Alle inzendingen over brons OR zwart OR wit

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

Het toeval dat ons samenbracht is het lieve lot dat ons vertrouwde. Meer dan een halve eeuw geleden, veranderde toeval in bedoeling. We weten wat falen en wat vallen is. We weten nu wat samen opstaan is. We weten wat samen balanceren is, tussen lief en tussen leed. We houden van onze kinderen. Van vrienden en vriendinnen. We houden van…

welkom in de wereld van vele tinten zwart kijk even rustig rond op je gemak kijk en beslis of je de brenger van verlichting wilt zijn op dit scheepswrak…

na grauwheid zat van zwart zuig ik witte wolken leeg en pak kristallen donzig samen rollebollend over glooien in het snakkend kale land ondergaande zon deelt kleurig naar de nacht waar het achter stilte strandt…

Ik ben weleens een typetje "zwart/wit" zie niet altijd alles even rooskleurig hou niet van vloeken en schelden maar hou het wel altijd netjes en keurig. Ik hou ook van een geintje,dat is waar kan met de meeste mensen wel overweg begrijp soms alle gedichten niet, maar ik vraag dan wel gewoon om uitleg.…

De asbak zwart van as De koffie zwart Hmm Totdat ik dacht dat de koffie de asbak was En buiten sneeuwt 't Alles wit…

ik ben een kind van licht heb nooit van zwart gehouden waar zon speelde daar was ik het donker is niet te vertrouwen ik leerde kleuren al heel jong te onderscheiden bleef duister altijd mijden zag het licht weerkaatsen in vele varianten maar zwart bleef dood aan alle kanten waar zijn toch die stralen gebleven of zal het…

opgeruimd en liefhebbend het einde tegemoet, voor je uit alles wit en achter zwart.…

en wit schrijf ik het genuanceerde groen het lichtgroen van de blaadjes lange, ovale en het donker schaduwblauwgroen onder de verdere bossen, en van het jonge, lichte gras dat alles onder de accolade van een grijze hemel, een nuance van zwart en wit, waaronder jij slaapt terwijl ik schrijf…

is wit Voor één keer Wil ik grijs denken Alleen voor jou Toen werd het zwart.…

wij zijn gevangen gevangen in ons eigen lichaam ons lichaam is gevangen op de aarde we zijn eindeloos gevangen we kijken door onze ogen en denken dat we de wereld in kleur zien maar we zien alleen maar zwart wit we zien alles zwart wit…

kom en volg me zeg niet dat je blijft waar ieder het hoofd afwendt van eigen onvruchtbaarheid het vals gefluister kruipt immers over barre grond om de zwakste wind te vertrappen beneden, waar ramen uit het licht gezogen worden en alle manen verdwijnen rond het najaar kom en laat je ontroeren door het stilzwijgende of door witte…

de kudde graast gemoedelijkheid maar het zwarte schaap blaat onvoorspelbaar zijn het is geen discrimineren maar een simpel negeren dat het ook bestaat is het de dwarsligger aangedaan of heeft het zichzelf altijd zwart gemaakt wil melker 26/07/2015 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

ik zag helderheid uit kleur verdwijnen het voelde alsof zon niet meer uitbundig kon schijnen het vrolijke speelse flonkerde incidenteel grijs overheerste geheel ondanks de warmte werd het kouder en killer door donkerder licht in relaties domineerde niet samen maar alleen het almachtige ik nog opent wit maar zwart produceert…

hij wilde witte wilde schoonheid scheppen en graven in zijn zwartste dromen maar verder dan wat grijs gebazel vermocht hij niet te komen hendrik…

en wit getint.…

ik kijk naar de wereld ik zie zwart-wit kleuren zijn verdwenen het leven is eruit de mensen zijn zwart jij bent wit je valt niet op voor een ander hoe je het ook probeert je lijnen zet ik neer maar wat ik ook probeer je blijft een waas je ogen zijn gesloten dimensie loos levenloos maar toch vol diepgang zo zijn je ogen ik kijk…

in een vlucht witte vogels cirkelde zwart ze doken en bogen dezelfde sierlijke lijnen het enige dat hinderde het wit ontbrak maar in de lucht en op de grond staken ze af vervlogen in de tijd de vlucht was kleur en charme kwijt…

ode u aan de niet kleur als geen licht wordt teruggekaatst alleen de nacht welke zich bekleden laat zwart gedragen wordt geraadpleegd past in alle tijden veelzijdig zijn de blikken zie rondom verheugenis daarna de dood in rouw gekleed hoe trouw tooit het huwelijksfeest in onderscheid naast wit…

Jij in hemels wit, ik in het antraciet zwart rouwen we samen.…

Niets is zwart of wit zwart is zelfs geen kleur maar de afwezigheid van licht waarin niets wordt teruggekaatst maar opgenomen, en dat kijkt vrij donker, terwijl wit alles tegelijk is. Alles daartussen in is wat het leven kleurrijk maakt.…

je mocht me zien een scherp profiel wit uitgelicht in zwart zonder schaduw zachte naaktheid strelen donker vullen met jouw gloed ik kon jou velen waar anderen mij dichten zonder hart jij maakte mij weer lichaam gaf mijn vingers tast ik wil vandaag eens echt omarmen en niet alleen als gast…

Ik leid doorgaans een ongekleurd bestaan Ik laat mijn huid niet door de zon verbranden Ik mijd daarom de zon gekuste stranden Ik wil het liefste in de schaduw staan Zwart, blank of geel het maakt me niet veel uit Maar wit..help...geen pigment meer in mijn huid…

ik heb wat licht genomen om ook in het duister van donker te kunnen dromen iets van contouren te zien minieme nuances in vormkleuren die contrastisch beklijven waar zwart in massaliteit existeert wordt wit na deze schepping als wereld geaccepteerd het is de zon die als eerste bron van licht het bestaan aan ons heeft geopenbaard…

en wit de warme kleuren uit mijn eigen bron heb ik altijd gemist…

Door oude films van vroeger Bevangt mij steeds weer de gedachte Dat men vroeger zwart-wit dronk Zwart-wit zong en lachte Zwart-wit rende over zwart-wit gras Grijsjes vree en kuste Zwart-wit ploegde, zwart-wit zwoegde Dat men witjes rustte Dan wekt iets weer kleur tot leven Zoals een wilde hondenblaf dat kan Je gedachte lijkt opeens zo…

We knipperen zwart wit en rijden naar de ondergaande zon. We dansen in het licht, draaien en nippen uit onze verborgen bron.…

Haar lichaam glanst in het maanlicht doorzichtig dromen vervult zijn hart steeds weer komen haar stralen door weerkaats van onvoorwaardelijkheid Durft hij het haar niet te vragen of is haar liefde niet te verduren de spiegel van haar hart of het zijne gebronsd draait zij zich peinzend om *bij een brons van Paulette Snijders…

Zij bruint in het licht van de maan van de zon wordt zij tot stof omdat zij eeuwig leeft, nou ja zo lang als het bestaan dat op de eeuwigheid beschouwd verdomde kort kan duren Voor mij is dat lang genoeg maar ik vraag niet van haar dat met onvoorwaardelijke liefde verder te borduren * bij een brons van Leny Franken…

Hoe helder, zwart op wit, die koe gemazeld is, en weet ik hoe te malen noch te melden: ik zie ze, varings heengevoerd, en ‘t groene veld voorbijgesnoerd, te schielijk en te zelden.…