Alle inzendingen over crescendo

neem me mezelf niet af wat rest er dan nog van de nachtelijke regen die zich langzaam kleurt met het morgenrood van de treurende nachtegaal hoe zal hij weten dat zelfs de schaduwen trillen in de open fluisterende vleugels van zijn verenkleed wanneer de lucht geluidloos valt in de plassen en het puin ik loop er door, ben onderweg…

Bladeren aan bomen langzaam verkleurend om uiteindelijk door een zuchtje wind te dwarrelen op de grond Worden met een ferme haal opgeveegd weg Wat rest is een kale boom waarvan takken reiken naar het weinige licht wachtend op wat komen gaat Want eens onder invloed van warmte en licht zal het leven terugkeren en zich zichtbaar uiten…

De zon brandt de wolken stuk de blauwe hemel kraakt het wit de lucht strekt zich lui uit de horizon valt uit het aardse bed. Ik voel me ijler dan de wind stijg tot ongekende hoogten smelt bergtoppen van ijs vrij waar alle woorden stil vallen. Stijgen, stijgen, stijgen tot zonnestralen ongehinderd door mijn huid dringen het hart raken…

herfstklanken dansen met de regen als zilveren klokjes klinkt het adagio meeslepend en ontroerend de natuur houdt haar adem in tot het crescendo klinkt van een symfonie die met fijne penseelstreken een overweldigende kleurenpracht schildert de geboorte van de herfst…

Crescendo, zoals het met Bayern gaat, Op Bayern staat voorlopig nog geen maat.…

In broeierige ruimte groeit onaangenaam de opgekropte hitte naar ontlading toe zacht gromt de donder vooralsnog zonder effect zigzaggende pijlen flitsten het doel voorbij samengebalde knallen in crescendo afgevuurd een onverwachte voltreffer die helderheid in puin legt…

* Sempre - verkorte naam van Sempre Crescendo, de Leidse studentenmuziekkamer.…

en als de oude dichter staart naar het apostolisch blauw strelen woorden heel bedaard de rimpels van een oude vrouw en uit haar bloeien rouwviolen droevig, feeëriek en zacht terwijl het maanlicht wordt gestolen uit de geopende crypte nacht en nog steeds zal zijn pen zingen van alle triviale dingen in crescendo en herhaling in symfonische…

doel is zullen in wanklank fouten hoorbaar zijn primair zal stilte het ideale klankbord voor een foutloze compositie zijn in alle combinaties zullen de tonen elkaar schragen en auditief steunen om een complexe volheid te laten horen zonder een irritant storend bijgeluid pas als de dirigent tot finale besluit spelen noten crescendo…

wat losse woede was met de trein gekomen op rails van wolken westwaarts denderend in stampij en crescendo daar ligt de meander van het avondland het luwt er en ontglimt elk scherp kantje dat op het ego lag te rijden het heldere water daar in stalen linten herinnert aan onthechting van weleer het futiele verschil in het samen zijn…

Crescendo, andante, met de kroon van bloesem terug op de troon Vlieg! fluit! Schraap uw keel, Schreeuw het uit! Het is lente, mensen! Wat maakt het eigenlijk allemaal toch uit?…

Klokke negen luidt vandaag crescendo: de bimbam beiert en valt in 't niet bij het alom klinkende gestuiter van lege zitjes achterop de fiets. Deze stoeltjes vuren salvo's ten afscheid van een zomer zorg, als welkom aan een herfst met tijd voor lang ontbeerde onverstoorbaarheid.…

Vanzelfsprekend is de nacht waarin wij slapen naar de sleur van weer een dag Waar is de melodie waar is het koor, en het crescendo Aahh oouii! Wij slaan slechts toonladders en kraken de noten.…

