Alle inzendingen over blonken

En nu de steen is weggerold Ziet zij ze staan in de spelonk De vele vaten die hij dronk En die hem hebben uitgehold Nadat zij hem de huid vol schold Omdat de goddelijke vonk Niet langer in zijn ogen blonk Heeft zij in windsels zich gerold Verwijt zij hem de wilgentakken Waaraan hij het tuinieren hing Nu heeft hij dronkemansverdriet…

licht en schaduw streden schemerend hun wedstrijd waarbij contrast de tijd als zwaard hanteerde zij blonk vlijmscherp het eindsignaal in de laatste flikkering van deze heroïsch gespeelde ronde zacht duister legt zich tevreden neer op de bereikte plaats maar donker kent nog een laatst flits verweer ongezien door velen koestert…

voorschijn, vertrouwde beelden uit mijn kinderjaren het huis en de buurt waar ik ooit woonde, de kerk en de oude jongensschool toch zag ik ze nu anders dan voorheen, was het dorp met een gouden gloed omhuld sluimerden straten en bomen in een stralend, tijdloos licht de ochtendzon betastte mij scheen de hemel even nabij of blonken…

haar boek geschreven in een warme golf van liefde hartstocht in elke letter op papier de vraag kwam laat me in je armen slapen zo vol vertrouwen blonk de flonker in haar ogen het tedere in haar stem de pen in haar hand volgde haar hartenklop wees mijn haven vroeg ze dat is de zin van mijn leven de wind fluisterde haar zinnen blad…

Gij hebt er gewis wel eens mooier aanschouwd, Die frisser en fleuriger blonken; Maar hebben ook zij niet haar hartje van goud, Dat hemelse dauw heeft gedronken? ----------------------------------------- Openingsgedicht bij de dichtbundel 'Madelieven' (1869)…

heb weer eens lekker achterom gekeken en ben niet afgegleden maar het niveau waar ik toen op stond daarvoor heb ik teveel geleden in de tijden dat het goud in de morgenstond voor een nieuwe dag uitbundig blonk door afzien en wegkijken het nooit meer willen horen bij al die gedrogeerde lijken zonder sprankjes eigen wil…

Vele presentjes met liefde geschonken Mijn ogen straalen en blonken. Soms even een traantje verpinken om zoveel genegenheid Warmte, samenhorigheid en vooral geborgenheid. Lieverds, na regen komt echt weer zonneschijn 't Bewijs werd gisteren geleverd met mijn jarig zijn!…

toen de zon de wolken droeg en goud omrandde blonk geluk steeds dichterbij het klonk al in de zuiverheid van wat een wonder wensen kan: de eerste adem van een kind mijn hart vindt blauw in oude ogen opgetild door wat zijn moeder gaf de staf waar ik op leun vernieuwt zich, boven elke pas die zeven mijlen kent snel als vlinders stuur…

Je zit in zoveel dingen zo zag ik je, dacht ik echt in die ene schelp die zanderig naar me blonk. Het steentje in mijn schoen fluistert "als je twijfelt moet je het niet doen."…

Zelfs de zon blonk blind bij je vervagen en ik? Ik rende radeloos de storm van vragen na zo lang ik kon.…

(papa, + 09-03-2006) mijn visserman, mijn roots je schoeit de voet van dit bestaan meegenomen langs de waterloop van waar we ooit ons welzijn voerden drijvend, tot jouw aanschijn zonlicht kaatste over knikkend riet de kievit ziet nog steeds hoe klare lucht naamloos boven alles blonk nu weet ik dat jouw naamroep klonk op hemelsblauwe…

langzaam maar toch sneller dan verwacht breken stukjes beschaving en schoonheid af waar vroeger alles blonk en voorzichtig schitterde zijn mat en dof nu de traditionele weerkaatsingen van harmonie die er was in ons hart omdat respect voor elkaar het gedrag dirigeerde met norm en waarden uit de opvoeding zo tegenover elkaar…

de tafel droeg genoegen de borden blonken helderwit en vulden zicht met goud mijn mooie zoon droeg liefde in zijn ogen en zijn haar zijn mooie lief, zij keek ernaar zo zacht en vrolijk zag ze daar de samenhang in hem mijn stem verhief mijn fijn gevoel- en lachte mee ach zijn arme lijf zijn wel en wee gewogen op de schijf van hoeveel…

Na het vertrek van de Romeinen waren we weer eigen baas in oorlog met elkaar De adjudanten grepen de macht eerst de randgebieden daarna het middenland Alleen achter de bergen blijven de bewoners zich nog verzetten verlangend naar een eigen koning zoals ooit zijn zwaard blonk blinkt zijn zwaard onwrikbaar geklemd in de ogen van de…

