Alle inzendingen over daarboven

Rust zacht en lach, daarboven!…

ze herkent de geuren van haar jeugd het zingen van de rijstvogels het krijsen van de kaketoes ze kijkt naar de wolken: dit is de mist in mijn hoofd die trekt maar niet weg een vogel pikt alles leeg daarboven alles was veranderd en toch ook weer niet…

tranen liepen langs de ramen naar benee en ik dacht waar zitten ze daarboven nu toch zo mee en later toen mijn ogen waren gevuld met tranen van verdriet scheen de zon door m’n ramen en begreep mij niet…

de vloeibare meststof kwistig stroomt dan kan ik zingen 'k heb u lief O Nederland onderuitgezakt in een rieten stoel als slome rivieren relaxed door oneindig laagland gaan de wolken daarboven gaan stukken sneller…

elkaar verwaaien uit ons ogen we zijn voor even weer een paar daarboven de glijvlucht brengt ons bos weer naderbij het groen de open plek in donker licht kus ik mijn fee zij doet van harte mee…

Ik wil knielend op de grond, zou daarboven iemand zijn, willen danken voor haar kont: Er kan geen mooiere zijn. Ik zou de aarde kussen willen, en luidop willen roemen, bij het weerzien met haar billen. O, die nog eens te zoenen, snel voor ze straks gaan lillen.…

starend naar die duizenden lichtjes in een heldere winternacht ontstaan er evenzoveel gedichtjes geïnspireerd door al die pracht dan denk ik soms heel even zo turend naar daarboven zouden daar nog anderen leven en zouden die in ons geloven…

Zoals de bomenpracht vol oranjerode kleuren de frisse wind en ver daarboven: die strakke, blauwe lucht. Zo voel ik mij soms in de herfst van mijn leven. Er is een schoonheid die ondanks alles, toch vreugd blijft geven.…

De taken van de aasgier zijn beperkt Al heeft hij wel het schoolvoorbeeld gegeven De restjes ruimen is zijn schone streven Door nieuwe dieren wordt net zo gewerkt Geen twittertweet is daarboven verheven: De tekenen van nieuw en machtig leven…

Het subtopstigma hoort tot het verleden Uiteindelijk werd Twente kampioen Een feit dat Willem Wilmink deugd zou doen Al had hij het massale feest gemeden Daarboven, waar wij nog niet kunnen komen Heeft hij er vast 'n Duvel op genomen…

Jouw beeltenis staat hoog op de schap ik kan je niet meer zien je bent er wel zoals je er altijd bent geweest ik probeer me te verschuilen zodat jij me niet kunt zien van daarboven en je ogen mij niet zullen volgen maar je bent er toch.…

ik probeerde nog te drijven op de oneindige leegte onder mij te staren naar de oneindige leegte daarboven maar mijn voeten moeten watertrappelen in het verontruste onderbewuste ik houd nog net mijn hoofd boven water maar soms ga ik kopje onder…

Weer voor het niets geplaatst de verschrikking daarvan maakt het moeilijk te geloven dat alles beter gaat De zon schijnt mateloos de bloemen geuren rijk Naast mij ploft een zeemeeuw neer dood, kreeg een hartaanval daarboven…

soms neigt het gedicht naar de galm van een psalm dan weet ik dat er weer iets is misgegaan dat smeken en loven voor alles daarboven 't geeft iets onrustigs dat doet denken aan waan zelf ben ik te nuchter geloof niet in fabels en heb al genoeg aan mijn eigen bestaan…

Het is hier te warm Ik voel en lijk een oven Hoe kan dit nou Ik hoor toch daarboven Ik hoor acht keer boren Het is gebeurd Ik leef dus echt niet meer Gek dan dat dit mij treurt Het licht valt uit Ik ben de malloot want Het valt toch niet mee Een echte schijndood…

Nu avondrood jouw zonden kust wiegen bomen almaar later daar de wind in stilte rust streelt het maanlicht zacht het water balancerend hoog daarboven zijn dromen in de maak waarin kinderen nog geloven…

