Tot men op ‘n dag zwarte aarde…

zij schreef onder haar handen bloeiden letters tot woorden met de warmrode inkt van het leven zij krulde de rechte delen tot een harmonische dans verdiepte met kleur iedere kant tot een emotioneel expressief in uiterst gevoelig liggende tendensen van zinnen in warme analogen die in alle bestaan naar de uithoeken van misverstand…

Ze bloeide als bloem in ‘t wereldruim; Ze kon aan elk behagen. Thans is zij, als een vlokje schuim, Door winden weggedragen. Ik heb haar menigmaal gekust, Dat gloeide hare wangen! Die zielengloed is uitgeblust, Gelijk een doods verlangen.…

haar handen hebben bloemen gegeven vaak nog in de knop na het ontluiken kon je de geuren ruiken haar lach bloeide op soms was de hulde een antwoord op morele schulden die wij niet hadden ingelost zij heeft ons grootgebracht met alle liefde en kracht die zij in het kleine lichaam had te snel is zij gegaan maar haar ogen zullen…

nog bloeit de bloem op de dodenakkers van weleer ze groeide tussen oorlogsdaden in sterven zonder ooit genade haar wortels schoten uit in ondergrondse openheid en vaderlandse kracht zij bloeide vrijheid in de mei die ons na vijf jaar eindelijk bevrijding gaf…

zag je gezicht blij in de duinen pakte je hand toen ik jouw liefde wist je bloeide geel ik liep de sporen van elkaar bekoren je gaafde heel bent zelf gekomen heb je niet genomen want samen waren we zoveel…

ik liet me doen, bloeide open begreep wat men van mij verlangde. na jaren voel ik me goed, laat mij dit niet ontnemen. ik heb begrepen dat het anders kan.…

Het over de brug gegooide dreef langzaam uit zicht lang genoeg was het gedragene meegezeuld plots verbrak zon de stilte er bloeide 'n glimlach…

Een iris bloeide toen je stierf. Je had ze zelf geplant. Dit simpel gebaar, een liefdedaad voor ons. Dat is een jaar geleden reeds. De bloemen bloeien talrijk nu. Ze dragen in zich de gedachte aan jou, een zachte, blanke weemoed.…

Inmiddels waren we veranderd in bloemen: hyacinten, madeliefjes, tulpen, seringen enzovoort, enzovoort, en we bloeiden bokkig zwijgend en teleurgesteld. Ja, we bloeiden genadeloos. -------------------------------------- uit: 'Langzame nederlaag', 2002.…

waarom moest het zo gaan onze liefde bloeide elke dag elke keer weer, als ik je zag Morgen weer een nieuwe dag misschien toveren we voor elkaar dan weer een glimlach van blijdschap en verdriet waarom niet?…

achter de vitrage stond zij, bloeide rood aan, aan de andere kant waar haar silhouet haast kunstmatig bewoog in het felle neonlicht de straten smaller afliepen ramen indicaties waren van gezichten…

sterven wil ik in een Franse appelboomgaard verdronken in het licht van de avondzon onder de bloesems als ware ik in een voorhemel sterven ver van de wereld waarin ik leefde bloeide mijn leven vergetend voordat ik ophoud…

de bijen zag ik niet toen appelbloesem bloeide in het koude voorjaar nu zie ik het eerste blozen op groene vrucht die nog rijpen zal dank zij bevruchtend werk van onze bijenvriend kan ik oogsten in augustus .…

Lichte krullen bloeide lente rond mijn mond zomer warmde mij een glimlach klein, maar toch waait de herfst in blije bui mij kleuren stil, wat winter brengen zal ik heb zoveel gekregen al of kan het nog?…

Haar zwijgen draagt een andere stilte dan gisteren toen bloesems voorjaar bloeiden nu keert ze woorden om en om zoekend naar de zin van een gebroken lenteloot alsof de wind enkel dorre bladeren van bomen waait…

zag geluk in ogen opgetogen in het huis van vandaag waar gisteren nooit een morgen meer verwachtte bloeiden lenteachtige gedachten het zomert en de oogst van liefde is nabij de vruchten zijn voor allebei…

vergeet nooit hoe dat me werd afgenomen Kreeg het dubbel en dwars in tranen terug en verloor in jou mijn allermooiste dromen Waar ooit de kersenbloesem bloeide waar kleuren en geuren mijn hart streelde Glimlach ik met mijn gedachten aan toen mooie zomer waarin wij de liefde deelde....…

De steen bloeide en de zon steeg op uit de zee. Ik liet beweging zien en de stad spiegelde zich door gesponnen glas. De lakens zweefden en ik werd gewekt door een rode ibis.…

wij zagen in het geel de kleine blauwe bloem het stukje hemel tussen wuivend graan was ons koren op de molen zij bloeide goddelijk en in haar wiegen streek de wind langs triomferende violen…

Gaf ik je straf, als je iets fout deed, daar leerde je van, gaf ik je een compliment als je iets goed deed, daar groeide je van gaf ik je een knuffel als ik dat moest van mezelf, daar bloeiden we beiden van op, jij kleurde en ik, was en ben, trots dat ik: je moeder ben!…

toen zijn kersenboom bloeide ging hij weg van huis hij reisde vele, vele jaren was overal geweest hij zag kersenbomen bloeien een prachtig, maar ook droevig feest want elk jaar had hij heimwee heimwee naar zijn kersenbloesem thuis…