De akkers liggen maagdelijk - geen spoor meer van het leven dat eens in al zijn weelde blonk terwijl de zon scheen in de morgen. Ook nu blinkt licht, al is het vaal, gekleurd door 't brandglas van de zorgen.…

nek, ze was een buik- spreekpop, die als een pratend doorgeefluik vertelde over schepen, over dogen het was niet waar, al was geen woord gelogen maar zij genoot alleen het vruchtgebruik van wat geschonken werd uit deze kruik en debiteerde slechts ons onvermogen het zonnetje brak door en zienderogen werd alles helder, het San Marco plein blonk…

een afdwalend liefdespad een kleinood nog zonder geur en smaak maar met een groeiende potentie waarvan zorg en onderhoud ons werd toevertrouwd wij hebben gepoetst en haar flexibiliteit de verrassende vorm gegeven waarin alleen liefde optimaal kon leven door spanningen van een intense relatie oxideerde het koper al snel blonk…

het is nog niet vergeten een stukje nostalgie uit heel intens beleven met knikkeren en pot flarden mist losten op langs hoge lantaarnpalen er vlaagde etensgeur onze inzet werd hoger honger en hebzucht groter de mooiste stuiters blonken in het diffuse licht spanning op ieders gezicht ze rolden weerbarstig door spaarzaam gebruik…

kaarslicht speelde op het bord op kristal dat blonk de vlam verzonk in rode port zijn ogen verdiepten die vonk trouwe pionnen bewaakten haar dame de zijne kwamen zagen en wonnen zoet was haar wraak: schaak hij sprong naar voren schaakte haar dame, voor op zijn paard voerde haar mee in een duizelende vaart aan haar toren ontkwam…

voordeur laat me uit galmt vriendelijk geluid van kettingen en sloten vrijheid die zij buitensluit tralies zijn nooit echt gebroken ramen kijken op me neer donker in hun blikken ogen zullen nooit verschijnen alleen een trage armzwaai gezichtsloos achter de gordijnen het vage licht valt vuil verzuipt de kleur van klinkers die ooit blonken…

verluchtigend vlocht wind met warme en koude vlagen zijn verhalen aan bladeren die opgewonden hun draai nog niet echt konden vinden omdat ze een heel seizoen deel hadden uitgemaakt van de boomkroon onder het stof van verloren dagen blonken glinsterend vragen die niet aan de orde waren geweest jij wist sneller dan een ander…

Eerst blonk mijn hart, nog van zijn glans, nu ziet het alleen nog dof. De pijn nog scherp in het geheugen ga ik verder met frisse moed. Maar verwacht van mij geen leugen met de liefde komt het echt nooit meer goed.…

Zo diep, dat ik nog steeds je glimlach ken, en steeds nog weet hoe goud je haren blonken in het licht van zomergeuren, waardoor je kwam gelopen. In mijn herinnering ervaar ik vaak de tederheid van al dat zachte diep in mij. Al is mijn hoop en het gevoel sindsdien, door vele zomeren verlopen.…

ik zag je handen bruin van de zomer armen sproetig gekleurd in je gulle lach blonk de eindeloos lange dag we liepen en ontdekten de grote wereld in volle groei net na de lente in een snelle spurt naar bloei alles leek nieuw groter dan voorheen immens imponerend alleen al door de formaties van het eeuwenoude steen wij voelden…

Zo diep, dat ik nog steeds je glimlach ken, en steeds nog weet hoe goud je haren blonken in het licht van zomergeuren, waardoor je kwam gelopen. In mijn herinnering ervaar ik vaak de tederheid van al dat zachte diep in mij. Al is mijn hoop en het gevoel sindsdien, door vele zomeren verlopen.…

In 't Oosten vangt de dag al aan In 't blauw van het Westen talmt nog de Maan Een wilgenboom met tak na tak biedt zwerversvolk kort onderdak De zwervers vliegen af en aan begroeten Zon behagen Maan met luchtig en weemoedig fluiten dat hen achteloos ontsnavelt onder 't vechten met kornuiten Druppels die sereen eerst blonken…

Lieten liggen En verantwoordelijkheid Namen voor elkaar Uit naam van saamhorigheid Zo was het immers, in De jaren vijftig, toen Geluk nog heel gewoon was In regio's waar het Naberschap leek te zijn Uitgevonden - nu er Meer en meer deskundigen Worden gehoord over die Goede oude tijd blijkt Toch niet alles goud Wat er blonk…

Het kerkje had zich al gevuld stemgeluiden liefkoosden het kindje in de kribbe daar blonk een flonkering zacht langs de zoldering dat alle aandacht kreeg sterrenlicht scheen door gekleurde ramen streelde het orgel dat tussen de balken zweeg doch lager fluisterde op klanken van koor en kerstmuziek ‘Wij komen tezamen’ naast tranen van…

Zij blonk uit in lopen, maar dat deden we niet vaak. Ooit hield zij een spreekbeurt over de kikker. Zij stond kaarsrecht voor de klas, met haar handen geen raad wetend. Zorgvuldig had zij elk woord uit het hoofd geleerd. Bij de derde zin zweeg zij plots. Zij herinnerde zich niets meer. Onbewogen bleef ze staan.…

Het kerkje had zich al gevuld stemgeluiden liefkoosden het kindje in de kribbe een flonkering blonk langs de zoldering dat alle aandacht kreeg sterrenlicht scheen door gekleurde ramen streelde het orgel dat tussen de balken zweeg doch lager fluisterde op klanken van koor en kerstmuziek ‘Wij komen tezamen’ naast tranen van een ademloos…