Alle inzendingen over bom OR echo OR vlag

Mooie beelden aan me voorbij zie komen dan is het net of ik een echo hoor klinken met bekende stemmen uit een ver verleden ze komen mee op de vleugels van een vogel die wordt gedragen op golven van de wind ik vang ze op voel me weer even: een kind.…

ben doodop mijn geest doolt door het niets murw geslagen kom ik ten ijs stuurloos de kilte trotserend onder mij het donkere niets krakend en steunend hoor ik met beangstigend geluid de echo het verleden peilen met onder elke bladzijde mijn paraaf... Elinora, 22 december 2010…

geuren zoet komen tevoorschijn vanachter een muur Zij die deze nacht de tekst godzijdank waarachtig leest Tussen ruimtes ligt een verscholen tijd centrum in dit labyrint maakt eindelijk vrij Pretogen breken kettingen en keten en niemand die nog lijdt golven breken een laatste keer in het onderbewustzijn vanaf vandaag vliegt enkel nog een echo…

Stoffelijk niet van deze wereld verankerd in hart en nieren levendig in volle weerbaarheid, geen diepe smart, een sterke eigenheid valt niet uit de toon onmiskenbaar consequent voorafgaand aan een zekere dood ontsproot zich het dichterlijk talent een eigenschap waarvan iedereen genoot waarin een creativiteit wordt herkent had hij niets…

Ik hoor de echo van het heden Die mij vertelt wat ik nu moet doen Maar ik zie ook een schaduw naar het verleden Die mij herinnert aan wat ik heb gedaan De echo is luid en duidelijk Hij geeft me richting en kracht Maar de schaduw is zacht en vaag Hij maakt me soms angstig en zwak De echo en de schaduw zijn beide deel van mij Ze vormen mijn identiteit…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Hoe weergaloos is de echo in de nacht nu alle bomen zwijgen in het tekenland van mijn verdriet waar het potlood zwarte lijnen trekt naar een rivier van tijdloze woorden om de stilte niet te horen die zwijgt in mijn hart om de liefde niet te vermoorden die bij me bleef toen jij stierf in al die mooie woorden.…

van de boom door de jaren heen geen onvertogen zucht of het moet de wind zijn die bij vlagen door zijn kruin blaast…

In het volle licht beweegt een vlag op de maan – maar de tijd staat stil.…

Er heeft een dichter in haar droom gezeten ergens bij de waterkant, op een mooie plek bij een eenzame boom toen de zon de lente aandacht gaf de dag heeft hij een bijzondere wending gegeven de geluiden van de vogels heeft hij omschreven en de echo van het lied uit een beminnelijke verbeelding de stand van de zon in verband gebracht met…

de bomen verweesd en dat gevoel van wreed gemis.…

van de boom door de jaren heen geen onvertogen zucht vernomen of het moet de wind zijn die bij vlagen door zijn kruin blaast…

Maar zien ze dan door het rag Van de rege' uit mijn hart niet Die prachtige stille vlag -? Ach nee! hun blinde leed maakt ze nog lammer, En hun eindlijke vreugd - 0, wat innig jammer! - Zien ze die ooit? - 't Dooit!…

Maar als de vlag gestreken wordt, is er geen windvlaag meer die mort. Dan wappert fier en vrij de wind: er is geen vlag die hem nog bindt. ------------------------------------ uit: 'Velerhande gedichten', 1997.…

verdomme, waarom verhing jij je niet op de galgenberg bij nacht? nu moest je eigen vrouw je vinden in het fietsenschuurtje die afscheidsbrief legde je op het kussen van het bed, waar je nacht na nacht zal willen komen spoken de rafels aan haar ziel blijven een leven lang…

Ik is een vlag op een maanlandschap waar iemand metaalgaren in stak om het oneindige wapperen te bereiken dat in windstilte iets monumentaals wil betekenen. Maar vlaggen zijn weerloos en mijn lichaam bewijst hier niets. Al schrijft het ik en stelt het zich voor.…

De vlag wappert Bij elke stap De politiek Legt handen om de vlag Wie krijgt het gezag Wie doet nederland eer aan Wie bezorgt Nederland een goede naam Welke kopstukken Mogen in de arena van Europa Het land gaan verdedigen Met een sterke leider aan het hoofd De milieuproblematiek gaat boven het sociale gezicht Dat is een grote dramatiek…

We hangen Nederland haar vlag, in `s lands vergaderzaal. Dat werd ook wel de hoogste tijd, want het leek er maar kaal. En of die vlag zal wapperen, of hangt er slap bij slechts. Voorzeker zal hij dat gaan doen, door wind van links of rechts.…

Bij nacht wanneer er niemand getuige is op het onvolprezen groene kerkhof van de eigentijdse melancholische narcist waar bomen simpel bomen zijn is de echo in haar oren te horen nymfomane van het woordgebied met beide voeten op de grond geworteld in het ruwe heden buigen de ontbladerde takken voor woedende wind, weerbarstige regen breken…

het is een feestdag vandaag op dit papier schrijf ik de oorlog neer heel even is er stilstand, de doden staan niet op liefde is hard, ik wil het eten als een zoet broodje, onverdoofd een trompet schalt; waar ik morgen zal staan schreit een bom, onder een vlag bedekt…

In de echo van de stilte Zit veel meer stilte dan in stilte alleen Die echo is niet kil, niet koel, maar ‘cool’ De nagalm, echo van die stilte Verzilten je zout in zoet Versterkt je dijken tegen overstromingen Van emoties, kwellingen, opwellingen Ben ik soms toch bang, heb ik angst Dan stort ik mij in die stilte en met name In de echo van…

bladeren dobberen in stemmige tinten door een stille sloot, drijvend langs een verwaaide boom die gaandeweg doorzichtiger wordt, in mild oktober licht nu brozer wat eenzamer lijkt zoals hij roerloos naar 't water staart bij vlagen naar zonnige dagen reikt…

zag het schot gestopt stilstand ritselt in beweging de eerste witte vlag uit dood ontwaakt wat niet meer was de lach van overleving er zijn geen groene luisterrijke bomen wel gloort er hoop ebt langzaam angst uit boze dromen er zal weer vrede komen…

van die ene bom hoe afgezwakt ook misschien toch wel degelijk beleven want ik zie de kringen eindigen om je ogen druipend van mededogen voor hen die zijn achtergebleven die hun leven voor hun land hebben moeten geven…

kwam schuld en gevoel geen doel om te raken ik ben er mee klaar maar de pijn komt met vlagen teveel om te dragen dan vlucht ik weer even en denk niet aan leven zoals toen ik schreeuw niet maar huiver en fluister nu gaat het beter…

Er komen steeds meer kleuren in de vlag tot het hele spectrum straalt als een zon een baken op de onrustige reis Het is maar een vlag geweldloze communicatie in de wind een zwijgende blik De stok een toverstaf een zieneres, baken van geduld uit goed hout gesneden Eik en linde, vlier, vijg en kers de bomen van Moeder Aarde beuk en…

Toen het stil Geworden was Buiten en de Vrieskou alles Dat leven ademde In zich had opgenomen, De knorrende beesten Zonder een mens erin Alleen geluidloos Nog voortbewogen, En ook de gierende Onrust in mijn Zorg'lijk hart Was gaan liggen En zich overgaf Aan de strengende Vorst, was het In dit verstilde Landschap…

In het donker zit ik achterom te kijken, bomen die op psychopaten lijken. Een autobusje dat aan de overkant staat, het is iets dat een overweldigende angst nalaat. De echo van mijn voetstappen tussen de huizen en de wal, iets wat mij altijd achtervolgen zal.…