Ik kus de zachte zomerwind en hoop dat die jouw lippen vindt die zuiverheid van puur satijn die schittering van kristallijn ik ervaar een zoete siddering bij deze schone herinnering en beleef opnieuw die zwoele nachten waarin al wat we verwachtten crescendo zijn voltooiing vond tot aan de vroege morgenstond Nu heb ik nog alleen mijn dromen…

Zij strekt haar armen hoog, de handen als kelken rijken naar de hemel het hoofd trots op de ranke hals neigt deemoedig gemengde tonen door de violisten verwekt vertellen het al oude liefdesverhaal en in crescendo, vat zij vuur en vlam, vergeet alles om zich heen en verliest zich in dans en muziek.…

drempels van licht, de rossige gloed van Aurora In een roerloze spiegel van water door ijle dampen onttrokken aan 't zicht wijken ragfijne nevelkristallen over verblekende ganzen Het dons van de mist houdt hen eendrachtig gevangen instinct is wat hen samenbindt: hun nog te voltooien gezangen Gesmoord in het dons stijgen schrille crescendo…

zal je zien, dat alles veel beter gaat dus niet ondanks de pijn, maar dankzij de pijn heb je ervaren, heb je geleerd er is iets in je wezen opgeveerd een ontdekkingsreis door je leven zal je de volmaakte zielenrust geven je moet nooit bepaalde stappen vermijden daardoor ontstaat juist het lijden pas na de bodem van je bestaan zal het crescendo…

Staccato doornenkransen Rozen slingeren om ranke polsen En de echo dreunt Blauwgebalde pauwenveer Het trots crescendo van de zon Omglanst het zwarte watervallend haar De echo dreunt De sluike handen om het schrille hoofd Geknielde pantserheld vertrekt zijn Krom verwrongen mond en monotone schreeuwen Stijgen hemelwaarts De echo dreunt…

De paardenmolen deinst in crescendo de hoogste sferen in Gekir van een peuter zo schril gaat dat knap universum recht in. Gebed en meditatie ter bedanking voor al het wondermooie Prachtig al de Liefde overal ter wereld; zij kan staal doen plooien.…

Slagregen geselt de straat Stralen als staal, Koude degens houwen zich wegen, Door grauwe atmosferen Hollen, stilstaan, schuilen Wolken huilen, tegenslag valt Neer Nog nederiger Nu buien dimmen, druilerige metamorfose Murw van misère, mat onder ‘n apathische apotheose Gedachten in regressie naar ‘n vroeger bestaan: Crescendo carrière, Sessie…

muziek in mijn hoofd en de pen schrijft - cello’s en contrabassen lamenteren een crescendo - terwijl de stylo vrolijk wil dartelen over het papier eindelijk zonnige lente wil zingen als vogels vroeg warmte wil voelen en delen met iedereen - violen zetten bij een zee van snaren krast door mijn ziel - de bloemen van de wisteria…

Mijn fresco zal ieders Adem ontnemen, trommels Trommelen onverdroten Voort De bergen die ik Ontwaar vereeuwig ik Met gedachteloze Streken De brandende zon kan Mij nimmer raken, Oppermachtig ben Ik Ik schaterlach om inktzwarte Onweersluchten die mij Niet deren Kunnen Niets kan mij dwingen Wanneer ik de Keuzes niet Maak Het crescendo…

Dan klinkt hun gakken uit gortdroge kelen, maar geen wil zich roeren, geen kiest het luchtruim, geen moedergans wil buiten treden Het dons van de mist houdt eendrachtig gevangen, maar instinct is wat hen samenbindt: hun nimmer voltooide gezangen Onder hun parelmoer- kleurige deken klinken geluiden gesmoord in het dons; schrille crescendo…

oudroze en gekarteld welft het oor zijn tere schelp vermoeid naar binnen broze oudgediende vergroeid met wetenswaardigheden van weleer oester in een laatste stervensuur vol overgave voor het crescendo van een naderend saluut de bedding van de mond geplooid door klaterende stromen, ontsprongen in het hooggebergte der beleden overmoed, ijl…