Daarboven blinkt verblindend zonlicht, tot dalen bereid.…

Als een kluwen wol, die in de knoop zit zijn mijn hersenen vandaag Een warrige massa is het daarboven Niets meer op een rijtje alles in de klit... 'k Ga die knopen straks ontwarren en beginnen bij 't begin tot het weer een strakke lijn wordt in mijn brein daar bovenin...…

maanlicht is bescherming en stille intimiteit zwijgen onder de sterren in de warme mantel van de geur van lindes donker tegen zilverlichte luchten met stille bergwolken daarboven de verre schittering van melkweg en planeten verwondering om de stille grootsheid van een moment…

pap, soms vraag ik me af hoe het met je gaat en hoe het is daarboven.. Speel je daar ook piano? Lees je de donald duck? Eet je daar ook nasi en is de printer ook wel eens stuk? pap, ik zou graag willen weten hoe het daar nu is en ik wil je even zeggen dat ik je ontzettend mis!…

Ik zie hoe jij jouw ogen Voorgoed hebt gesloten Een keuze hebt gemaakt Die mij heeft geraakt Ik wist dat jouw leven Je pijn had gegeven Maar niet dat de pijn Zo hardnekkig zou zijn En ben je daarboven Wil je mij dan beloven Om de gedachte te bewaren Dat wij gelukkig waren…

Wanneer je de brommers moet geloven zijn ze knap pissig op ons daarboven Het dondert, bliksemt dat 't een lieve lust is kort gezegd: de weergoden zijn: Behoorlijk doorspekt van venijn wanneer ze het beneden laten gelijken op een waar spook- festijn.…

Zo zie ik weer eens dat er altijd dingen zullen zijn waar niet iedereen in geloven wil, maar ik weet dat jij daarboven je lichtje over me laat schijnen en daarvoor lieverd, dank ik je.…

Ik heb een eigen 'zuster maan' niet aan de hemel wil zij staan, zij wil niet bij de aarde horen - ze kiest haar eigen baan, daarboven en wandelt door de kou - een tak die ongemerkt de band verbrak.…

Er moet een tanker worden geborgen, hij maakte slagzij, ligt nu ondersteboven en de nimf van de Lorelei, die was erbij, immers: als je de verhalen moet geloven, stond zij op de rots te zingen daarboven men raakte in de ban, tja dat komt ervan, als vrouwelijk schoon je in de ban houdt.…

Ze liggen er zo verleidelijk zo aantrekkelijk zo bekoorlijk bij loop of rijd er maar eens op koppig een en al kasseien je rijdt er je banden op kapot zweten zwijgen op je tanden bijten wilgen langs de weg binnenweg holleweg kijk eens daarboven is de hemel je bent al ongeveer halfweg…

Geef mij een zweefstand waar ik met behagen kan vertoeven op de rand van grond onder de voeten en het eeuwig zijn daarboven. Laat me op mijn uiterste gemak beide beelden vredig bestuderen. Laat me eindeloos overwegen waar ik me wil bevinden. Geef mij een zweefstand die mijn veilig huis wil zijn.…

En wat haar vasthoudt daarboven ? Of bloeien niet het einde is ? vraag ik de bloem En of de pijn van in zichzelf te zijn, gesloten sterker is dan de angst om zich te tonen ?…

daar zag ik je daarboven in een zwarte vork jouw silhouet in diepe lucht de avondster als metgezel jouw lied was grandioos geen aarzeling bespeurde ik in alles wat haast moeiteloos de nacht bezong herhalen deed je niet en bijval had je niet verwacht je zin was af dus waarom zou je niet verdwijnen…

ik ben in ijzelmolecuul een sneeuwvlok, regendruppel in elke vorm die is ik ben in wolkenjacht daarboven en beneden ik ben besneeuwde bergtop ik ben de golfslag van de zee lichtglinstering op meer het onbetreden gras ik ben ontladend onweer de lava van vulkaan de oerschreeuw van de mens ik ben bezieling van wat is leven en dood…